🧸🎈💙 · @sodaisy95
27th Oct 2017 from TwitLonger
Station ♡ — #ดซชานแบค
Station ♡
Chanbaek
#ดซชานแบค
—with my เดซี่
— มันสั้นมาก ลงน้องดีก็อายนิดๆ
— ลั่นอีกแล้ว
รถไฟใต้ดินที่มีทั้งขาไปและขากลับและมีหลายสายนั้นให้เลือกใช้บริการอีกทั้งยังมากสถานีเสียจนตาลาย หากคนที่ไม่เคยใช้บริการมาก่อนได้มาลองใช้ก็เชื่อว่าคงจะหลงกันไปนักต่อนัก
ที่สถานีนั้นวุ่นวาย ทั้งสภาพแวดล้อมที่วุ่นวายและอาจจะทำให้หัวใจนั้นวุ่นวายไปด้วยก็เป็นได้
เหมือนที่ตาของเราสบกันเมื่อกี้ ตอนที่ต่างฝ่ายต่างเดินออกมาจากรถไฟสายที่ตัวเองขึ้น อีกคนลงจากขาไป อีกคนลงจากขากลับ และมาบรรจบกันที่สถานีแห่งนี้
แต่เพียงชั่วขณะหนึ่ง..ฝูงชนก็กลืนเราให้หายไป
ดวงตาเรียวเล็กกับหางตาที่ตกหน่อยๆ
ดวงตากลมโตที่แฝงไปด้วยความขี้เล่นเหมือนเด็กๆ
ไม่บ่อยนักที่เราเจอกัน แต่ทุกครั้งที่เจอก็จดจำกันได้ทุกครั้งไป หรือไม่ก็อาจจะมีแค่ขาไปที่จดจำคนขากลับได้เป็นอย่างดี
เรื่องนี้ถูกถ่ายทอดให้เพื่อนสนิทได้รับฟัง คนฟังก็เอาแต่หัวเราะก่อนจะบอกว่า
‘ ระวังเถอะ มองกันไปมองกันมา อ้าว...มีแฟนแล้วนี่หว่า ’
ไอ้กัมจงนี่มันปากปีจอจริงๆ ไม่มีใครเกินแล้ว
แต่เพราะคำพูดของมัน ทำให้คนที่นั่งรถไฟใต้ดินขาไปอย่างปาร์คชานยอลนั้นตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าวันนี้จะต้องตามไปจนเจอไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม
วันนี้เราจะได้เจอกันแน่นอน เอาหัวจงอินเป็นประกันเลย
ทันทีที่รถไฟเทียบชานชาลา โบกี้เดิมและประตูบานเดิมเลื่อนเปิดออก ชานยอลอาศัยความสูงของตัวเองชะเง้อมองหาใครบางคนที่อยู่อีกฝั่ง มันเป็นเหมือนความบังเอิญที่ว่าในวันนี้ เวลานี้ ที่โบกี้นี้และที่ประตูบานนี้นั้นจะมีเจ้าของหางตาตกน่ารักๆนั้นเดินออกมาจากรถไฟด้วยเสมอ
อยู่ตรงนั้น กำลังเดินห่างออกไปแล้ว จะวิ่งก็วิ่งไม่ได้ คนเยอะเหมือนฝูงกุ้งในทะเลแปซิฟิก
จนกระทั่งคนตัวเล็กในเสื้อยืดสีส้มอ่อนหยุดลงพร้อมกับหยิบกระเป๋าใส่เหรียญใบเล็กๆขึ้นมารูดซิบมันแล้วหยิบเหรียญออกมาก่อนจะเดินมุ่งมั่นไปที่...
ตู้ขายเครื่องดื่มอัตโนมัติ
ร่างเล็กนั่นหยอดเหรียญลงไปอย่างไม่ลังเลก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วตู้ ชานยอลเฝ้าสังเกตอีกฝ่ายอยู่ห่างๆ ดูเหมือนว่าจะอยากกินแล้วหยอดเหรียญไปแล้ว แต่ก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะกินอะไร
จงอินพูดไว้ว่าอย่ามัวแต่เฝ้ารอ เผลอๆในขณะรอปีกอาจจะงอกที่กลางหลังและอาจจะมีขนาดถึงห้าเมตรในห้าวินาทีก็เป็นได้
‘ กึก ’
มือใหญ่กดปุ่มตู้ขายน้ำอัตโนมัติ
“ อันนี้น่าจะดีนะครับ ดูเหมาะกับคุณ ”
คนตัวเล็กที่กำลังยืนเลือกน้ำกระป๋องในตู้อยู่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองกระป๋องน้ำมะนาวที่กลิ้งหลุนๆออกมาอยู่ตรงที่หยิบของแล้วหันไปมองหน้าคนที่มากดน้ำในตู้ทั้งที่เงินของเค้าอยู่ในนั้น
แต่ตากลมโตฉายแววขี้เล่นนั่นก็ทำให้ชะงักไปอีกรอบนึง
ร่างเล็กก้มลงไปหยิบน้ำก่อนจะหยอดเหรียญลงไปใหม่อีกครั้งแล้วกดน้ำอีกกระป๋องที่ดูจากฉลากแล้วคงจะเป็นกาแฟนมอย่างแน่นอน
“ อันนี้ก็ดู...เหมาะกับคุณเหมือนกัน ”
“ ... ”
“ ไม่สิ อยากกินกาแฟนมน่ะ ”
ชานยอลรู้สึกเสียเซลฟ์เล็กน้อย กดน้ำมะนาวให้แต่อยากกินกาแฟนมซะอย่างนั้น
“ ถ้างั้น.. ”
“ ไม่ๆ ตอนนี้ก็อยากกินน้ำมะนาวเหมือนกัน ”
มือเล็กยังคงยื่นกาแฟนมมาให้ทำให้ชานยอลต้องรับมันไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่จริงชานยอลก็ชอบกาแฟนมเหมือนกัน กาแฟนมของตู้กดอัตโนมัติเหมือนนมใส่น้ำตาลที่มีกลิ่นกาแฟ ไว้เติมความหวานให้ร่างกายไม่ใช่คาเฟอีน
เรามองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้กันนิดหน่อย
“ ...เราเคยเจอกัน ”
“ บนชานชาลา ” อีกฝ่ายยิ้ม “ ผมจำได้ ”
“ ผมก็จำคุณได้เหมือนกัน ”
“ ... ”
“ ... ”
“ เพื่อนผม.. ” ชานยอลยกมือขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองเพื่อลดความประหม่าในใจ “ มันบอกว่าถ้าเอาแต่มองคุณ... ”
“ ... ”
“ ไปๆมาๆคุณอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ ”
ประโยคนั้นถูกกลั่นออกมาจากความกล้าส่วนสุดท้ายที่ชานยอลมีในชีวิตนี้
“ เพื่อนคุณ...ก็อาจจะพูดถูก ”
เค้าว่ากันว่าเวลาผิดหวังหัวใจของเราจะฟีบลงเหมือนลูกโป่งที่อากาศรั่ว แต่ผมว่ามันไม่ใช่ ลูกโป่งมันไม่ได้ฟีบ แต่มันแตกเพราะโดนความรู้สึกเจาะต่างหาก
“ ... ”
“ อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ”
“ ... ”
“ อาจจะไม่ได้แปลว่ามี ไม่ได้บอกว่ามีสักหน่อย ”
“ ก็คุณ... ”
“ ก็กำลังจะบอกนี่ไงว่าเพื่อนคุณน่ะอาจจะถูก แต่ว่าเค้าก็คิดผิด ”
“ ... ”
“ ผมยังไม่มีแฟน ”
ใจของชานยอลกลับมาพองโตเหมือนเดิมจากรอยยิ้มเล็กๆนั่น
“ ผมก็ยังไม่มี ”
“ ไม่ได้ถามสักหน่อย ”
“ ก็เผื่อคุณอยากรู้ ” ผมเปิดกระป๋องกาแฟนมในขณะที่อีกฝ่ายนั้นยกน้ำมะนาวขึ้นดื่มจนมันเหลือประมาณครึ่งกระป๋อง “ ...ไปหาอะไรกินด้วยกันมั้ย ? ”
“ ... ”
“ ... ”
“ ...ทำไมถึงต้องไปล่ะ ” อีกฝ่ายเลิกคิ้วถาม “ จะจีบไง ? ”
มันจะตรงประเด็นเกินไปแล้ว ชานยอลสู้ไม่ได้เลยถ้าเทียบกับความกล้าที่อีกฝ่ายมี
“ แล้วถ้าจะจีบอ่ะ... ” ชานยอลว่าชานยอลสู้ไหว “ จะติดมั้ย ? ”
“ ... ”
“ ... ”
“ คิดว่าติดนะ.. ”
“ ... ”
“ ชวนแล้วก็เลี้ยงด้วย ”
จะเลี้ยงตลอดไปเลยครับ เลี้ยงจนกว่าจะตายเลย
ชานยอลยิ้มกว้างออกมาเช่นเดียวกับอีกคนที่ยิ้มกว้างไม่แพ้กัน
แม้จะมากันคนละทางแต่สุดท้ายปลายทางของเราก็คือที่เดียวกัน
ไม่ใช่ที่สถานีนะ ที่ใจของเราต่างหาก
—
end
—
ขอบคุณผู้ชายหล่อบน mrt และผู้ชายหล่ออีกคนที่ยืนกดโค้กอยู่