พลทหารเรือประจัญบาน⚓️ · @NoBelle129
31st May 2017 from TwitLonger
MY BOY 6 : CUT
“เอ็นดูหนูหน่อยนะคะ…ป๋าขา”
แควก!!
ไม่เพียงแต่สติที่ขาดผึง เสื้อผ้าที่เคยอยู่บนตัวร่างเล็กก็ถูกฉีดจนไม่เหลือชิ้นดีในทันที มือใหญ่ทั้งสองนั้นไม่รอช้าที่จะปลดซิปลงส่งผลให้สิ่งอยู่ภายใต้กางเกงสีสันสดใสนั้นปรากฏให้เห็นแก่สายตาคม
เขามองขึ้นไปที่ใบหน้าสวยที่ตอนนี้นัยน์ตาฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใส ผิวแก้มเนื้อนุ่มที่เขาชอบช่วงชิงความหอมอยู่บ่อยๆ ก็ขึ้นสีจนแดงจัด ปากที่บวมเจ่อนั่นที่เอาแต่เอ่ยประโยคอันตรายก็ถูกเลียไปมาด้วยลิ้นเล็กราวกับรู้ว่าเขาจะต้องมองมัน
“รออะไรล่ะ…หืม?”
เพราะประโยคที่เหมือนเร่งเขานั้นทำให้เขาไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนอีก ถึงแม้ตอนนี้รถที่เขาจอดพักไว้อยู่นั้นจะอยู่ในที่ที่คนสามารถมาเห็นได้ แต่เนื่องด้วยเวลาและถนนแถบนี้ไม่ใช่เส้นทางสัญจรอยู่ตลอดเวลาเขาจึงวางใจว่าระหว่างเวลาที่เขา ‘เล่นสนุก’ อยู่กับลูกแมวตัวน้อยตรงนี้จะถูกเจอเข้า จึงเดินหน้าสิ่งที่ค้างคาไว้ตั้งแต่เมื่อครู่
อาภรณ์ชิ้นเดียวที่เหลือบนตัวร่างเล็กนั้นทำให้เขาแปลกใจอีกครั้งเมื่อเห็นมัน….ให้ตายสิ ขนาดกางเกงในที่ใส่ยัง ‘เร้าใจ’ ขนาดนี้เลยหรือไงกัน?
เขารู้เพียงแค่ว่าตอนก่อนออกจากห้องพักในโรงแรมคนตัวเล็กนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่หมด แต่ก็ไม่ได้เข้าไปช่วยเปลี่ยน จึงไม่ได้รับรู้ว่าผ้าชิ้นน้อยภายในนั้นถูกสกรีนลายหน้าแมวที่เมื่อมาอยู่บนตัวคนใส่มันจะทำให้ภาพนั้นมีมิติมากกว่าเดิม…
ร้ายนักนะ คิมจงฮยอน
“อื้อ!”
มือสากลากไล้ไปตามรูปที่สกรีนอยู่บนผ้าชิ้นน้อยตัวนั้นส่งผลให้คนข้างบนร้องครางออกมาในทันทีที่ถูกจุดไวต่อสัมผัส
แน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยให้เจ้าตัวรู้สึกทรมานได้นาน มือใหญ่จึงถอดมันออกมา เผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวอันน่ารักนั้นที่กำลังปริ่มน้ำเต็มที่รอการปลดปล่อย ทันทีที่มันออกมาเจอโลกภายนอกก็เหมือนได้ระบายความอึดอัดแน่นคับอยู่ภายใน
แทนที่ร่างเล็กจะรู้สึกว่าตัวเองถูกรังแกกลับกลายเป็นว่าตอนนี้มือนิ่มทั้งสองข้างประคองใบหน้าคมเอาไว้อย่างรักใคร่ก่อนจะเอ่ยด้วยวาจาที่เพียงเขาได้ยิน ก็แทบจะทำตามบัญชาของคนตัวเล็กนั่นแทบไม่ทัน
“เอ็นดูเค้าหน่อยนะ ป๋าขา”
“ตามบัญชาครับ อีหนู”
“อื้อ!!!”
เพราะโพรงปากหนานั้นร้อนรุมราวกับไฟจึงทำให้ร่างบางบิดไปมาเมื่อเขาครอบครองมันเข้าไปจนเกือบมิด ส่วนอ่อนไหวที่ปริ่มน้ำอยู่ยิ่งเอ่อคลอมากกว่าเดินด้วยการเล้าโลมจากริมฝีปากหนานั้น แล้วสิ่งที่ทำให้มือเล็กนั้นขยุ้มผมนุ่มนั้นด้วยความเสียวซ่านเพราะมืออีกข้างที่ว่างนั้นสอดเข้าไปในช่องทางรักอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว จึงกลายเป็นว่าตอนนี้เจ้าของใบหน้าสวยที่สะบัดไปมาจนเส้นผมฟุ้งกระจายไปกับเบาะนั่งถูกความเร่าร้อนของคนตัวโตนั้นโจมตีทั้งจากทางด้านหน้าและด้านหลังไปพร้อมๆ กัน
ท่าทางบิดเร้าราวกับจะขาดใจแบบนั้นทำให้เขาพออกพอใจกับมันมากอย่างถึงที่สุด เพราะมันหมายความว่าฝีมือของเขานั้นไม่ใช่เล่นๆ เลยน่ะสิ แล้วยิ่งส่วนน่ารักนั้นที่เขากำลังเอ็นดูอยู่นั้นตอบสนองจนเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวอีก คาดว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาคงต้องเป็นฝ่าย ‘เสร็จ’ ก่อนเป็นแน่
“ควานลิน…ฮือ อือ!!”
ด้วยความทนต่อเสียงเร้านั้นไม่ไหวคนตัวโตจึงยืดตัวเองขึ้นไปในระดับเดียวกับร่างเล็กอีกครั้งโดยที่มือทั้งสองข้างยังทำหน้าที่ของมันได้ดีอยู่ ก่อนจะบดเบียดจูบปากบวมเจ่อนั้นอย่างรุนแรงไปตามอารมณ์ที่นำพาให้ทั้งสองเกือบจะขึ้นจุดสูงสุดอยู่รอมร่อ
ถึงแม้ภายในรถคันนี้จะแคบไปนิดสำหรับการทำรัก แต่เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกลำบากเท่าไรนักเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
จากนิ้วที่หนึ่ง สอง จนนิ้วที่สามสอดเข้าไปในช่องทางรักแล้วก็ยังไม่อาจเติมเต็มส่วนที่ขาดได้อย่างเต็มร้อยนักจึงทำให้ร่างเล็กนั้นเลื่อนมือไปจับแขนข้างนั้นของเขาที่คอยเล้าโลมตนเองอยู่เอาไว้ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนมากกว่าปกติหลายเท่านั้น
“เข้ามา…ฮื่อ”
“……….”
“เอาของควานลิน…เข้ามาเถอะนะ”
ไม่รู้ว่าแอลกอฮอล์ยี่ห้อนั้นมีฤทธิ์อะไรบ้างแต่อย่างหนึ่งที่เขารับรู้คือมันมีฤทธิ์ที่สามารถทำลายล้างสูงได้จนพังพินาศได้ง่ายๆ เลยในเมื่อคนที่รับผลกระทบนั้นก็คือเขา
จากตอนแรกที่ต้องการทำให้ร่างเล็กสบายตัวก่อนตนนั้นก็ต้องผันเปลี่ยนเพียงเพราะเขาไม่อาจทนใจแข็งต่อคำร้องอ้อนวอนของคนใต้ร่างนั้นได้ มือหนาที่กำลังยุ่งอยู่ทั้งสองข้างจึงละจากสิ่งที่ทำอยู่แล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนที่เกะกะให้พ้นทางภายในเวลาไม่กี่วินาที
ร่างเล็กยืดตัวเองขึ้นก่อนจะใช้คอแกร่งนั้นเป็นหลักยึดเพื่อที่ไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกองกับเบาะ ซึ่งพอดีกันกับที่ร่างสูงนั้นถอดชิ้นส่วนที่ไม่จำเป็นออกไป แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนตัวเล็กนั้นกระซิบที่ใบหูถึงความปรารถนาอีกอย่างที่ตนอยากจะทำ
“ให้พี่ ‘ขึ้น’ ให้เรานะ”
“คิมจงฮยอน…”
พรึ่บ!
ใช่ว่าเขาจะทำตัวเป็นเด็กดื้อเสียเมื่อไรเมื่อผู้ใหญ่เอ่ยขอร้องด้วยตัวเองมีหรือที่เขาจะปฏิเสธ ถึงแม้การสลับตำแหน่งจะลำบากไปสักนิดเนื่องจากพื้นที่ที่มีจำกัดแต่ก็ไม่ทำให้ทั้งสองสนใจมันมากเท่าไรนักเมื่ออารมณ์ที่ใกล้ปะทุ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคยังไงพวกเขาก็สามารถทำให้มันเป็นปัญหาเพียงเล็กน้อยได้ในทันที
“พี่จะเจ็บ…” เขารู้ดีว่าถึงตัวเองจะเบิกทางให้ร่างเล็กแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังเสี่ยงอยู่ดีถ้าหากจะให้เขาเริ่มมันในตอนนี้
ความห่วงใยที่ฉายชัดทางแววตาทำเอาคนที่สติหลงเหลือน้อยแต่ก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรนั้นมอบจุมพิตให้ด้วยความรู้สึกที่มีทั้งหมด ไร้ความรุนแรง เพราะมันแฝงไปด้วยความอ่อนโยนของคนทั้งคู่ที่รักกัน ถึงแม้ว่าในเวลานี้จะไม่เหมาะก็ตาม
และเมื่อร่างเล็กผละใยหน้าออกมาก็ยกยิ้มให้เขาอย่างยั่วยวนราวกับเป็นคนละคนจากนั้น…
ฟึ่บ!
“อึก!....”
ความคับแน่นที่มาพร้อมกับความอึดอัดทำเอาเจ้าตัวถึงกับร้องออกมา แต่ก็เก็บอาการเอาไว้เมื่อเลือกแล้วว่าตนเองจะเป็นฝ่ายทำให้เขา บวกกับมือหนาที่คอยนวดเฟ้นเพื่อคลายความเจ็บปวดให้กับเจ้าตัวแล้วนั้นก็ไม่เป็นปัญหาอะไรอีก
“อื้อ!”
เพราะเขาไม่อาจทนเห็นคนรักทำสีหน้าเจ็บปวดนั้นได้นานจึงมอบจูบให้อีกครั้งเพื่อปลอบประโลมร่างเล็กค่อยๆ ปรับตัว หลังจากนั้นจึงค่อยๆ ขยับกายให้เป็นจังหวะมากขึ้นโดยเขาเองก็อดไม่ได้ที่จะสวนกายขึ้นส่งผลให้ความคับแน่นที่สอดใส่อยู่นั้นเพิ่มความลึกมากขึ้นไปอีก
แขนขาวทั้งสองข้างใช้ไหล่หนาเป็นหลักยึดเมื่อตนเริ่มคุมเกมเองด้วยจังหวะที่เร้าร้อน อาการเสียวซ่านที่เขาเห็นนั้นก็ยิ่งเร่งปฏิกิริยาภายในให้ปะทุมากกว่าเดิมจนกลายเป็นตอนนี้ทั้งสองใช้จังหวะนั้นสอดประสานกัน มือใหญ่ที่เคยประคองเอวเล็กนั้นก็เลื่อนขึ้นมาลูบไล้แผ่นหลังเล็กไปพร้อมกับใบหน้าคมที่สารวนอยู่กับแผงอกบางที่ตอนนี้สวนกุหลาบจะขึ้นจนเต็มพื้นที่อยู่แล้ว
แต่แล้วเมื่อลิ้นสากลากไล้ไปโดนแผลที่เขาสร้างขึ้นเมื่อช่วงสายก็ส่งผลให้ความแสบนั้นจี๊ดขึ้นมาจนร่างเล็กต้องซู่ปากขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
หารู้ไม่ว่าการกระทำนั้นเป็นการบ่งบอกถึงคำขอโทษที่เขาฝากร่องรอยเอาไว้ ‘หมา’ เวลามันเจ็บแผลมันก็จะเลียแพ้ของมันเสมอ และคราวนี้เขาเองก็เป็นคนผิดที่หึงจนหน้ามืดกัดร่างเล็กจนได้แพ้ จึงได้ทำการรักษามันด้วยวิธีแบบตัวเอง
“ฮื่อ….ควานลิน”
ร่างเล็กเลิกให้ความสนใจกับแผลนั้นเมื่อเจ้าตัวนั้นรับรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังใกล้จะถึงจุดสูงสุด เช่นเดียวกันกับร่างสูงที่ใกล้แล้วเช่นกัน
ทั้งสองผละออกมาเพื่อมองหน้ากัน ก่อนจะเร่งจังหวะเป็นครั้งสุดท้ายหลังจากนั้น….
“อื้อ!!!!!!!!!!!!/อืม!!!!!!!!!!!!!”
น้ำรักที่ปริ่มตัวอยู่เมื่อสักครู่ก็ถูกปลดปล่อยออกมาจนเปอะเปื้อนไปทั่วทั้งตัวของเขาและร่างเล็ก และเพราะความเหนื่อยอ่อนบวกกับเรี่ยวแรงที่มีนั้นหายไปทันทีที่เสร็จกิจตัวทั้งตัวของเจ้าตัวก็ล้มลงมาซบที่อกแกร่งแล้วเข้าสู่นิทราไปในทันที
เขาเองที่รับรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้จึงค่อยๆ จัดการตัวเองและเจ้าตัวให้เรียบร้อยมากที่สุดก่อนที่จะพาตัวเองและคนข้างกายกลับห้องพักเสียที
เพราะหากอยู่นานกว่านี้เกรงว่าจะทำให้ร่างเล็กนั้นไม่สบายตัวเอาได้
“ผมจะปล่อยพี่คืนนี้ไปก่อนแล้วกัน”
คิดเห็นยังไง >>>> https://writer.dek-d.com/bellem/writer/view.php?id=1646735