ศรีㅅสเปซ · @SRI_space
9th Oct 2016 from TwitLonger
CUT : รักนะครับ.....คุณผีของผม (โดเตนล์แหละ)
SF_NCT
Doyoung X Ten
“อื้ม......คุณโด-อ๊ะ” ร่างเล็กหลุดร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บปวดแสนเร่าร้อน เสื้อยืดตัวบางถูกถอดออกด้วยมือใหญ่แล้วเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี
โดยองพรมจูบไปทั่วยอดอกขาวเนียน ไล่เรียวลิ้นสากลากต่ำลงเรื่อย ๆ เสียงครางหงิงคล้ายลูกแมวกระตุกรอยยิ้มเขาอีกครั้ง
กางเกงผ้าเนื้อดีคือเหยื่อรายต่อไปของเขา โดยองล่นกางเกงคนตัวเล็กลงไล่สายตาจ้องมองร่างเนียนขาวที่เขาทำสัญลักษณ์ไว้ทั่ว เขาช้อนร่างเล็กขึ้นมาในอ้อมแขน พาเราทั้งคู่ตรงไปยังฟูกสีน้ำตาลเข้มที่เขาใช้หลับนอนในทุกค่ำคืน
เห็นแก้มเนียนในขึ้นสีแดง เสียงหอบหายใจกระเส่าแล้วยิ่งพอใจกับภาพที่เห็น เขาวางร่างเด็กผีลงบนฟูกอย่างเบามือ จัดการปลดเปลื้องชุดนัดเรียนของตนลวก ๆ ก่อนจะหยุดการกระทำ ใช้เวลาประมาณสองนาทีในการสบตากับอีกฝ่าย
เขาไม่รู้สิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่มันสมควรหรือไม่และเขาควรให้มันเกิดขึ้นจริงหรือ หากแต่มือเล็กเอื้อมมาตรงหน้าเหมือนเชิญชวนให้เขาจมดิ่งลงไปในหลุมของความสับสน มือของเขากลับเอื้อมไปตรงหน้าแล้วคว้ามือเล็กนั่นไว้แน่น
“คุณโดยองครับ”
เสียงใสเอ่ยเรียกชื่อเขาอีกครั้ง ดวงตากลมโตปรือมองเขาด้วยแววตาหวานเยิ้ม รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของเราก็สัมผัสกันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
“อ๊ะ....เจ็บ....คุณโด-”
“ไม่งอแงสิ ฉันจะช่วยให้หายเจ็บเอง”
กดเสียงทุ้มต่ำครางปลอบภายในลำคอ โดยองโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูคนตัวเล็กที่ออกปากประท้วงเขาเมื่อครู่ ไล่เลียใบหูเล็กนั่นเป็นการเบี่ยงประเด็น เขาไม่อยากให้ไก่ตื่นในเวลาสำคัญแบบนี้
โดยองยกยิ้มบาง ยักคิ้วกวนโมโหคนตัวเล็กไปในที ในเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายอยากเริ่มพอเขาเดินหมากมาถึงตรงนี้จะบอกให้เขาหยุดเสียดื้อ ๆ ได้ยังไง
“อ๊ะ! อย่าเพิ่งขยับนะครับ....อื้มคุณโดยอง”
ร่างสูงหยุดนิ่งตามคำขอ กดจูบริมฝีปากบางเล็กอย่างปลอบประโลมก่อนจะให้เด็กผีหวาดผวากับความใจร้ายของเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
บทเรียนนี้คงทำให้เด็กผีจำไม่รู้ลืม อย่ามาล้อเล่นกับกามอารมณ์ของผู้ชายเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะมีจุดจบอย่างที่เห็น
“อื้ออ...อ๊ะ ๆ เจ็บนะ-ครับ”
ดูริมฝีปากเล็กนั่นเวลาขึ้นเสียงสิ มันน่ากดจูบลงไปซ้ำ ๆ เอาให้ปากบวมเจ่อกว่าที่เป็นอยู่ให้เข็ด ร่างสูงสวนสะโพกเข้าออกเนิบนาบ เร่งจังหวะความเร่าร้อนบ้าง ผ่อนบ้างให้คนตัวเล็กใต้ร่างได้มีโอกาสพักหายใจไม่ขาดใจตายไปก่อน
โดยองกุมมือเล็กที่ออกลวดลายข่วนหน้าอกเขาระบายความเจ็บปวดเอาไว้ เคลื่อนตัวนำมันไปอยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่
“ไม่ไหวแล้ว-ผม ไม่ไหวแล้วครับ”
“ทนอีกนิดสิเด็กดี เดี๋ยวก็สบายตัวแล้ว”
พรมจูบแก้มเนียนใสซ้ำ ๆ หยดน้ำใสข้างแก้มนั่นทำให้เขาชักเริ่มสงสารคนตัวเล็กใต้ร่างขึ้นมาตงิด หรือบางทีเขาอาจจะรุนแรงและหยาบกระด้างกับเด็กผีเกินจำเป็นหรือเปล่า
เขาคว้ามือเล็กมาวางบนไหล่ตัวเอง ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นตามขมับมนออกอย่างเบามือ ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น เราทั้งคู่สบตากันก่อนที่เด็กผีจะพยักหน้าเหมือนเป็นสัญญาณบอกเขาว่าอีกฝ่ายพร้อมรับความเจ็บปวดล็อดสุดท้ายแล้ว
โดยองหลุดยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ให้กับความน่ารักของคนตัวเล็ก ในช่วงขีดสุดแห่งกามอารมณ์เขาพยายามอ่อนโยนกับคนตัวเล็กให้มากที่สุด มอบความหอมหวานให้มากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถทำได้
เขาไม่รู้ท่ามกลางความสุขที่เขาได้รับอีกฝ่ายจะทั้งสุขปนกับทุกข์มากน้อยเพียงใด แต่จากที่เห็นหยดน้ำตาที่ซึมขึ้นมาเรื่อย ๆ นั่น เขาคงไม่ใจหมาพอที่จะยืดเวลาเพื่อตักตวงความสุขให้ตัวเองได้
โดยองสาวสะโพกถี่รัว เขาไม่คิดจะหยุดหรือห้ามความเจ็บแสบจากนิ้วเล็กที่จิกเล็บลงบนเนื้อช่วงไหล่ของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เขาจะถือเสียว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับคงช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของร่างเล็กได้บ้าง
“อ๊ะ ๆ......!!!!!!!!!!!”
“......................”
ร่างสูงถอดแกนกายออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ทิ้งตัวลงนอนข้างร่างเล็กที่นอนขุดคู้ตะแคงข้างหนีเขาไปเสียดื้อ ๆ
PS.กลับไปต่อที่ DEK-D เนอะ