🧸🎈💙 · @sodaisy95
19th Mar 2018 from TwitLonger
Make my day# (บันบันโชกุน) #ดซชานแบค
Make my day#
- chanbaek
- ต่อจาก https://writer.dek-d.com/sodaisy95/writer/viewlongc.php?id=1672465&chapter=16
#ดซชานแบค
ร่างสูงดึงม่านที่บดบังแสงอาทิตย์ให้พ้นจากบานหน้าต่างของคอยโด เขายืนมองแสงอาทิตย์อยู่สักพักก่อนจะหันกลับมามองแสงอาทิตย์ในชีวิตของเขาที่ตอนนี้นอนหลับตาพริ้มกอดผ้าห่มอยู่บนเตียง
“บันครับ” โชปลุก “เจ็ดโมงแล้วครับ”
“...”
“บันบัน” มือใหญ่ลูบหัวกลมอย่างรักใคร่ “ตื่นเร็วครับ เพื่อนโชนัดแปดโมงนะ”
คนที่นอนหลับอยู่ค่อยๆปรือตาขึ้นมาตามเสียงเรียกก่อนจะกะพริบตาปริบๆเพราะแสงที่ส่องเข้ามา “ชะ..โช”
“ครับผม”
“บันหิว” บันพูดแค่นั้นก่อนจะเอาหน้าซุกหมอนเพื่อนอนต่อ ทำเอาโชที่นั่งอยู่ข้างเตียงหัวเราะเสียงดัง
เป็นคนที่น่ารักยังไง ก็น่ารักอยู่แบบนั้น
เมื่อวานโชเลิกเรียนเร็วกว่าบันสองชั่วโมงจึงตัดสินใจขับมอเตอร์ไซค์ไปรับอีกฝ่ายที่มหาวิทยาลัย ขอให้มานอนด้วยกัน เพราะว่าวันถัดมาหรือวันนี้นั้นบันมีเรียนตอนบ่ายโมง ส่วนโชนั้นว่างทั้งวัน ติดนัดไอ้เค้กกับไอ้ซอลทำงานช่วงเช้าแค่นั้น
โชไม่ปลุกบันซ้ำเพราะรู้ว่าเดี๋ยวบันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ไปหาอะไรให้กินเป็นมื้อเช้าน่าจะเข้าท่ากว่า
เป็นเรื่องดีที่ทั้งโชและบันต่างทำอาหารเป็นทั้งคู่ บันสันทัดเรื่องผัดๆเป็นพิเศษ ส่วนโชนั้นทำเมนูพื้นฐานยอดฮิตได้ทุกอย่าง การทำอาหารจึงเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งที่เราชอบทำด้วยกันเวลานอนค้างที่ห้องใครสักคน
แต่วันนี้โชคงต้องแสดงฝีมือทำข้าวต้มหมูคนเดียวเพราะเราไม่มีเวลาแล้ว
เมื่อคืนเรานอนคุยกันเกือบทั้งคืนก่อนที่โชจะนอนกอดบันแล้วหลับไป อย่าถามถึงอะไรที่มากกว่าการกอดกัน โชไม่เคยทำอะไรมากกว่านั้นถึงแม้ว่าเราจะคบกันมาจนถึงเดือนที่สามแล้วต่างฝ่ายก็ต่างผลัดกันค้างห้องกันและกันเป็นสิบๆครั้งก็ตาม เอาเข้าจริงเขาไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนกับอะไรเหล่านั้นมากนัก เขาหวังจะคบกับบันไปอีกนานแสนนาน เรื่องนั้นจึงไม่ใช่ปัญหา เขาเชื่อว่าเดี๋ยวมันก็มาถึงเองในช่วงเวลาที่เราสองคนต่างมีความรู้สึกที่ตรงกัน
ตอนที่กำลังเอาหมูก้อนใส่น้ำเดือดโชก็ได้ยินเสียงบันปิดประตูห้องน้ำ นั่นแหละ...เด็กดีของโช คนที่ลุกจากที่นอนแล้วก็พับผ้าห่ม อาบน้ำพื้นแทบไม่เปียก ไม่ทิ้งของไว้ตรงนั้นตรงนี้เรี่ยราด กินข้าวเสร็จล้างจานทันที จัดของเป็นระเบียบรักการทำความสะอาด
เห็นบันเป็นแบบนี้แล้วโชอวดแม่กับพ่อซะหมดเปลือก อวยยิ่งกว่าอวยจนไม่รู้จะชมอะไรแล้ว แอบถ่ายรูปตอนบันหลับส่งให้แม่ดูแม่ก็บอกว่าน่ารัก นิสัยก็น่ารัก ยิ่งยัยชาล่ะชมใหญ่ บอกว่าพี่บันน่ารัก อยากกอดพี่บันสักที เขาเลยตอบกลับไปว่าหวง แฟนใครใครก็รัก
“โช บันช่วยมั้ย ?” บันโผล่มาข้างๆ อาบน้ำแต่งตัวจนหอมฟุ้ง
“เสร็จแล้วครับ” โชคนข้าวในหม้อ มันสุกดีแล้ว เนื้อเนียนเข้าทีเพราะเอาข้าวที่หุงสุกแล้วมาต้มจนเละ “หยิบถ้วยให้หน่อย”
บันทำตามคำบอกของโช หยิบถ้วยเอาจานรองอย่างดีก่อนจะมองข้าวสีขาวสวยกับหมูปั้นก้อนที่น่าอร่อยเหลือเกิน ตักเสร็จก็ยกไปวางที่โต๊ะก่อนจะนั่งกินกันแข่งกับเวลา แต่ก็ยังไม่วายพูดคุยกันอยู่ดี
“วันนี้บันเรียนชั่วโมงครึ่ง” บันบอกโช “แล้วก็พรุ่งนี้ยกคลาส อาจารย์ติดประชุม ส่วนอีกอันจบไปแล้ว ว่างเลย”
“รู้นะ” โชยิ้มเหมือนรู้ดี “เราไม่พูดก่อนหรอก”
“ปะ...เปล่านะ” บันหน้าแดงเหมือนขนมปังบันไว้ถั่วแดงยังไงก็แดงอยู่แบบนั้น นานเท่าไหร่ก็ไม่ชิน “บันเปล่าสักหน่อย”
“เปล่าก็เปล่า” โชยังคงยิ้ม “งั้นก็จะบอกว่า ว่างก็ดีแล้ว”
“...” บันทำตาเศร้า “โชนิสัยไม่ดี”
“ก็บันบอกว่าเปล่านี่”
“ก็ได้” บันไม่ยอมพูดเหมือนกัน มองหน้าโชสักพักก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว “เดี๋ยวไปอ่านหนังสือกับเดย์”
น้องบันบันของเขานี่...ทำตัวน่ารักอีกแล้ว เป็นขนมปังที่ปากแข็งอย่างเหลือเชื่อ
“...งั้นบันค้างห้องเราต่อเลยสองวัน เดี๋ยววันมะรืนค่อยกลับ โอเค ?”
“โอเค” บันยิ้มกว้าง “ดีมากเจ้าส้ม”
โชรู้ว่าบันอยากนอนค้างห้องของเขาแต่กลับไม่ชอบเอ่ยปาก ถึงจะเป็นแบบนั้นโชก็ดีใจที่บันอยากจะอยู่ด้วยกัน เขาเองอยากอยู่กับบันยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ชีวิตวัยเรียนของเรามันไม่เอื้อเท่าไหร่นัก
ถึงจะบอกว่าปากแข็ง แต่บางทีก็ชอบพูดจาให้ใจเต้นได้อย่างเหลือเชื่อ
‘อยู่กับโชแล้วบันมีความสุขจัง’ บันพูดขึ้นมาขณะเรานั่งมองท้องฟ้าเปลี่ยนสีในช่วงเย็นด้วยกันที่สวนจตุจักร ‘สบายใจมากเลย’
เขาเกือบจะเห็นท้องฟ้าเป็นสีชมพูเห็นก้อนเมฆเป็นหน้าบัน ดีที่ตั้งสติได้ทัน
โชอาบน้ำแต่งตัว สวมหมวกกันน็อคให้บันแบบที่ทำมาตลอดก่อนจะพาอีกฝ่ายไปตามนัดของเพื่อนเขาที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย บันดูร่าเริง มีความสุขและสนุกกับทุกอย่างเหมือนที่ผ่านมา สำหรับโชแล้วบันไม่ใช่คนที่พูดน้อยเลย เพียงแต่เรื่องไหนไม่ชอบพูดบันก็จะไม่พูด เช่น อยู่ไหนทำอะไรกับใครเป็นยังไงบันไม่ถาม ถามแค่ว่าวันนี้โอเคมั้ย ถามแค่นี้จริงๆ ตอนแรกก็ไม่ชินเหมือนไม่ถูกใส่ใจ แต่พอได้อยู่ด้วยกันมาเขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่ บันก็แค่มีพื้นที่ส่วนตัวให้เขากว้างกว่าที่เขาคิดไว้ก็เท่านั้นเอง
“โช...” บันกระตุกชายเสื้อ “บันไปกินขนมได้มั้ย ?”
“หืม ที่ไหนครับ ?” โชให้บันลงก่อนจะจอดรถที่ที่จอดมอเตอร์ไซค์
“ร้านนั้น บันอยากไปกิน บันไปรอนั่นได้มั้ย ?” บันชี้ไปที่ร้านขนมใกล้ๆ โชเองก็คิดว่าร้านนี้นี่เอง เคยเห็นบันมองหลายรอบแล้ว ไม่ได้แวะไปสักที
“ได้ครับ นั้นเดี๋ยวเสร็จแล้วเราโทรหานะ”
“อื้อ...” บันพยักหน้าเบาๆ “บันจะไม่กินเยอะ”
เขายกมือขึ้นลูบหัวบันก่อนจะปล่อยให้อีกคนไปหาขนมตามที่อยากจะกิน ส่วนเขานั้นเข้าหอสมุดไปตามหาไอ้ซอลกับไอ้เค้กที่บอกว่านั่งอยู่ข้างใน
เจอหน้ากันปุ๊ปก็ถามปั๊ปว่าน้องบันของพวกมันไปไหน เขาบอกแค่ว่าไปซื้อขนมกิน รออยู่ข้างนอก ทำเสร็จแล้วไปหาก็ได้
ป่านนี้คงนั่งกินเค้กส้มไปสิบชิ้นแล้ว พาไปกินขนมทีไรสั่งแต่อะไรที่มีส้ม ถามว่าชอบส้มหรอก็ตอบกลับมาหน้านิ่งว่าใช่ๆ ชอบส้มโชกุน ทำเอาเกือบสำลักกาแฟที่สั่งมา
เขานั่งทำงานได้ไปประมาณเกือบชั่วโมงโทรศัพท์ก็สั่นเพราะข้อความจากบัน
‘โชมาหาบันได้มั้ย ตอนนี้เลย มีคนมานั่งด้วย ไม่รู้จะพูดยังไง’
ปิดหนังสือดังขวับ สั่งให้ไอ้ซอลเอาไปยืม ลากไอ้เค้กให้ออกไปด้วยกัน เห็นแบบนี้โชหวงบันติดระดับโลก เขาแตะได้คนเดียวคนอื่นแตะไม่ได้
“ไอ้โชห่วยเอ๊ย...” เค้กส่ายหน้าใส่พื้น ใครมองบันหน่อยไม่ได้มันเขม่นใส่ตลอด หวงนักขังเอาไว้ที่ห้องสิวะ เอามาด้วยทำไม
ไม่หรอก ความจริงมันก็หวงตามปกติ แต่เค้กหมั่นไส้ ขอใส่ไข่ลงไปหน่อยก็แล้วกัน
บันนั่งโต๊ะติดกระจก โชเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม ชวนบันที่หน้าตาตื่นตระหนกคุย หางคิ้วตกแล้วตกอีก ดวงตาเลิกลั่กแต่ไอ้นั่นมันก็ไม่ยอมเลิกสักที จนโชนั่งลงข้างบันมันถึงได้หันมามอง
“เพื่อนหรอ ?” มันถาม
“นี่ฟะ..แฟ...”
“แฟน” โชตอบแทนแล้ว บันพูดช้าไม่ทันใจ “มีอะไรรึเปล่าครับ ?”
“ไม่มีครับ” อีกฝ่ายหน้าเสียเล็กน้อย “ขอตัวก่อนนะ”
บันรอจนผู้ชายคนนั้นเดินออกจากน่ายไปแล้วหันมาเกาะแขนโช “ชะ...โช”
“ทำไมไม่บอกเค้าว่ามีแฟนแล้ว แฟนหวงมากด้วยเนี่ย”
“บันบอกแล้วแต่เค้าไม่เชื่อ บันบอกว่ามารอแฟนทำงาน...” บันเสียงเบา ตามองเค้กส้ม “กินไม่อร่อยเลย”
“ปล่อยไว้ไม่ได้เลยเนี่ย” โชดึงแก้มบัน “จะน่ารักไปไหน”
“มะ..ไม่รู้” บันหน้าแดงเอาส้อมตัดเค้ก “พูดอะไร”
“อะแฮ่ม !” เค้กอยากให้เพื่อนรู้ว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้ เข้ามานั่งตั้งแต่ไอ้นั่นมันลุกไป “ยังไม่เลิกเขินอีกหรอบัน คบกันมากี่เดือนแล้วนะ ?”
“บันไม่ได้เขิน” บันกินเค้กส้มคำเบ้อเริ่ม “สามเดือน...”
“รวมจีบกันอีกก็เป็นสี่ ยังไม่เลิกเขินกันอีกเนอะ”
ใครจะไปเลิกเขินได้วะ เห็นหน้าบันโชก็เขินรอแล้ว ไม่ต้องทำอะไรโชก็คิดเองได้ เขินรอได้เลย
“แล้วนี่บันกวนรึเปล่า ขอโทษนะ” บันขอโทษเค้ก “คือบันไม่รู้...”
“ไม่เป็นไร ออกมาก็ดี ไปสั่งน้ำก่อนนะ” เค้กขอตัวไปซื้อน้ำ บันเห็นซอลเดินหอบหนังสือมาแต่ไกลก่อนจะหันกลับมาหาโชเพราะโดนเอานิ้วจิ้มแก้ม
“...”
“ขนมปังบันไส้ถั่วแดง”
“...อะไรเจ้าส้มโชกุน” บันตอบกลับหน้าขึ้นสีระเรื่อ ไม่ค่อยได้ยินชื่อเต็มยศเท่าไหร่นัก
“น่ารัก” โชชมบันจากใจ “แฟนโชน่ารักจัง”
“โอ๊ยย หน้าบันแดงไปถึงสี่แยกแล้ว” ซอลวางหนังสือลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงตาม “ไอ้เค้กอ่ะ ?”
“สั่งกาแฟ” โชเอาหนังสือที่อ่านค้างไว้มากางก่อนจะใช้ต้นแขนบันแทนหมอนหนุน นอนลงไปเลยแบบนั้นให้เพื่อนอิจฉาเล่น
ซอลมองแล้วรู้สึกหมั่นไส้ พวกเขาไม่เคยว่างหาใครมาอยู่ข้างๆได้สักคน คุยไปก็มีแต่ล่มจมเพราะไม่มีเวลา มีไอ้โชเนี่ยแหละที่โชคดีเจอบัน มันโม้ใหญ่สามเวลาหลังอาหารว่าแฟนมันน่ารักที่สุดในโลก เพื่อนที่ได้ยินก็เถียงไม่ออกเพราะแฟนมันน่ารักจริงๆ น่ารักที่นิสัยใจคอ เคยซื้อซูกัสมาแจกเพื่อนโชที่นั่งทำงานด้วยกันคนละเม็ด มายมิ้นท์ โกปิโก้ โอเล่ ฮาร์ทบีท เมนทอส ฮอลล์ กินลูกอมเงินบันกันมาครบทุกยี่ห้อแล้ว ล่าสุดเลี้ยงโดนัทคนละลูก อิจฉาไอ้โชมากขึ้นไปอีกเพราะมันได้คนเดียวห้าลูกเลย เพื่อนเวร
บันนั่งหน้าแดงให้โชพิง พอใจเต้นเบาลงหน่อยก็เอานิ้วไปจิ้มแก้มโชเพื่อแกล้งคืน หยอกกันไปอ้อนกันมาจนเค้กกับซอลเบะปากหนักขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ปลงใจ อยากจะจีบกันก็ทำไปเลยพวกเขาไม่สนใจหรอก
“บันบัน กินช็อคโกแลตมินท์มั้ย เดี๋ยวเราสั่งให้”
“กินๆ” บันอยากกินอีกหลังจากนมสดเย็นหมดไปแล้วเมื่อชั่วโมงก่อน “โชเอาอเมริกาโน่มั้ย ?”
“เอาครับ”
พวกเขาทั้งสองคนชอบซื้อของให้กัน เหมือนบันจ่ายให้โช โชจ่ายให้บัน ทำแบบนี้แล้วไม่รู้สึกเกรงใจกันเท่าไหร่นัก เหมือนได้ทำอะไรให้กันมากกว่า สบายใจกันทั้งคู่
พอใกล้เที่ยงโชกับบันก็บอกลาเค้กกับซอลเพราะบันต้องกลับไปเรียนคาบตอนบ่าย โชแกล้งบิดมอเตอร์ไซค์ขับเร็วเหมือนรถแข่งเพราะรถโล่งให้บันตกใจเล่นจนโดนตีหลังซะอ่วม แต่ก็คุ้มดีเพราะบันกอดกันซะแน่น พอเป็นแบบนี้ก็คิดว่าแฟนตัวเองน่ารักขึ้นทุกวัน พอถึงมหาลัยของบันคนตัวเล็กก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนที่บอกว่าซื้อชาเขียวอยู่ ไปเจอกันหน้าตึก
“ไอ้ส้มเน่า !” เดย์ทักโชก่อนบันเพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว “ลมอะไรหอบมา”
“บันหอบมา แบกมาตั้งแต่คอนโด” โชตอบกลับ “งั้นเดี๋ยวไปล่ะ ไปหาที่นั่งอ่านหนังสือดีกว่า”
“...ขึ้นไปเรียนด้วยกันมั้ย อาจารย์ใจดีนะ” บันเอ่ยชวน “ไปได้”
“จะดีหรอ ?” โชไม่แน่ใจนัก ไม่เคยเข้าไปเรียนแบบนี้มาก่อน เรียนที่นี่ก็ไม่ได้เรียน
“ได้หน่า ไม่เป็นไรหรอก” เดย์ย้ำให้อีกที รู้ว่าบันอยากให้โชไปนั่งด้วย เพราะว่าห่วงไม่อยากให้อยู่คนเดียว
“...” โชเงียบไปเล็กน้อย “นั่งข้างหลังนะ”
“ได้” บันยิ้มแฉ่งก่อนจะเดินนำโชเข้าตึกไปกดลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นหก บันพาโชเข้าไปนั่งด้านในเกือบหลังสุดของห้อง โชนำเข้าไปก่อนตามด้วยบันแล้วก็เดย์ แน่นอนว่าหนุ่มโชรูปหล่อเป็นจุดสนใจของห้อง แล้วเพื่อนก็ค่อนข้างจะสงสัยที่วันนี้บันกับเดย์ที่ปกตินั่งด้านหน้าไปนั่งด้านหลัง แถมพ่วงมาด้วยคนหล่อที่หน้าตาไม่คุ้นเคยอีกต่างหาก
“ใครอ่ะ ?” ปิงปองที่เป็นเหรัญญิกภาคถาม เพราะเธอคอยเก็บเงินเลยสนิทกับทุกคนเพราะต้องทวงเงินกัน “แฟนหรอบัน ?”
“...” บันอึกอักเล็กน้อยเพราะนึกเขินแต่สุดท้ายก็พยักหน้า “อื้ม...”
“คนไม่ค่อยพูดอย่างบันยังมีแฟนเลยอ่ะ” ฟ้าที่นั่งอยู่ใกล้ๆปิงปองพูด เอมที่อยู่แถวถัดมาจึงส่งเสียงออกมา
“ของแบบนี้มันต้องดูหน้าด้วย บันน่ารักจะตาย” เอมว่าบันน่ารักจริงๆ แถมแฟนยังหล่อมากๆอีกต่างหาก ตอนแรกเธอได้ยินมาว่าบันโดนเวฟบอกเลิก คิดว่าบันคงจะมีอะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้เธอคิดว่าบันน่าอิจฉาจริงๆ
โชไม่ได้สนใจอะไรนอกจากหนังสือที่หยิบมาอ่านด้วยกับชาเขียวที่บันขยันป้อนเข้าปาก บอกให้ช่วยกันกิน เดย์อุตส่าห์ซื้อมาให้ โชคิดว่าสงสัยแพลนข้าวกลางวันวันนี้คงยกเลิกเพราะบันกินน้ำแก้วที่สามแล้ว
คลาสเรียนของบันเริ่มตอนบ่ายโมงครึ่ง อาจารย์ใจดีจริงๆ ไม่สนใจโชที่นั่งอยู่ข้างหลังด้วยซ้ำ มีเพื่อนเอ่ยแซวบันบ้างแต่โชก็คิดว่าการไม่เงยหน้าขึ้นมาเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเพราะเขาก็ไม่รู้ว่าบันกับเพื่อนที่แซวนั้นสนิทกันมากแค่ไหน อยู่เฉยๆไว่น่าจะดีกว่า
“จะไปไหนกันต่อ ?” เดย์ถามบันระหว่างคาบเรียน
“ไม่รู้เลย แต่เดี๋ยวบันไปนอนห้องโชสองวันนะ”
เดย์มองเพื่อนตัวเองด้วยความคิดยากจะเชื่อ ไอ้ไมโครเวฟมันเป็นใครบันคงลืมไปหมดใจแล้ว ไม่เค้ยไม่เคยจะเห็นมันกระตือรือร้นอยากไปนอนห้องใครเท่านี้มาก่อน ทำเอาเดย์อยากจะรู้ขึ้นมาทันทีว่ามันมีอะไร
“ห้องไอ้ส้มมันมีอะไรนักหนา ?”
“ก็มีของให้บันเล่นเยอะแยะเลย” บันนึกถึงสารพัดสีที่บันหยิบเล่นได้ตลอด โชไม่เคยว่าเลย “แล้วครัวก็กว๊างกว้าง”
“มีอะไรอีก”
“อืม...มีโชไง โชน่ารักมากเลย” บันแอบชมโชให้เดย์ฟัง “บันมีความสุขมากๆ”
“หรอ” เดย์ได้แต่กลอกตามองเพดานห้อง “แล้ว...ไอ้นั่นอ่ะ ?”
“อะไรอ่ะ ?” บันไม่รู้เรื่อง
“เรื่องแบบนั้นอ่ะ” เดย์ขออ้อมค้อมหน่อย
“แบบไหนอ่ะ ?”
“คิสๆ” เดย์เอานิ้วแตะปาก “เคยยัง ?”
“ยะ...ยัง !” บันหน้าแดงไปถึงคอ โชคดีที่โชตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออยู่ “อะไรของเดย์ !”
“จะเสียจูบแรกให้คนนี้มั้ย ?” เดย์ชอบเห็นบันลุกลี้ลุกลน มันสนุกดี “รุกเลยบัน จับจูบก่อนเลยจะได้ไม่เสียเชิงชาย”
“บะ...บ้าหรอ !” บันใจเต้นแรงมาก “ไม่ได้ !”
“ทำไมไม่ได้ล่ะ เป็นแฟนกันนะ” เดย์ไม่เข้าใจ รักกันมากขนาดนี้นี่ทำแค่คุยเล่นแล้วบอกฝันดีหรอ ไอ้ส้มเน่ามันไม่ได้เรื่องเลย
“กะ..ก็บันไม่เคยนี่ จะให้รุกได้ยังไง !” บันไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว “ไม่คุยด้วยแล้ว”
“หลับตาแล้วกระโดดจูบเลย เรื่องจิ๊บๆ” เดย์เสนอ “หรือจะรอตอนนอนแล้วขึ้นคร่อมก็ได้ แต่แบบนั้นจะเสี่ยงหน่อย”
บันฟังไม่ไหวแล้ว พอ !!
โชเงยหน้ามามองบันอีกทีก็เห็นหน้าแดงหูแดงคอแดง แดงไปทั้งตัว พอถามบันก็เอาแต่ส่ายหน้า โชคิดว่าพานั่งมอเตอร์ไซค์จนเป็นลมแดด แต่พอจับแล้วตัวก็ไม่ได้ร้อน อุณหภูมิก็ดูปกติ เลยได้แต่บอกว่าไม่ไหวให้บอก จะได้เตรียมการถูก
ตอนแรกโชมีแผนว่าจะพาขับรถไปฝั่งธนบุรีนู่น ไหนๆก็ว่างกันทั้งวัน ไปเที่ยวกันดึกดื่นทั้งวันก็สนุกดี แต่เห็นสภาพนี้แล้วคงไม่ไหว เอาไว้ยืมรถไอ้ซอลแล้วพาขับไป หรือไม่ก็ไปเอารถที่บ้านมาขับแทน หาที่จอดในมหาลัยยากหน่อยแต่บันจะได้ไม่ตากแดด ตัวแดงแบบนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ แถมเวลามองหน้าก็ยังมาหลบตาอีก หรือว่าไม่สบายแล้วไม่ยอมบอกก็ไม่รู้
หลังเลิกคลาสบันกับโชแล้วก็เดย์แยกกันที่หน้าตึกเหมือนกับขามา เดย์บอกว่าไปล่ะไอ้ส้มเน่าก่อนจะกระซิบอะไรกับบันสักอย่างจนคนฟังหูแดงขึ้นมาอีกรอบนึง
“คุยอะไรกับเดย์ ?”
“ปะ..เปล่า เดย์พูดจาเลอะเทอะอ่ะ” บันแก้ตัวไปก่อน ให้โชรู้ไม่ได้
“ทำไม แช่งให้เลิกกันหรอ ?” โชพูดไปยิ้มไป ไม่มีวันซะหรอก อะไรก็ทำอะไรโชไม่ได้ ความรักคุ้มครอง
“ไม่ใช่หรอก ช่างมันเถอะ” บันยืนให้โชใส่หมวกกันน็อคให้แล้วตอบไปด้วย
“งั้นกลับห้องนะ บันดูไม่ดีเลยอ่ะ กลับไปนอนก่อนแล้วเดี๋ยวถ้ามืดๆไหวแล้วเราค่อยไปหาที่เที่ยวกัน”
“โอเค” บันไปได้ทุกที จะให้ทำอะไรก็ได้ทำได้หมด
โชพาบันกลับคอนโดตัวเอง ปกติโชหาเสื้อให้บันคลุมตัวคลุมหน้าคุมตาอยู่แล้ว แต่พอตอนนี้ก็บอกให้บันเอาหน้ามาหลบที่หลังเขาเลยจะได้ไม่โดนแดด จะรีบขับแบบไม่อันตรายจะได้ถึงเร็วๆ
บันพยักหน้าเอออออยู่ด้านหลัง สองมือกอดเอวอยู่แต่ภายในใจคิดถึงแต่เรื่องที่เดย์พูด เดย์เป็นเพื่อนที่ดีแล้วก็ชอบพูดจามาทำให้บันคิด ตอนขากลับก็มากระซิบว่าไม่รุกก่อนระวังโชไปจุ๊บคนอื่นแล้วจะเสียใจ บันเลยได้แต่คิดมาก กลัวโชจะเบื่อกัน ถึงจะไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นในทุกวินาทีที่อยู่กับโชแต่ก็ใช่ว่ามันจะเกิดขึ้นไม่ได้ วันนี้ยังรักอยู่พรุ่งนี้ไม่รักแล้วก็ยังมี บางทีมันอาจจะเป็นแบบนั้นแล้วบันคงจะทำใจไม่ได้
บันคิดถึงสมัยคบกับแฟนเก่า รายนั้นตอดเล็กตอดน้อยตลอดเวลาแต่บันไม่เคยยอมเลยอาจจะทำให้เบื่อกันไปก่อน แต่กับโชแล้วนอกจากกอดกันตอนนอนโชก็ไม่เคยทำอะไรมากกว่านี้ จับมือบันบางทีโชยังเกาแก้มตัวเองแก้เก้อก่อน แข่งกันหน้าแดงแล้วค่อยจับกันก็เป็นมาแล้ว
เดย์ทำไมต้องมาพูดให้คิด บันคิดไม่ออกเลยจริงๆ
เมื่อมอเตอร์ไซค์จอดที่ที่จอดรถของคอนโดโชก็แทบจะอุ้มบันลงจากรถ เอาหนังสือพัดให้บัน กลัวจะเป็นลมแดด บันบอกว่าไม่เป็นไรโชก็บอกว่าบันหน้าแดงไปหมดจะให้เชื่อได้ยังไง บันอยากจะพูดเหมือนกันว่าหน้าแดงเรื่องอื่น แต่ก็พูดไม่ได้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
แต่ตอนที่อยู่ในลิฟต์เพื่อขึ้นไปห้องของโชบันก็เอาแต่คิดเรื่องที่เดย์พูด
‘หลับตาแล้วกระโดดจูบเลย’
แบบนั้นมัน....
มัน...
ก็อาจจะได้อยู่...
“บันคิดอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ปะ..เปล่าๆ” บันส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“บันเป็นอะไรเนี่ย ?” โชเอาคีย์การ์ดแตะประตูห้องแล้วให้บันเดินเข้าไปก่อนแล้วตัวเองเดินตามเข้าไป
โชปิดประตูห้องก่อนจะหันหน้ามาเจอกับการจู่โจมเพียงเสี้ยววินาทีที่มันนิ่มเหมือนมาร์ชเมลโลว์ เขาไม่ทันตั้งตัว ได้แต่ยืนค้างอยู่หน้าประตู ความรู้สึกนั้นติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากให้เขาได้ใจเต้นจนจะวาย ส่วนตัวต้นเหตุนั้นวิ่งเข้าห้องนอนไปแล้ว
บันจูบเขา...
ถึงจะเป็นเพียงเสี้ยววิ...แต่บันจูบเขาก่อน
แล้วมันก็ทำให้เขาหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ กว่าจะตั้งสติเดินตามบันเข้าห้องนอนไปก็เกือบจะห้านาทีเข้าไปแล้ว
ขนมปังบันไส้ถั่วแดงนอนเป็นก้อนอยู่ในผ้าห่ม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจ้าตัวต้องใจกล้าขนาดไหน นึกถึงตอนที่หน้าแดงแล้วก็เรื่องที่คุยกันก็คิดว่าเดย์ยุแน่นอน สงสัยต้องเลี้ยงชาเขียวสักหนึ่งอาทิตย์เป็นการตอบแทน
“บันครับ” โชดึงผ้าห่มออกแต่บันไม่ยอม “บัน”
“ไม่เอานะ อย่าดึงสิ !”
“เปิดผ้ามาคุยกันก่อน”
“ไม่เอา”
ถึงบันจะบอกว่าไม่แต่โชก็ยื้อจนสุดท้ายก็เจอบันนอนหน้าแดงอยู่ แก้มทั้งสองข้างกลายเป็นสีแดงระเรื่อในแบบที่โชชอบมันมากที่สุด มือของเขาเอื้อมไปลูบหัวบันก่อนจะนั่งลงตรงหน้าบันที่ยันตัวขึ้นมานั่งแต่ก็ไม่ยอมมองหน้ากันอยู่ดี
“บัน”
“อื้อ..” บันยังงงตัวเองอยู่ ทำลงไปได้ยังไง
“บันครับ”
“ครับ” บันตอบรับก่อนเงยหน้าขึ้นมามองโชที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กัน ก่อนที่บันจะหลับตาลงเพื่อรับรู้ความรู้สึกที่เหมือนลอยอยู่บนอากาศ มันอธิบายไม่ถูกเพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกของบันที่ทำอะไรแบบนี้
นุ่มและอุ่นเหมือนขนมปังบันที่เพิ่งออกจากเตา หวานอมเปรี้ยวอย่างพอดีเหมือนส้มโชกุนที่เพิ่งเด็ดออกมาจากต้น
บันไม่รับรู้อะไรแล้วนอกจาก โช โช และ โช...
ถ้าเดย์ถามว่าจะเสียจูบแรกให้โชรึเปล่า
บันก็จะตอบว่าบันให้เจ้าส้มโชกุนไปแล้ว
ให้ไปทั้งใจเลย ♡
-----
ไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ ผิดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ
ชานแบคจงเจริญ *´∀`)*´∀`)´∀`)*´∀`)