🧸🎈💙 · @sodaisy95
26th Nov 2017 from TwitLonger
Sehun’s question (PCY’s BD) — #ดซชานแบค
Sehun’s question
— PCY’s BD Oneshot
— สั้นมากๆแบบสั้นๆ สั้นจริงๆ
— #ดซชานแบค
ทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้ย่อมเคยตั้งคำถามกับตัวเองใช่มั้ยครับ ?
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็ก เรื่องน้อย เรื่องเท่ามดเรื่องเท่าช้าง เรื่องเท่าปลาวาฬหรือเท่าดาวยูเรนัส เราก็ตั้งคำถามกันมาหมดแล้วนั่นแหละ
ทำไมเป็นสิวที่คางวะ !
หรือไม่ก็เป็น
ทำไมวันนี้โคตรร้อน พระอาทิตย์ลืมหรอวะว่านี่หน้าหนาวนะหน้าหนาว หรือว่ากูต้องแปะป้ายบอกว่าหน้าหนาวมันตั้งแต่วันไหนถึงวันไหน
ประมาณนี้
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั่นไม่ใช่คำถามของผมหรอกครับ คำถามในชีวิตผมนั้นแสนจะเบสิค และมันเกิดขึ้นเพราะเพื่อนคนนึงของผม และคำถามที่ว่านั้นคือ
มีแฟนนั้นดีอย่างไร ?
ปาร์คชานยอลเป็นคนทำให้ผมสงสัยครับ
ผมเห็นเพื่อนบ่นกันเป็นตาสีตาสาว่าแฟนอย่างนั้นแฟนอย่างนี้ ไอ้ปาร์คชานยอลมันก็มีแฟนนะครับ แต่ไม่เคยเห็นมันบ่นให้ฟังเลยสักครั้ง พูดถึงแฟนทีไรก็ยิ้มหน้าบานแล้วก็บ่นว่าคิดถึง แฟนมันก็น่ารักนะครับ ผมก็รู้จักในระดับนึงแต่ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่
คำถามนั้นเลยกระเด้งกระดอนขึ้นมาในหัวผม
และมันถึงเวลาที่จะต้องหาคำตอบแล้วล่ะครับ !
“มึงจะไปหาแฟนใช่มั้ย ?”
“เออ นัดไว้ป้ายรถเมล์ ไป...”
“กูไปด้วย”
“เดี๋ยวๆ”
ชานยอลเบรกผมไว้ทันที แต่ผมไม่ยอมหรอก วันนี้มันเป็นสุดยอดฤกษ์งามยามดีที่สุดแล้ว ไม่ได้ !
“กูรู้ว่าวันนี้วันเกิดมึง”
“เออ กูก็จะไปสวีทกับแฟนมั้ย ?”
“....พูดตรงๆนะเพื่อนนะ”
“...”
“ขอเสือกชีวิตคู่มึงวันนึง ถ้ามันดีกูจะรีบหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่มาออเซาะขอไปกินข้าวเป็นส่วนเกินกับมึงอีกเลย”
“มึงไม่มีอย่างอื่นทำแล้วรึไง ?”
“มีมั้ง แต่กูอยากทำอันนี้”
“ไม่”
“รายงานอาจารย์จองกูรับทำคนเดียว มึงว่างไปเลย”
“...”
“ว่างไปเที่ยวกับแฟนเลยนะ ไม่สน ?”
“แต่วันนี้วันเกิดกูนะ !”
“เถอะหน่า แบคฮยอนไม่ว่าหรอก”
“...”
“คำว่าเพื่อนแม่งยิ่งใหญ่แค่ไหนสำหรับมึงวะ ?”
“โอ้ย เออไอ้เหี้ย ไปก็ไป”
มันก็ออกมาเป็นอย่างนี้แหละครับท่านผู้ชม
แบคฮยอนขึ้นรถมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เจ้าตัวยิ้มทักทายผมรวมถึงหันไปถามชานยอลว่ามีอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น
“เซฮุนไปกินข้าวด้วยนะ”
“ได้เลย ชวนเพื่อนมาอีกก็ได้นะ”
“ไม่ต้อง มันคนเดียวก็พอแล้ว”
“โถ่ ชานยอลไม่หน้าบึ้งสิ อยู่กับแบคต้องยิ้มๆ”
ข้อหนึ่ง มีแฟนแล้วมีคนอ้อน มีคนเอาหัวมาถูกับไหล่แล้วทำให้ยิ้มได้
ผมจะเก็บข้อมูลตั้งแต่ตอนนี้แหละครับ รู้กันไปเลยว่ามันดียังไง แต่ไอ้ข้อหนึ่งเนี่ย...มันน่าจะเป็นอะไรส่วนตัวแบบชานยอลสไตล์รึเปล่าครับ ?
ไม่รู้ครับ ผมจะจดไปก่อน
“ชานอยากกินอะไร ?“
“ไก่ทอดมั้ย ร้านนั้นที่เคยไปกิน...”
“ได้เลย วันเกิดชานยอลเราเต็มที่“
“ก็เห็นเต็มที่ทุกวันอ่ะ ตามใจกันมากเดี๋ยวเหลิงนะเนี่ย“
“ก็แบคชอบตามใจชานอ่ะ ชานน่ารัก“
ผมจะทำ..เป็นไม่ได้ยินไปก็แล้วกันครับ
ข้อสอง มีคนคอยตามใจ
ผมเคยเห็นแต่เพื่อนมันตามใจแฟน แต่ไอ้ชานยอลมันโดนตามใจครับ ผมเพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าแบคฮยอนตามใจมันทุกอย่าง ถึงได้ว่ามันชอบมานั่งคิดว่าวันนี้อยากกินอะไร พอผมบอกว่าถามแฟนดิมันก็บอกว่าไม่ จะคิดเอง
แฟนแม่งตามใจ น่าหมั่นไส้มากเลยครับ
“เออ เพื่อนเราบอกว่าคาเฟ่เปิดใหม่ตรงซอยหน้ามออ่ะรสชาติใช้ได้เลยนะ วันไหนว่างๆเราไปกินกันมั้ย“
“ไปดิ“
“ได้เลย มีกาแฟดำด้วยนะ ชานต้องชอบแน่ๆ“
“จำได้ ?“
“ได้สิ ไปร้านขนมกับชานยอลต้องสั่งกาแฟดำเพิ่มช็อต กับเมนูอะไรก็ได้ที่หวานน้อยๆ“
“รู้ดี“
“อ้ะแน่นอน นี่แบคฮยอนแฟนชานยอลไง“
ข้อสาม มีคนใส่ใจจำได้ว่าเราชอบกินอะไร
ดูเหมือนว่ามันจะเป็นจุดเล็กๆแต่มันก็ยิ่งใหญ่นะครับ การที่คนอื่นรู้ว่าเราชอบกินอะไรโดยที่เราไม่เคยพูดเนี่ยมันแปลได้ว่าเค้าใส่ใจกับสิ่งที่เราทำ คอยสังเกตว่ามันเป็นยังไง ชอบแบบไหน
มันน่าอิจฉาครับ นอกจากแม่แล้วก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครจำได้ว่าผมชอบกินอะไร ไอ้ชานยอลก็จำได้นะครับว่าผมชอบกินชานม แต่ก็เป็นเพราะผมลากมันไปซื้อบ่อยๆแล้วมันก็ถามว่าแดกอย่างอื่นไม่เป็นแล้วรึไง
เรามาถึงร้านไก่ทอดที่ไอ้ชานยอลมันอยากกินเป็นอาหารประจำวันเกิดมัน เรายืนรอโต๊ะกันอยู่หน้าร้านโดยมีแบคฮยอนคอยถามเพื่อนผมว่าเมื่อยมั้ย เหนื่อยรึเปล่า หาอะไรรองท้องก่อนมั้ย สารพัดสิ่งอย่างที่จะเอาใจได้
ข้อสี่ มีคนดูแลคอยเป็นห่วงเป็นใย
ผมคิดว่ามันเกินไปครับ ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้แต่ไอ้คู่นี้มันก็ทำ
ใส่รองเท้าคู่กันด้วยนะ ทำไม ? กลัวคนไม่รู้ว่าเป็นแฟนกันรึไง ?
หรือเพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดไอ้ชานยอลมันครับ ? แต่ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่เห็นว่าเพื่อนมันจะพูดอะไร มันก็ดูใช้ชีวิตราวกับว่านี่เป็นเรื่องปกติ
ผมยืนคิดนั่นคิดนี่ถ้านอนคิดได้ก็คงทำแต่ก็ทำไม่ได้เลยได้แต่ยืน พอถึงคิวเราก็เดินเข้าไปนั่งในร้าน แบคฮยอนยิ้มให้ผมก่อนจะบอกว่าเดี๋ยวเราสั่งให้แล้วก็เริ่มต้นสั่งมหากาพย์เมนูไก่ยาวเหยียด
และทุกอย่างมันคงเป็นของที่เพื่อนผมชอบครับ
“นี่มีแพลนจะไปไหนกันต่อมั้ย ?“
ผมเอ่ยปากถามเพื่อที่จะได้รู้ว่าควรจะตามเกาะไอ้คู่นี้ไปจนถึงเมื่อไหร่
“เราจะไปดูหนังแล้วเดี๋ยวจะไปเป่าเค้กที่ห้องเราแล้ว...”
“ไม่ต้องเลยนะ...”
“ไปดูหนังด้วยได้มั้ย ?”
“ได้สิ” แบคฮยอนตอบผมในขณะที่เพื่อนของผมนั้นแทบจะขว้างกระดูกไก่ใส่กัน “ไปกินเค้กด้วยมั้ย เราทำ...”
“ไม่ต้อง !”
“ดูหนังอย่างเดียว ไปดูด้วยนะ”
ดูหนังเป็นกิจกรรมของคู่รักที่เราควรมีส่วนร่วมครับ
“ไอ้ส่วนเกิน”
ผมไม่เจ็บหรอกครับ ผมเตรียมตัวเตรียมใจมาอย่างดี
ผมมองเพื่อนผมกินไก่ไปมีคนป้อนไชเท้าดองไปแล้วมันรู้สึกอิจฉานิดๆ ผมนี่ทำด้วยสองมือของตัวเองทั้งนั้นครับ น้ำแกงอะไรไม่มีใครตักใส่ปากทั้งนั้นแหละครับ ไม่มี จะว่าไปผมก็เริ่มเห็นข้อดีของการมีแฟนลางๆ แต่ไอ้โต๊ะถัดไปข้างหลังเพื่อนผมเค้าก็มากินเป็นคู่นะครับ ผู้หญิงนี่งอนแฟนอยู่แน่ๆ
แล้วตกลงมันดีหรือไม่ดีครับ ผมล่ะสงสัยจริงๆ
“ชานยอลยื่นปากมาเร็วเดี๋ยวแบคเช็ดให้“
สะอาดหมดจดเลยครับปากเพื่อนผม เช็ดด้วยความตั้งใจเหมือนกำลังแข่งทีวีแชมป์เปี้ยน
มันอาจจะเป็นโปรโมชั่นวันเกิดครับ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
หลังจากมื้อของหวาน ไม่ครับ..มื้ออาหารกลางวันของเราผ่านไป ผมก็ติดรถเจ้าของวันเกิดและแฟนของเค้าไปดูหนัง แบคฮยอนนั้นเลือกหนังเลือกรอบตั้งแต่อยู่บนรถ ที่จริงเพื่อนของผมนั่นแหละครับที่เป็นคนเลือกว่าจะดูหนังแอคชั่นไซไฟและไม่มีใครขัดมันสักคน
เพราะแบคฮยอนนั้นตามใจแฟน
และผม...ส่วนเกินครับส่วนเกิน มิมีสิทธิออกเสียงใดๆทั้งสิ้น
และจากการไปกินไก่ การดูหนังและการซื้อป๊อปคอร์นนั้นทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนของผมนี่มันสายเปย์ที่แท้ทรูเลยนะครับ
ข้อห้า มีคนช่วยใช้เงิน
เอ๊ะ...นี่มันข้อดีรึเปล่าครับ ? แต่สำหรับเพื่อนผมแล้วผมคิดว่ามันไม่อยากใช้เงินคนเดียว แต่ว่ามันก็ไม่อยากจะแบ่งผมหรอกครับ กับเพื่อนกับฝูงนี่เงินในกระเป๋าเป็นเลขศูนย์ตลอดไป
แต่กับแฟนมันแล้วนั้น...
“กินกล่องเดียวพอหรอ สองกล่องมั้ย ?“
“พอหน่า เดี๋ยวแบ่งเซ...”
“ไม่ต้องไปแบ่งมัน”
นั่นแหละครับ เพื่อนผมเอง
พอเราเข้าโรงหนังไปผมก็ได้รู้ว่าตัวเองนั่งข้างเพื่อนตัวสูง ไม่รู้ว่าจากจุดนี้สายตาผมจะมองเห็นอะไรบ้าง เพื่อนผมตัวใหญ่อย่างกับยักษ์บังแฟนทีไม่เห็นแม้แต่เส้นผม
จะสังเกตการณ์ต่อไปเยี่ยงไร ทำอย่างไรดีครับท่านผู้ชม
ขอโทษจริงๆนะครับ ผมคิดว่าหนังสนุกมากก็เลยคิดว่าดูหนังดีกว่า หันไปมองทีไรไอ้ชานยอลมันหันมาสกัดดาวรุ่งทุกที ไม่ส่องแล้วก็ได้ ดูหนังก็ได้วะ
ฉากแอคชั่นในหนังนั้นทำให้ผมรู้สึกสนุกมากจนลืมเป้าหมายในวันนี้
จนกระทั่งตอนที่กำลังถึงฉากต่อสู้ที่สนุกที่สุด
คือ..เวลาเรามีเพื่อนไปดูหนังเนี่ย การได้อินกับอะไรไปพร้อมกันนี่มันก็เป็นประสบการณ์ที่ดีนะครับ แต่พอผมจะหันไป...ผมก็ไม่แน่ใจว่าคิดผิด...หรือคิดถูก
ฉากแบบนี้พวกมึงจะเอาแบบนี้จริงดิ
พวกมึงจะจูบกันตอนนี้ก็ได้หรอวะ คือกูรู้ว่าคนน้อยมากแต่มึง...
กูนั่งอยู่ตรงนี้
มันก็อาจจะไม่ถึงเจ็ดวินาทีที่สองคนนั้นจูบกันแต่ผมหันไปเห็นพอดีไงครับ มันพอดีเกินไปราวกับผมเกิดมาเพื่อเห็นมันเลยครับ
บ้าชิบ...ไม่ได้อยากจะเสือกมาเห็นฉากนี้
เอาจริงๆหลังจากดูหนังเสร็จผมก็จำเป็นจะต้องแยกย้ายครับ การไปห้องแบคฮยอนต่อด้วยอาจจะทำให้ผมโดนไอ้ชานยอลตัดเพื่อนได้ และมันก็ไม่สมควรมากๆเพราะผมจินตนาการได้เป็นฉากๆเลยล่ะครับว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
เป่าเค้ก กินซุปสาหร่าย แล้วก็กินอะไรอีกสักอย่างที่เราจะไม่พูดออกอากาศ เราจะไม่พูดกันครับ แต่ผมว่านั่นอาจจะเป็นสุดยอดของการมีแฟนก็เป็นได้
สรุปแล้วการมีแฟนนั้นดีอย่างไร ผมเองก็ยังไม่รู้ว่ามันดีตรงไหน
แต่ที่รู้ๆ
เพื่อนผมกับแฟนมันนี่รักกันสุดๆราวกับเกิดมาคู่กันเลยครับ
ปาร์คชานยอลกับบยอนแบคฮยอนเนี่ย
เกิดมาคู่กันจริงๆ
— : )
สสวก.พิชันของตะแบ้ก •3•
พิชานนั้นเป็นพระเจ้าส่วนเซฮุนนั้นเป็นของเดซี่
เซฮุนเป็นแฟนกับเดนะ จะไม่ทำให้เสียใจ
ฝากติด #ดซชานแบค ให้หน่อยนะคะ
เลิ้ป