▷ⓟⓐⓜ◁ · @strawberryzoda
21st Jun 2015 from TwitLonger
(Re-Post) [SHINee] My Girlfriend is a Boy #jongtaem #minkey
Part 22 » http://bit.ly/1K4jdbh
TAG » #mygfJONGTAEM
.
.
.
.............................My girlfriend is a boy.............................
แทมินเดินตามแรงกระชากอย่างไม่ปรานีของคนที่เขารักสุดหัวใจทั้งน้ำตา สายฝนที่เทกระหน่ำลงมาทำให้เขาและพี่จงฮยอนต่างเปียกปอนจนเสื้อหนาวเนื้อหนาที่ใช้คลุมกายหนักอึ้งราวกับถ่วงก้อนหินเอาไว้ รอยแดงตรงข้อมือเล็กไม่ได้ทำให้แทมินสนใจกับความเจ็บปวดเหล่านั้นเท่ากับการที่เขาทำลายความเชื่อใจและความรู้สึกดีๆที่คนตรงหน้ามีให้ไปเสียแล้ว
นี่สินะผลที่เขาได้รับจากการหลอกลวงโป้ปด
แม้ว่าภายใต้ความลวงนั้น...
จะซ่อนเอาไว้ซึ่งหัวใจของเขาที่ซื่อตรง
หัวใจ...ที่เต้นเพื่อพี่จงฮยอนเท่านั้น
จงฮยอนใช้แรงเพียงน้อยนิดจัดการโยนร่างบอบบางลงตรงเบาะนุ่มของรถแท็กซี่ก่อนจะบอกปลายทางให้กับโชเฟอร์ที่มองมายังเด็กนักเรียนทั้งสองคนด้วยความแปลกใจแต่ก็ต้องรีบหลบสายตาและทำหน้าที่ของตนเมื่อถูกเด็กหนุ่มจ้องมองผ่านกระจกรถอย่างดุดัน
ไม่นานนักรถยนต์โดยสารก็จอดตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง ดวงตาคู่เรียวที่เริ่มบวมช้ำจากการร้องไห้มาตลอดเส้นทางมองฝ่าสายฝนนอกหน้าต่างรถและพบว่าเขาถูกพี่จงฮยอนพามายังบ้านของอีกฝ่าย ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในจิตใจเมื่อไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงพาเขามายังที่แห่งนี้ ภายในบ้านมืดสนิทมีเพียงแค่แสงสว่างจากดวงไฟที่เปิดตามทางเดินบางดวงพอให้เห็นทางเดิน แรงกระชากตรงข้อมือทำให้แทมินหลุดจากภวังค์พลางสาวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อเดินตามคนที่ไม่ยอมพูดอะไรมาตั้งแต่ที่โรงเรียน
“อ๊ะ”
ร้องออกมาด้วยความจุกเมื่อถูกจงฮยอนเหวี่ยงร่างกระแทกลงบนเตียงหลังกว้างเต็มแรง มือบางกุมท้องก่อนดวงตาคู่แดงก่ำจะเงยหน้าขึ้นมองเงาที่ทาบลงมา แก้วตาคู่เศร้าสบเข้ากับสายตาคมที่จ้องมองเขาด้วยอารมณ์หลากหลายจนเขาไม่สามารถฝืนมองได้อีก
“อีแทมิน! อย่าหลบตาฉัน!”
จงฮยอนเอ่ยเสียงห้วนก่อนมือหนาจะคว้าคางเรียวก่อนจะลงน้ำหนักที่ปลายนิ้วเพื่อบังคับให้คนหลอกลวงมองตาเขา เสียงโอดครวญดังลอดมาจากริมฝีปากบางไม่ได้ทำให้จงฮยอนเบามือลงเลยแม้แต่น้อยแต่กลับออกแรงมากขึ้นจนหางตาของคนตรงหน้าปรากฏหยดน้ำใสและค่อยๆไหลซึมออกมา
“สนุกมากใช่มั้ยที่หลอกฉัน! สนุกมากใช่มั้ยที่เห็นฉันเป็นคนโง่ให้พวกนายหลอก!”
“พ...พี่จงฮยอน ด...ได้โปรดฟังผมก่อน”
“ใครเป็นพี่นาย! นายไม่มีสิทธิ์มาเรียกฉันแบบนี้!”
ร่างบอบบางสั่นไหวพร้อมกับแรงสะอื้นที่มีมากขึ้น คำพูดเย็นชาไร้เยื่อใย สายตาที่จ้องมองอย่างโกรธแค้นทำให้แทมินร้องไห้หนักกว่าเดิม ดวงตาคู่คมวูบไหวไปชั่วขณะแต่แล้วความเสียใจที่ถูกหลอกลวงก็บดบังความสงสารไปหมดสิ้น มือหนาคลายแรงกดตรงคางเรียวก่อนจะเคลื่อนมือแตะลงบนเสื้อผ้าของแทมิน แววตาคู่คมที่เปลี่ยนไปทำให้แทมินรู้สึกหวาดหวั่นกับสายตาที่มองไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
“คนเราเป็นแฟนกัน จะกอดจะจูบก็เป็นเรื่องธรรมดา...แล้วถ้าหากทำยิ่งกว่านั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรว่ามั้ย”
คำพูดของจงฮยอนทำให้แทมินสะดุ้งกายและจ้องมองคนที่ค้ำร่างเขาด้วยความหวาดหวั่น ทั้งร่างสั่นสะท้านเมื่อมือหนาค่อยๆถอดเสื้อหนาวที่เปียกชื้นจากสายฝนออกจากกัน แทมินยกมือขึ้นขวางการกระทำแต่กลับถูกอีกฝ่ายใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะ ร่างบอบบางดิ้นเร่าเมื่อรับรู้ถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป
“อ...อย่านะฮะพี่จงฮยอน ฮึก...ผ...ผมขอโทษ”
เสียงร้องคร่ำครวญปานจะขาดใจกลับเร่งให้การกระทำแสนอุกอาจนี้ดำเนินต่อ มือหนาออกแรงกระชากเสื้อนักเรียนออกจากกันจนขาดวิ่นเผยให้เห็นร่างขาวเนียนไร้รอยตำหนิใดๆของคนตรงหน้าพาเอาให้ลมหายใจคนมองขาดห้วงและตกตะลึงไปชั่วขณะ ร่างสูงจ้องมองร่างงดงามอย่างหลงใหลก่อนจะเคลื่อนสายตาจ้องมองดวงหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาอีกครั้ง ในวินาทีที่สบสายตากันดวงตาของจงฮยอนก็พลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวและพร้อมที่จะทำลายคนตรงหน้าให้สาสมกับความผิดที่อีกคนก่อ
“อ...อย่านะฮะพี่จงฮยอน พี่จงฮ...อื้ออออ...”
ริมฝีปากบางที่พยายามเอ่ยทัดทานถูกปิดทับและบดเบียดอย่างหนักหน่วง จุมพิตแสนขมนี้เนิ่นนานจนแทมินแทบหมดลมหายใจก่อนจงฮยอนจะถอนริมฝีปากออกห่างเมื่อรู้สึกได้ว่าลมหายใจของแทมินใกล้จะหมดลง มือหนาข้างที่จับข้อมือเล็กทั้งสองเอาไว้ก่อนหน้าคลายออกเป็นอิสระก่อนจะเคลื่อนมือลงมาด้านล่างลูบไล้บีบเฟ้นจนเป็นรอยแดงไปทั่วตัว ในขณะที่แทมิน ก็พยายามออกแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดด้วยการใช้มือทั้งสองข้างผลักอกแกร่ง แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะดุ้งสะเทือนใดๆ
“พ...พี่จงฮยอน อ...อย่าทำกับผมแบบนี้ ฮึก...อย่าทำแบบนี้”
เสียงหวานกรีดร้องทั้งน้ำตา ใบหน้าคมถอยห่างจากริมฝีปากที่บวมฉ่ำมายังซอกคอหอมกรุ่นก่อนจะกดจูบจนเป็นรอยและเลื่อนใบหน้าลงต่ำผ่านแผ่นอกลงมาให้ลมหายใจร้อนรินรดผิวกายบางจนแดงระเรื่อ ร่างบอบบางดิ้นรนอีกครั้งเมื่อมือหนาเคลื่อนไปยังกระโปรงนักเรียนก่อนจะกระชากออกจากตัวจนเหลือเพียงชั้นในตัวเดียวที่ปิดกั้นสิ่งน่าอายเอาไว้ ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำและเต็มไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น
“นี่คือบทลงโทษสำหรับคนโกหกอย่างนาย...ฉันเกลียดนายรู้ไว้ซะ! อีแทมิน...ฉันเกลียดนาย!”
อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายถูกถอดออกจากตัวร่างบอบบางก่อนมือหนาจะสัมผัสส่วนอ่อนไหวนั้นอย่างไม่เบามือ ความเจ็บปวดจากการถูกกระทำอย่างป่าเถื่อนผสมปนเปไปกับความรู้สึกหฤหรรษ์บางอย่างที่แทมินไม่เคยพบเจอมาก่อนทำให้ริมฝีปากครางออกมาอย่างเผลอไผลสลับกับการร้องห้าม
“อ๊ะ...อา อ..อย่า อา...”
จงฮยอนเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าหวานก่อนจะค่อยๆสัมผัสอย่างเบามือและทะนุถนอม หัวใจเขาเต้นแรงเมื่อเห็นแทมินบิดกายเร่าอย่างทุกข์ทรมานและสุขสมไปพร้อมๆกัน ดวงตาคู่คมจ้องมองร่างกายคนตรงหน้าด้วยสายตาร้อนแรงและความรู้สึกที่โหมให้กายของเขาร้อนรุ่มไม่แตกต่างกัน
จงฮยอนหยุดการกระทำลงก่อนยืดตัวและใช้เข่าทั้งสองข้างรับน้ำหนักตัว มือหนาเร่งปลดเสื้อผ้าของตนออกจากกันโดยไม่ยอมละสายตาไปจากแทมินที่นอนหอบหายใจรวยรินเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูแทมินเสียงห้วน
“ได้เวลาลงโทษคนหลอกลวงแล้ว”
มือหนาจับพลิกร่างบอบบางให้แผ่นอกแนบไปกับเตียงก่อนจะใช้มือแยกเรียวขาของแทมินออกจากกันแล้วแทรกกายเข้าไปอย่างไม่ปรานี ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เสียงหวานหวีดร้องลั่นอย่างเจ็บปวดเมื่อจงฮยอนแทรกกายเข้ามาจนสุดทางในคราวเดียว
“จ...เจ็บ ฮึก...พี่จงฮยอน อ...อย่าทำแบบนี้ ผ...ผมเจ็บ ฮืออ.อ...”
ร่างบอบบางสั่นไหวด้วยแรงสะอื้นและแรงกระแทกกายของคนที่อยู่คร่อมร่าง บทรักที่ไร้ความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความโกรธแค้นสร้างความเจ็บปวดทุกข์ทรมานให้กับแทมินอย่างมากมาย และดูเหมือนว่าการแก้แค้นจะยังไม่จบสิ้นง่ายๆเมื่อร่างบอบบางถูกจับพลิกกายอีกครั้งโดยที่เจ้าตัวไร้เรี่ยวแรงต่อต้านแข็งขืนจำยอมให้คนที่เขารักทำร้ายร่างกายและหัวใจเขาจนกว่าจะสุขสมใจ
เปลือกตาหนาปิดลงพร้อมกับเสียงครางต่ำแสดงความรู้สึกสุขสมและพึงใจ ในขณะที่เสียงกรีดร้องที่ดังลอดจากริมฝีปากบวมเจ่อเหลือเพียงผะแผ่ว จงฮยอนค่อยๆถอนกายออกจากร่างบอบบาง ดวงตาคู่คมมองใบหน้าหวานของแท มินพบว่าดวงตาคู่สวยเหม่อมองเพดานอย่างเลื่อนลอยก่อนเปลือกตาบางจะปิดลงพร้อมหยดน้ำตาไหลริน
.............................My girlfriend is a boy.............................
ดวงตาคู่สวยจ้องมองโทรศัพท์มือถืออย่างครุ่นคิด มือเรียวกดหมายเลขปลายทางของใครคนหนึ่งก่อนจะลบทิ้งไป คีย์ทำแบบนี้อยู่หลายครั้งนับตั้งแต่มินโฮบอกเขาว่าจงฮยอนกำลังจะไปหาแทมินเมื่อทั้งสองคนแยกกันที่ห้องชมรม
“ทำไมไม่โทรไปถามให้รู้เรื่องเลยล่ะ”
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างกายพาให้คีย์ต้องสะบัดหน้าหันไปมองคนรักด้วยความแปลกใจอย่างปิดไม่มิด ริมฝีปากเผยอค้างน้อยๆจนมินโฮอมยิ้มบางก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเอ็นดู
โทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งบนโต๊ะอาหารดังขึ้นทำให้คีย์หันมาสนใจและกดรับสายอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือคนที่เขาต้องการพูดด้วยมากที่สุด
“ท...แทมิน! จงฮยอนว่ายังไงบ้าง หมอนั่นโกรธนายหรือเปล่า แทมิน..พูดอะไรสักอย่างสิ! พี่เป็นห่วงนายนะ!”
‘นี่นายเองก็รู้เรื่องอย่างนั้นเหรอคีย์’
“จ...จงฮยอน!”
เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาทำให้คีย์ต้องยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจที่ตนเผลอเรียกชื่อแทมินออกมาแต่ทว่ามันก็สายไปเสียแล้วเมื่อร่างเพรียวบางรับรู้ถึงสายตาของคนรักที่จับจ้องจนอยากจะมุดหนีไปเสียให้พ้น สายตาและเสียงจากปลายสายที่ดังลอดมาอย่างคาดคั้นเอาความจริงทำให้คีย์ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดในที่สุด
“ช่วยโทรบอกที่บ้านซอนมินให้ทีว่าแทมินอยู่กับฉัน”
จงฮยอนเอ่ยเสียงเรียบหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดแต่กลับถูกคีย์ขัดขึ้น
“นายจะบ้าเหรอไง! ถ้าฉันบอกแบบนั้นยัยซอนมินได้สงสัยเอาน่ะสิ”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”
เสียงทุ้มโต้ตอบกลับมาอย่างติดจะหงุดหงิดในขณะที่สายตาคมเหลือบมองร่างบอบบางที่ยังคงหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียอย่างเป็นกังวล
“เดี๋ยวฉันจะบอกคุณน้าเองว่าแทมินมานอนค้างคืนกับฉัน แต่พรุ่งนี้นายต้องมาส่งแทมินที่บ้านฉันนะรู้มั้ย!”
จงฮยอนตอบรับ แต่ก่อนที่จะวางสายไปคำพูดคีย์ที่เอ่ยทิ้งท้ายเอาไว้ทำให้เขาต้องครุ่นคิดอย่างหนัก
“ฉันรู้ว่านายรู้สึกเสียใจและผิดหวังมากแค่ไหนกับความจริงเรื่องนี้ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันรับประกันได้คือความรู้สึกของแทมินที่มีต่อนายมาจากหัวใจของแทมินจริงๆไม่ใช่ทำเพียงเพื่อเป็นตัวแทนของซอนมินหรอกนะ”
.
.
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านผืนบางในห้องนอนจนมองเห็นใบหน้าคมของเจ้าของห้องยังคงนอนหลับสนิท วงแขนแกร่งวาดไปยังพื้นที่ข้างกายด้วยหวังไออุ่นจากร่างของใครบางคนแต่กลับสัมผัสได้เพียงความเย็นเยียบของเตียงนอน เปลือกตาหนากะพริบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเผยออกมาให้เห็นดวงตาคู่คมที่ฉายแววตื่นตระหนก
จงฮยอนสลัดความง่วงงุนทิ้งไปก่อนจะยันกายขึ้นนั่งพลางกวาดสายตาไปรอบห้องเพื่อมองหาคนที่สมควรนอนอยู่ข้างกายเขาแต่ก็มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น มือหนาสะบัดผ้าห่มอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำส่วนตัวที่อยู่ตรงมุมห้อง
“แทมิน!”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกจากตรงหน้าประตูห้องน้ำแต่ก็เงียบสนิทไร้วี่แววของเจ้าของชื่อจะขานรับจึงตัดสินใจหมุนลูกบิดประตูและพบว่าประตูไม่ได้ลงกลอนเอาไว้ ขายาวก้าวเข้าไปภายในห้องน้ำแต่ก็ไม่พบแทมินอย่างที่คิด จงฮยอนก้าวออกจากห้องน้ำก่อนจะพุ่งตรงไปยังประตูห้องนอนเดินออกจากห้องเพื่อลงมายังชั้นล่าง ร่างสูงกวาดสายตามองไปรอบกายอีกครั้งและก็ต้องพบกับความผิดหวัง
“แทมิน แทมิน!”
จงฮยอนตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจึงเดินย้อนกลับไปยังห้องนอน ดวงตาคู่คมสำรวจรอบห้องอย่างละเอียดอีกครั้งและทำให้เขาพบว่าข้าวของทั้งกระเป๋านักเรียนและเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้นกระจัดกระจายเมื่อคืนนี้หายไป....รวมทั้งเจ้าของสิ่งเหล่านั้นด้วย
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นและกดหมายเลขของคนที่หายตัวไปจากบ้านเขาอย่างไร้ร่องรอยแต่กลับมีเพียงข้อความตอบรับให้ฝากข้อความทิ้งไว้เพียงเท่านั้น จงฮยอนกดตัดสายทิ้งก่อนโทรหาใครอีกคนซึ่งเขาหวังว่าจะได้รับคำตอบเกี่ยวกับการหายตัวไปของแทมินอย่างที่เขาวาดหวังเอาไว้
“อะไรนะจงฮยอน! นายบอกว่าแทมินหายไปจากบ้านนายอย่างงั้นน่ะเหรอ!”
เสียงแหลมดังลอดตามสายพร้อมกับอารมณ์คนพูดที่ดุเดือดไม่น้อยทำให้ จงฮยอนรับรู้ได้ทันทีว่าแทมินคงไม่ได้ไปที่บ้านของปลายสายเป็นแน่ ชายหนุ่มทรุดกายลงนั่งบนเตียงนอนอย่างหมดแรง ดวงตาคู่คมเหม่อมองร่องรอยที่ขึ้นเป็นวงสีแดงจางๆบนผ้าปูที่นอนก่อนหัวใจจะกระตุกวาบเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น มือหนาเคลื่อนเข้าลูบร่องรอยแห่งความเจ็บปวดที่แทมินได้รับด้วยความรู้สึกเสียใจกับการกระทำอันขาดสติของตนเองอย่างรู้สึกผิด
นายหายไปไหนกัน...อีแทมิน
To Be Continued…