#30DaysDrabbleChallenge : Day 1 : Beginning (บาลู & บากีร่า)


“ทำไมเจ้าถึงคิดช่วยเมาคลีตั้งแต่แรก” บาลูเอ่ยถามบากีร่าขณะที่พวกมันอยู่กันตามลำพังบนต้นไม้ หลังจากเมาคลีกลับไปอยู่กับรัคชา ผู้นำฝูงตัวใหม่และพี่น้องลูกหมาป่าของตนเอง


เจ้าของร่างสีดำสนิทที่เริ่มกลืนไปกับความมืดยามสนธยาขยับเปลี่ยนจากท่านอนเหยียดไปตามความยาวของกิ่งไม้ ยืดตัวขึ้น และยันตัวด้วยสองขาหน้า หันหน้ามาหาเจ้าของคำถามที่นั่งพิงลำต้นของต้นไม้ใหญ่อยู่ที่โคนกิ่ง และนิ่วหน้า เมื่อรู้สึกว่าเท้าของอีกฝ่ายแตะอยู่กับปลายหางของมัน แต่ดูเหมือนว่า เจ้าของอุ้งเท้าจะไม่รู้ตัวหรือ ‘แกล้ง’ ทำเป็นไม่รู้ตัว ทว่ามันก็ไม่ได้ขยับหางหนีไปไหน


“สัตว์ที่รับรองลูกมนุษย์ที่สภาฝูงของหมาป่าแต่แรกคือเจ้าไม่ใช่หรือ หมีเฒ่า”


หมีสีน้ำตาลไหวไหล่เหมือนไม่ยี่หระ และถือโอกาสขยับหลังเสียดสีกับต้นไม้ไปพร้อมกัน แล้วมองคู่สนทนาที่พูดจายอกย้อนกับมันอย่างไม่ถือสา


“เพราะข้าเห็นว่า เจ้าอยากช่วยเด็กน้อยนั่นจากปากเชียร์คานไงล่ะ บากีร่า” มันตอบ “ถ้าเจ้าได้รับอนุญาตให้ออกเสียงในสภาฝูงได้เหมือนข้า เจ้าน่าจะเป็นตัวแรกที่เข้าไปรับรองเขา”


คำตอบของบาลูให้เจ้าของคำถามก่อนหน้านี้เงียบไป โดยไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่เจ้าของคำตอบรู้ดีว่า ท่าทางอย่างนั้นของเสือดำปากแข็ง คือ การยอมรับสิ่งที่มันพูดโดยปริยาย


“แต่ที่เชียร์คานเคยพูดก็มีเหตุผล...” อาจารย์ผู้สอนกฎแห่งป่าเอ่ยขึ้น ท่าทางของมันดูจริงจังกว่าทุกครั้ง และบากีร่าก็พอจะเดาออกว่า ท่าทีเช่นนั้นของเพื่อนเก่าแก่มีสาเหตุมาจากเรื่องใด


“เจ้าเพิ่งมาคิดเข้าข้างเชียร์คานตอนนี้น่ะรึ...” เสือดำแสร้งถามเสียงสูง ขณะลุกขึ้นเปลี่ยนตำแหน่งให้หันหน้ามาหาคู่สนทนาของตนเอง


“เปล่า” บาลูเอ่ย “ข้าแค่อยากรู้ว่า มนุษย์เคยทำร้ายเจ้า เคยทำให้เจ้าเสียแม่ไป ทำไมเจ้าถึงตัดสินใจช่วยชีวิตเมาคลีเอาไว้ แทนที่จะฆ่าเขาไม่ให้เติบโตขึ้นมาทำร้ายพวกเรา อย่างที่พวกเขาเคยทำกับเชียร์คาน”


หลังจากไฟป่ามอดดับ ทุกอย่างในซีโอนีกลับคืนสู่ความสงบ บากีร่าตัดสินใจเล่าเรื่องของตัวเองที่เคยบอกแก่เมาคลีให้บาลูฟัง อีกฝ่ายจึงรู้ว่า มันเคยเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์ และมนุษย์เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แม่ของมันต้องตาย


ดวงตาสีเขียวสว่างของบากีร่ามัวหม่นลงเล็กน้อย ความทรงจำเกี่ยวกับแม่ของมันยังแจ่มชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน แต่มันไม่ได้ปล่อยให้บาลูเห็นมันในอาการเช่นนั้นนานนัก และสบตาตอบกับดวงตาสีน้ำตาลที่มองมันอยู่


“เพราะสิ่งที่ข้าเรียนรู้จากการอยู่กับมนุษย์ โดยเฉพาะลูกมนุษย์ ไม่ใช่ความทรงจำที่เลวร้ายอย่างที่เชียร์คานเคยประสบอย่างไรเล่า” น้ำเสียงของมันนุ่มนวลกว่าทุกครั้งที่พูดคุยกับเพื่อนเก่าแก่ตรงหน้า “เมื่อข้ายังเล็ก ลูกมนุษย์ตัวน้อย เป็นคนสอนให้ข้ารู้จักความรักในแบบที่มนุษย์มีให้กับสัตว์ ข้าเรียนรู้สิ่งที่เรียกว่า ความอ่อนโยนครั้งแรกจากเขา แต่เมื่อโตขึ้น ข้าจึงได้เรียนรู้ความหวาดกลัว และความโหดร้ายที่มนุษย์ที่โตแล้วกระทำต่อสัตว์...”


บากีร่าหยุดพักชั่วครู่ ก่อนระบายลมหายใจยาวกับความทรงจำที่มันเองก็อยากจะลืม โดยเฉพาะในวันที่ปลอกคอและโซ่ของมนุษย์ฝากรอยแผลเป็นไว้บนลำคอของมันให้เป็นเครื่องเตือนใจถึงสถานที่ที่มันจากมา


“มนุษย์โหดร้ายได้มากเท่ากับที่มีเมตตา ขึ้นอยู่กับว่า เขาเป็นใคร และเรียนรู้หรือไม่ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควร มนุษย์เป็นสัตว์ที่ฉลาด อย่างที่เจ้าเห็นตัวอย่างจากเมาคลีแล้ว ข้าคิดว่าลูกมนุษย์สอนได้ และสามารถเรียนรู้ที่จะไม่ทำร้ายสัตว์ป่าอย่างเราได้ หากไม่จำเป็นถึงที่สุด”


“เมาคลีเป็นคนพิเศษ และเป็นเด็กดี บากีร่า” หมีสีน้ำตาลว่า


สายตาภูมิใจและรอยยิ้มกว้างขวางของบาลูทำให้บากีร่าต้องยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้


“แน่นอน ข้าเลี้ยงเขามาเองกับมือ”


“ข้าก็มีส่วนเลี้ยงเขาเหมือนกัน ไม่ใช่เจ้าคนเดียวสักหน่อย”


มีเสียงหึดังมาจากเสือดำที่เหยียดตัวออกเพื่อคลายกล้ามเนื้อจากการนั่งอยู่นิ่ง ๆ มานาน และเป็นสัญญาณว่า มันพร้อมที่จะไปแล้ว แต่แทนที่จะลุกขึ้น แล้วก้าวผ่านหน้าอีกฝ่ายไปอย่างทุกครั้ง คราวนี้ บากีร่ากลับหมอบลงที่เดิม และเกยคางของมันเข้ากับขาของบาลู


“ข้ายอมยกให้เจ้าสักครั้งก็ได้”


เสือดำเอ่ยโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง สายตาของมันทอดไกลออกไปในความมืดของผืนป่ากว้าง และหมีใหญ่ก็รู้สึกได้ว่า อีกฝ่ายถอนใจออกมาอีกครั้ง


“เชียร์คานก็เคยถามข้าว่า ทำไมข้าถึงช่วยเมาคลี”


มีบางอย่างในน้ำเสียงของบากีร่าที่ทำให้บาลูนึกอยากดึงตัวของอีกฝ่ายมากอด แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น


“เจ้าตอบมันว่าอย่างไร”


“ข้าไม่เคยตอบมัน เพราะข้าไม่คิดจะบอกมันเรื่องที่ข้ารู้จักมนุษย์มากกว่ามัน แต่ข้าจะตอบเจ้า” บากีร่าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างที่มันอิงอยู่ “ที่ข้าเลือกที่จะไม่แก้แค้น ไม่ใช่ข้ารักมนุษย์หรอก บาลู การแก้แค้นเป็นเรื่องของมนุษย์ และข้าไม่อยากทำตัวอย่างมนุษย์ที่ข้าเกลียด ก็เท่านั้น.... ซึ่งข้าไม่คิดว่าเชียร์คานจะเข้าใจ”


“แต่ข้าเข้าใจ...”


“เจ้าน่ะหรือ เข้าใจ” คำพูดนั้นฟังคล้ายประชด แต่บาลูก็รู้ว่า อีกฝ่ายรู้ดีว่า มันเข้าใจจริง ๆ


“แน่นอน เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน.... เจ้า ข้า แล้วก็เมาคลี”


เสียงของบาลูหนักแน่น มั่นอกมั่นใจจนแม้แต่หลับตามองก็ยังเห็นภาพหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่กำลังยืดอกอวดสิ่งที่ตัวเองพูดอย่างมีความสุขที่สุด


“ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ เจ้าหมีเฒ่า ว่าข้าไม่เคยเห็นเสือดำที่ไหนแต่งงานกับหมี...”


ขาอวบแน่นของหมีสีน้ำตาลสั่นไหว และกิ่งไม้ที่พวกมันนั่งอยู่ด้วยกันโยกสะเทือน เพราะสัตว์บางตัวที่นั่งอิงต้นไม้อยู่หัวเราะชอบใจจนตัวกระเพื่อม เมื่อมันหยุดได้ บาลูก็ก้มลงมองบากีร่าด้วยแววตาที่เป็นประกายอย่างที่อีกฝ่ายแน่ใจว่า ไม่เคยเห็นมาก่อน


“นั่นเพราะยังไม่เคยมีเสือดำตัวไหนมาขอข้าแต่งงานไงล่ะ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาถ้าข้าจะเริ่มก่อน และข้าคิดว่า มันเป็นการเริ่มต้นที่ดีทีเดียวละ เจ้าว่าจริงไหม...”




-----------------------------------------------------------------

รีทวีตชาเลนจ์นี้มาจากคุณปอย แต่ไม่รู้ว่าจะไปรอดได้สักกี่น้ำ หรือกี่วันเหมือนกันนะคะ
แต่ละเรือง ก็คงเป็นแฟนฟิค เรือผีกับจังเกิ้ลบุ๊ค และออริฯ หมอกับสารวัตร ทั้งแคนอนและเอยูสลับกันไป

ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ ^^

Reply · Report Post