กาต่าย.ไม่มีเงินแล้ว · @LinLinRabbit
14th Apr 2015 from TwitLonger
[AU] จะฤดูไหนพี่ชายก็ยังเพาะเห็ด (ผิงเสีย)
อะแฮ่มพวกนายต้องอภัยให้เรานะ จริงๆนะ /หลบตามีพิรุธ
---
อาสามกลับมาแล้ว!
เสี่ยวเสียถือโอกาสที่ผู้ใหญ่ทักทายกันอยู่ แอบย่องไปที่บ้านรั้วติดกัน
พี่ชายแซ่จางอาศัยอยู่ในบ้านสกุลอู๋มาได้เกือบปีแล้ว ทีแรกอาสามพาเขามาพักที่บ้านใหญ่ตามคำฝากฝังของน้าเหวินจิ่น เห็นว่ามีธุระต้องทำร่วมกันระยะยาวให้เรียกตัวกันไปๆมาๆก็ไม่สะดวก ครั้นจะให้พักโรงแรมตลอดก็แลดูสิ้นเปลืองไป
หารือกันไปมาพักใหญ่ สุดท้ายเหล่าผู้อาวุโสของบ้านก็พ่ายแพ้ต่อลูกอ้อนของหลานชายคนเดียว เสี่ยวเสียที่เอาแต่ตื๊อพี่ชายให้ค้างด้วย พอได้สมประสงค์ก็ยิ้มร่า เที่ยวตามติดพี่ชายพูดน้อยไปทั่ว กลายเป็นภาพที่เห็นจนชินตา
แต่ชินตาก็ใช่ว่าจะทำใจยอมรับได้
วันหนึ่งอารองของเสี่ยวเสียเจ้าของธุรกิจโรงน้ำชาอันดับหนึ่งแห่งหังโจว กลับมาจากตรวจบัญชีร้านสาขาที่เมืองข้างๆ เห็นหลานชายตัวน้อยที่ประคบประหงมมาแต่เด็ก เอาแต่เดินตามชายหนุ่มแปลกหน้าก็ให้โมโหเดือด ยื่นคำขาดไม่ยอมให้จางฉี่หลิงอยู่ในบ้าน
เหตุการณ์ตอนนั้นจะให้เรียกว่าศึกสายเลือดก็คงไม่ผิดไปนัก สงครามจบลงได้ยังไงคงไม่เล่าในรายละเอียด เอาเป็นว่าทุกฝ่ายถอยครึ่งทาง ให้พี่ชายจางพักในเรือนแยกที่อยู่หลังสวนวงกต แต่ในเมื่อกะอยู่ยาวก็ให้กั้นรั้วเอาไว้ซะเพื่อความสบายใจของคนในบ้าน
อันที่จริงคือของอารองคนเดียว คนอื่นแพ้น้ำตาเสี่ยวเสียหมดแล้ว
กฎมีไว้ให้แหก รั้วก็มีไว้ให้ปีน สุดท้ายรั้วไม้บ้านพี่ชายจางก็กลายเป็นสถานที่ฝึกฝนร่างกายให้คุณชายน้อยของบ้าน จากปีนๆหล่นๆกลายเป็นปีนจนคล่อง แทบจะดอดเข้าถึงตัวเจ้าของบ้านได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันผิดสังเกต
เรือนพักหลังไม่ใหญ่มาก เดินแป่บเดียวก็เจอว่าพี่ชายคนโปรดอยู่ที่ไหน พอเจอแล้วก็ต้องขมวดคิ้วแทบชนกัน แก้มกลมป่องพองออกอย่างช่วยไม่ได้
คนเขาอุตส่าห์คิดถึงแท้ๆ ไหนพี่ชายว่าจะรีบไปรีบกลับมาหาเสี่ยวเสียยังไงล่ะ นี่อะไร?กลับมาแล้วแทนที่จะมาหากัน ดันมานั่งเพาะเห็ด!
"พี่ชาย!!"
โมโหแล้วนะ โดดรัดคอซะเลย เสี่ยวเสียโผเข้าใส่แผ่นหลังคนที่นั่งทำอะไรง่วนอยู่ จางฉี่หลิงรู้ตัวตั้งแต่เด็กชายเดินเข้ามาในเรือนเพาะชำแล้วจึงไม่ว่าอะไร ก้มหน้าก้มตาจัดการก้อนเชื้อเห็ดต่อ นั่นยิ่งทำให้คุณชายตัวน้อยอารมณ์ขุ่นมัว
"พี่ชาย พี่ชาย พี่ชาย" ไม่เรียกเปล่า คราวนี้เสี่ยวเสียพันแขนเล็กๆรอบคอพี่ชายแน่นขึ้น ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดบนแผ่นหลังอีกฝ่าย พลางเขย่าตัวเองดุ๊กดิ๊กไปมา
"จางเกอเกอสนใจเสี่ยวเสียหน่อยสิฮะ"
ไม่สนแล้วว่าบนตัวพี่ชายจะเปื้อนดินเปื้อนโคลนอะไรมารึเปล่า ใบหน้ากลมถูๆเข้ากับคอกับไหล่คนเป็นพี่ชาย เรียกร้องความสนใจไม่ได้หยุด
"เสี่ยวเสียอย่าซน.."
ชายหนุ่มปรามเสียงนิ่ง ลำพังสัมผัสใกล้ชิดแบบกระโดดกอดเขาพอมีภูมิคุ้มกันแล้ว จะไม่ทนก็ตรงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดหลังกกหูนี่แหละ น้อยคนนักที่เขาจะยอมให้เข้าใกล้ตำแหน่งที่นับว่าเป็นหนึ่งในจุดตายของมนุษย์ จะว่าไปตั้งแต่ได้เจอเสี่ยวเสียเขาก็ละเมิดข้อห้ามของตัวเองไปหลายข้อแล้ว
"ไม่เอา ม่าย-เอา พี่ชายต้องสนใจเสี่ยวเสียก่อน" ไม่ว่าเปล่า เด็กน้อยยังยุกยิกไปมากระตุ้นตำแหน่งอันตรายเข้าให้
"เสี่ยวเสีย.." คนอายุมากกว่าสูดหายใจลึก "อาศัยในบ้านคนอื่น ยังไงก็ต้องเกรงใจ ถ้าเรื่องอาหารการกินยังต้องรบกวน ไม่นานต้องโดนตะเพิดออกไปแน่"
จางฉี่หลิงยกเหตุผลแบบผู้ใหญ่ออกมาอ้าง เสี่ยวเสียปกติเป็นเด็กว่าง่ายเชื่อฟัง นานทีจึงจะตีรวนขึ้นมาเหมือนครั้งนี้ จะว่าไปแล้วเรื่องที่ทำให้เด็กดีกลายเป็นเด็กดื้อขึ้นมา ก็เหมือนจะมีแต่เรื่องของเขานี่นะ..
นี่นับว่าพูดยาวมากแล้ว!
เด็กชายอ้าปากค้าง มองเงาหลังคนตรงหน้าด้วยแววตาเข้าใจขึ้นมารางๆ ที่แท้พี่ชายก็ลำบากใจเรื่องนี้ มิน่าล่ะ นอนกับเสี่ยวเสียทีไร ดึกๆพี่ชายเป็นต้องแอบลุกมาชิมนั่นชิมนี่บนตัวเขาประจำ ที่แท้ก็เพราะพี่ชายเกรงใจจนต้องทนหิว
"ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย พี่ชายเป็นพี่ชายของเสี่ยวเสียนะ!"
พูดไปคิดว่าจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น ที่ไหนได้พี่ชายกลับหันขวับมา มือตะปบลงบนไหล่เล็กทั้งสองข้างแน่น ซ้ำในดวงตายังทอประกายประหลาด แบบที่ทำให้รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย
แย่แล้ว หรือว่าพี่ชายเพิ่งกลับมากำลังหิวจัด พอโดนเสี่ยวเสียก่อกวนเลยโมโหขึ้นมา
"ถ้า..ถ้าพี่ชายหิวจะกินเสี่ยวเสียไปก่อนก็ได้นะ!"
เด็กน้อยหลับตาปี๋ เห็นอีกฝ่ายยังนิ่งสนิทก็ยิ่งใจสั่น รีบอธิบายต่อ
"เสี่ยวเสียขอโทษที่กวนนะฮะ กินเสี่ยวเสียรองท้องไปก่อนเห็ดก็ได้ อะ..อาจไม่ค่อยอยู่ท้องแต่คงพอกินได้ พี่ชายยังเคยชิมบ่อยๆนี่นา แล้ว..แล้วยังเคยพูดว่าเหมือนนมรสสตรอเบอรี่ด้วย"
จบสิ้นกันแล้ว ตอนพูดไปไม่ทันคิด แต่แบบนี้พี่ชายก็รู้หมดแล้วสิ ว่าเวลานอนด้วยกันเสี่ยวเสียมีแอบๆแกล้งหลับ
หลับตารอจนค่อนวันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เด็กน้อยคลายกังวลลงเล็กน้อย ค่อยๆลืมตาก็ปะเข้ากับดวงตาสีดำสนิทที่กำลังจ้องมาอย่างตั้งอกตั้งใจ
แววตาพี่ชายไม่น่ากลัวแบบตอนแรกแล้ว แต่กลับทำให้รู้สึกขนลุกแบบแปลกๆ
"เด็กดี" นิ้วมือที่ยาวเป็นพิเศษไล้ไปมาบนแก้มนุ่ม ความเย็นของมันทำให้สะดุ้งเล็กน้อย "เสี่ยวเสียยังไม่โต ต่อให้พี่ชายกินทั้งตัว..ก็ไม่พอรองท้องหรอก"
"เอ๋!?!" เด็กชายกังวลจริงจังแล้ว เขาไม่น่ารบกวนเวลาอาหารของพี่ชายเลย "เสี่ยวเสียขอโทษนะฮะที่ตัวเล็กไม่พออิ่ม งั้นเสี่ยวเสียจะรีบๆโตพอให้พี่ชายกินนะฮะ"
"ที่จริง.." มองท่าทางเป็นจริงเป็นจังของเด็กน้อย เลยชักอยากลองละเมิดข้อห้ามของตัวเองอีกสักข้อสองข้อ
"พี่ชายไม่ได้หิวขนาดนั้น แต่ถ้าเสี่ยวเสียอยากให้กินรองท้อง..คงพอได้"
ดวงตาคมมองกวาดตั้งแต่หัวจรดเท้า รอยยิ้มอันหาได้ยากยิ่งถูกจุดขึ้นเบาบางที่มุมปาก
แย่จริง..กว่าเด็กคนนี้จะโต เขาได้ละเมิดข้อห้ามของสกุลจางครบทุกข้อแน่
---
เราขอโทษยิ่งเครียดกาวยิ่งงอก O<-<
เรากลับกรงล่ะ ถ้าฉันหายไป นายคงรู้
/คาดแถบดำแล้วเดินตามโปเOะนามสมมติไปอย่างสงบ
ไม่มีอันคัต--แค่ก