Cathareen I Simping 🦁 · @CathareenRomase
8th Jun 2015 from TwitLonger
[OS] เหนื่อยไหม
เมาค่ะ O<--<
**********************************************
“ไอ้หลานชาย เหนื่อยไหม”
เพียงประโยคเดียวก็พังทลายกำแพงที่ผมเพียรสร้างลงจนหมด
อาสามยีหัวผมแล้วหัวเราะร่วน
“อะไรวะ โตขนาดนี้ยังเป็นเสี่ยวเสียขี้แยอยู่เลย”
แม้เขาจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ดึงรั้งผมเข้าไปกอดหลวมๆ ปล่อยให้ผมฟูมฟายใส่เสื้อเขาเต็มที่
“รู้แล้วใช่ไหมว่าที่ผ่านมาฉันลำบากขนาดไหนน่ะ ฮึ”
“ต่อไปแกจะลำบากกว่านี้อีก เตรียมใจไว้ให้ดีๆล่ะ ไม่มีใครรอรับแกตอนหกล้มแล้วนะ”
“ตัดสินใจแล้วก็ต้องยอมรับผลของการตัดสินใจนั้น แกรู้อยู่แล้วใช่ไหม”
ประโยคที่ได้ยินดูไม่เหมือนคำปลอบโยนสักเท่าไหร่ แต่ผมรู้ อาสามกำลังปลอบใจผมอยู่
ทั้งความห่วงใยที่รับรู้ได้ผ่านทางคำพูดและสัมผัสอุ่นของมือบนหัวทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ว้า....ไอ้เด็กนี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิดนี่หว่า แกว่างั้นไหม พานจื่อ”
ผมชะงัก หันกลับไปมองเบื้องหลังตัวเองทั้งน้ำตา
“ถึงนายน้อยจะร้องไห้เป็นเด็กๆเหมือนเดิมแต่ก็เข้มแข็งขึ้นนะครับพี่สาม”
รอยยิ้มอันแสนคุ้นเคยทำผมน้ำตานองอีกครั้ง ผมโผเข้ากอดพานจื่อเหมือนเด็กๆ
เขาหัวเราะ กอดผมกลับแล้วโยกตัวไปมา
“ถ้าเหนื่อยพักบ้างก็ได้ ยังมีคนที่คอยอยู่ข้างๆคุณหลายคนนะนายน้อย”
“จะเจ้าอ้วนหวังนั่น คุณชายฮั่ว อารอง เตี่ยของคุณหรือใครอีกหลายคน พวกเขายืนอยู่ข้างคุณเสมอ”
“.....ผมกับพี่สามก็เหมือนกัน......”
ผมกำเสื้อพานจื่อแน่นเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย หัวใจร่ำร้องด้วยความโศกเศร้า
ประโยคนั้นทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้คืออะไร
ดั่งก้าวข้ามเขตแดนต้องห้าม ประสาทสัมผัสทั้งห้าพลันเลือนรางลงในทันที
“ถ้าแกล้มละก็ ฉันจะหัวเราะให้ฟันหักเลยคอยดู”
เสียงอาสามค่อยๆห่างไกลออกไปจนแทบไม่ได้ยิน พานจื่อที่ผมกอดไว้ก็เหมือนสัมผัสไม่ได้แล้ว
ประโยคสุดท้ายดังแผ่วเบาในห้วงความคิด
“.....แต่แกทำดีแล้ว...มั่นคงต่อไป ไอ้หลานชาย”
เสียงนกร้องและแสงสว่างที่ลอดส่องผ้าม่านเข้ามาทำให้ผมรู้ว่าเช้าแล้ว
ผมลุกขึ้นไปส่องกระจก คราบน้ำตายังติดบนใบหน้า ดวงตาแดงก่ำ ดูเหมือนจะร้องไห้หนักมากจริงๆ
เหนื่อย ผมเหนื่อยมากกับการเป็น ‘เถ้าแก่สาม’ แม้จะพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น
มีเรื่องยุ่งยากให้ตัดสินใจเต็มไปหมด ไหนจะต้องปั้นหน้าให้ลูกน้องเกรงขาม ไหนจะต้องคอยแก้ปัญหาที่เข้ามาไม่หยุด
บางครั้งก็ต้องทำเรื่องเลวร้ายเกินกว่าที่ตัวเองยอมรับได้
แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นสิ่งที่ต้องทำ
‘ผมกับพี่สามก็เหมือนกัน’
‘มั่นคงต่อไป ไอ้หลานชาย’
ผมสูดหายใจเข้าลึก หลับตาลงชั่วครู่ก่อนจะลืมขึ้น
คนในกระจกกำลังส่งยิ้มมั่นใจมาให้
“อู๋เสียคนนี้ตัดสินใจแล้วไม่ล้มเลิกง่ายๆหรอกอาสาม....ผมเป็นหลานอาเชียวนะ”
“อาจจะเหนื่อยบ้าง อาจจะล้มบ้าง แต่ผมจะลุกให้เร็วกว่าตอนที่ล้มเสียอีก”
“อากับพี่พานหัวเราะผมไม่ทันหรอก”
เสียงโทรศัพท์ดังเรียกให้ผมหยิบมือถือขึ้นมา ผมมองเบอร์ลูกน้องอยู่พักหนึ่งก่อนจะรับสาย
...วันนี้ ‘เถ้าแก่สาม’ ก็จะต้องเข้มแข็งเช่นกัน...
END
****************
อ่านซาไห่ตอนล่าสุดแล้วเมาค่ะ O<--<
รักนายน้อยนะคะ ;w; <3