~MW~ · @maewmira
14th Feb 2016 from TwitLonger
#สปอยนิยาย上瘾 4 #HeroinWebSeries #AddictionWebSeries ดราม่ารับวาเลนไทน์ ถถถ
#สปอยนิยาย上瘾 4 #HeroinWebSeries #AddictionWebSeries
ตอน 3 http://tl.gd/n_1soaee7
ลั่วอินไปช่วยงานที่ร้านป้าโจว ง่วงจัดเพราะเมื่อคืนนอนไม่พอเลยยืนสัปหงกอยู่ตรงประตู กู้ไห่เลยแกล้งผลักเบาๆ แล้วก้าวเท้าเข้าไปรับไว้ ลั่วอินจึงล้มเข้าไปในอ้อมแขน เลยทำเป็นบอกให้ลั่วอินขึ้นไปนอนพักข้างบนก่อน แต่ลั่วอินไม่ยอมไปบอกจะช่วยต่อ จากนั้นก็วิ่งออกไปข้างนอกร้าน แต่เจอรถแม่จอดอยู่ไม่ไกล ลั่วอินเลยเดินเข้าไปหา ไปต่อว่าเพราะรู้ว่าแม่ให้คนมาพังร้าน แม่ก็บอกป้าโจวเข้ามาสนิทสนมด้วยต้องมีจุดประสงค์ไม่ดีแน่นอน ลั่วอินก็บอกป้าโจวจะหวังอะไรจากบ้านเขา เพราะไม่มีอะไรสักอย่าง นอกจากพ่อซึ่งเขาก็ยินดี ถ้าพ่อจะแต่งงานกับป้าโจว แม่เลยไม่พอใจว่าทำไมยอมรับเรื่องพ่อได้ แต่ไม่ยอมรับเรื่องแม่ แม่ลูกเถียงกันจนไม่รู้ว่ากู้ไห่เดินเข้ามาใกล้
กู้ไห่เห็นเจียงหยวนก็ถามว่ามาทำไม ลั่วอินงงว่าทำไมกู้ไห่ถามแม่ตัวเองแบบนั้น รู้จักกันได้ไง อิกู้ไห่นึกว่าเจียงหยวนมาป่วนเลยพูดประชดให้ลั่วอินว่านางเป็นผญ.ที่มาแต่งงานกับพ่อตัวเอง ไม่ต้องสนใจหรอก เจียงหยวนเลยบอกว่าลั่วอินเป็นลูกชายที่อยากให้รู้จักสนิทสนมกับกู้ไห่ไง ไม่คิดว่าจะรู้จักกันก่อนแล้ว กู้ไห่เลยช็อคเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ลั่วอินก็ช็อคมากรีบแกะมือกู้ไห่ออกแล้ววิ่งออกไปทันที เพราะยอมรับความจริงไม่ได้ ทำไมกู้ไห่ต้องเป็นลูกของกู้เวยถิง ซึ่งเป็นบ้านที่เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยที่สุด
กู้ไห่วิ่งตามไปแต่โดนไล่ให้ไสหัวไปไกลๆ ลั่วอินโทษกู้ไห่ว่าหลอกลวง แต่กู้ไห่บอกตัวเองก็เพิ่งรู้ความจริงเอาตอนนี้เหมือนกัน จะไปหลอกนายได้ไง ลั่วอินคิดในใจว่านายหลอกลวงความรู้สึกฉัน (หลอกให้ฉันรัก) ทั้งคู่วิ่งไล่ตามกันไปถึงจนบ้าน ลั่วอินไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น กู้ไห่เลยชักโมโหบ้าง ที่ผ่านมาฉันไม่ดีกับนายเหรอ นายคิดว่าคนที่ต้องเจ็บปวดมีนายคนเดียวรึไง แม่นายกับพ่อฉันแอบคบกันมาตั้งนานแล้ว แม่ฉันก็ตายไปอย่างมีเงื่อนงำ คนที่ควรชักสีหน้าและพูดว่าไสหัวไปน่ะมันฉันต่างหาก ลั่วอินก็เลยไล่ งั้นทำไมไม่ไปล่ะ
กู้ไห่บอกที่ไม่ไปก็เพราะตัดใจไปจากนายไม่ได้ ถ้าทำได้คงไปแล้ว ความเคียดแค้นที่มีต่อแม่นายยังสู้ความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายสักหนึ่งในพันไม่ได้ นายเกลียดพ่อฉัน ฉันไม่ห้ามนาย แต่ทำไมต้องโยงมาถึงตัวฉันด้วย นายไม่คิดหรือว่าทำแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปเรอะ? ลั่วอินบอกฉันไม่ได้เกลียดนาย ไม่ได้เกลียดบ้านนาย แต่ยอมรับนายไม่ได้ ยอมรับครอบครัวนายไม่ได้ เพราะฉันยังก็มีครอบครัว และครอบครัวฉันยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้แน่ พ่อนายอาจจะยอมรับอดีตแม่ฉันได้ เพราะเขาไม่เคยโดนทำร้าย แต่พ่อฉันไม่ได้...
กู้ไห่เลยถามสรุปว่าเราคบกันไม่ได้จริงๆ เหรอ ลั่วอินก็บอกจะไปเก็บของให้ แต่กู้ไห่เสียใจมากเลยจากไป บอกไม่เอาของอะไรทั้งนั้น ฝากอวยพรให้ป้าโจวขายดีด้วย
หลังจากนั้นลั่วอินไม่ไปเรียนสองวัน โหยวฉีสงสัยถามกู้ไห่ก็ไม่ยอมตอบ เลยไปถามหยางเหมิ่ง มีกัดกันนิดหน่อย สุดท้ายหลังเลิกเรียนโหยวฉีก็แอบสะกดรอยตามหยางเหมิ่งไปถึงบ้านลั่วอิน พอเข้าไปในห้องก็เห็นข้าวของของกู้ไห่เลยรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ถามว่าทะเลาะกันเหรอ ลั่วอินก็ไม่ตอบ คืนนั้นโหยวฉีนอนค้างบ้าน ลั่วอินคิดในใจทั้งที่เป็นเพื่อนนร.เหมือนกัน แต่ทำไมความรู้สึกกลับไม่เหมือนกัน ลั่วอินนอนหลับก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงกู้ไห่เรียกอยู่ในหัวตลอดเวลา
เช้ามาทั้งคู่ก็ไปเรียนด้วยกัน ลั่วอินขับจักรยานให้โหวยฉีซ้อนไปเรียน กู้ไห่นั่งรถผ่านมาเห็นสองคนขับจักรยานหัวเราะคุยกันพอดี ก็คิดว่าที่แท้คนที่เจ็บปวดหรือแคร์เรื่องนี้ก็มีแค่เขาคนเดียวเลยโดดเรียน ลั่วอินไปถึงห้องเรียน คิดว่าสองวันตัวเองคงเจอกับกู้ไห่ได้โดยไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่พอเห็นที่นั่งว่างๆ ก็หวั่นไหวอยู่ดี เลยเซนซิทิฟกับเสียงกุกกักจากด้านหลังตลอดเวลา ตอนแจกสมุดการบ้านคืน มีคนเอาสมุดของกู้ไห่มาฝากไว้ที่ลั่วอิน พอลั่วอินเห็นลายมือในสมุดการบ้านของกู้ไห่ที่เหมือนของตัวเองก็ย้อนคิดถึงเรื่องในอดีต พลิกดูไปจนหน้าสุดท้ายก็เห็นตัวหน้งสือถี่ยิบสามหน้าเขียนแต่คำว่าไป๋ลั่วอิน เลยสะเทือนใจ
ส่วนกู้ไห่ไปหาเพื่อนกินเหล้าหัวราน้ำ พล่ามเรื่องลั่วอินสารพัด บอกจะปล้ำแม่มเลย จากนั้นก็หยุดเรียนไปห้าวัน พวกอ.ฝากการบ้านทุกอย่างของกู้ไห่ไว้ที่ลั่วอินหมด ลั่วอินเลยตัดสินใจเอาไปให้ที่บ้าน กู้ไห่ถามเสียงเย็นชาว่าเอามาให้ทำไม ของพวกนั้นไม่ต้องการแล้ว ลั่วอินบอกครูสั่งให้เอามาให้ ไม่อยากได้ก็ทิ้งเอง จากนั้นวางของทิ้งไว้แล้วจะกลับ แต่กู้ไห่ไม่ยอมลุกไปฉุดไว้ ถามว่าทำไมแสดงกริยาแบบนี้กับเขาแบบนี้ ลั่วอินคิดในใจว่าฉันอุตส่าห์ยอมทิ้งศักดิ์ศรีมาหานาย ยอมทรยศหลักการของตัวเอง เพราะเป็นห่วงนาย อยากมาดูว่านายเป็นไงบ้าง แต่นายกลับไม่ยอมมองหน้าฉันตรงๆ แล้วมีสิทธิ์มาถามว่าทำไมฉันถึงแสดงกริยาแบบนี้กับตัวเองด้วยเรอะ
อิกู้ไห่ก็ตัดพ้อพร่ำเพ้อไปว่าหรือว่ากะอิแค่สถานะนึง นายก็ใจร้ายลงโทษประหารฉันแล้ว? หรือว่าแค่สถานะนึง ฉันก็ไม่ใช่คนที่เคยดีกับนายคนนั้นแล้ว? กู้ไห่ดึงลั่วอินมากอดไว้แน่น ความอัดอั้นตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกันทำให้น้ำตาพรั่งพรูออกมา กู้ไห่บอกนอกจากวันที่แม่ตายก็ไม่เคยร้องไห้ให้ใครมาก่อน ลั่วอินได้ยินเสียงสะอื้นของอีกฝ่ายก็เจ็บปวดเหมือนมีดกรีดแทงใจ เขามีหรือจะไม่รู้ว่ากู้ไห่ดีต่อตัวเองแค่ไหน อยู่กับพ่อมาตั้งแต่เด็กจนโต คนที่ผูกเชือกรองเท้าให้คนแรกก็คือกู้ไห่ คนที่เหน็บผ้าห่มให้เขาทุกคืนไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกี่หนก็คือกู้ไห่ คนที่เวลากินบะหมี่ก็เอาเนื้อวัวที่มีแค่สองชิ้นในชามให้เขาก็คือกู้ไห่...
กู้ไห่รักและเอาใจเขาทุกอย่าง ไม่ยอมทำอะไรให้เขาต้องเสียใจ ที่จริงตลอดช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่แยกจากกันก็ทำให้ลั่วอินรู้สึกเหมือนเขาสูญเสียความรักทั้งหมดในโลกไปเหมือนกัน แต่สุดท้ายกู้ไห่ก็ตัดสินใจปล่อยลั่วอินกลับไป
ปล.ดราม่ามาแล้วววววววววว สวนกระแสรับวาเลนไทน์ เคี๊ยกๆ ความจริงเรื่องพ่อแม่เปิดเผยแล้ว ลั่วอินรับไม่ได้ซะงั้น พี่กู้ไห่ง้อแล้วง้ออีก แต่ลั่วอินใจแข็งโฮกก ทั้งที่ในใจก็เจ็บปวดนะ แต่ปากแข็งละเกินนน ขนาดพี่กู้ไห่ร้องไห้แล้วยังไม่ได้ผลเลย TT^TT