Cathareen I Simping 🦁 · @CathareenRomase
13th Apr 2015 from TwitLonger
[OS] คุณครูกับนักเรียน [พานเสีย]
**ไทม์ไลน์คิดไว้ว่าเอาซักนายน้อยอายุ20ค่ะ**
“เอ บี ซี ดี อี เอฟ จี”
“เอ บี ซี ดี.........”
“เอ...บี...ซี....ดี....อี....เอฟ....จี...”
“เอ บี ซี ดี อี อี จี”
“ผิดตรงเอฟนะพี่ อี เอฟ จี”
ผมยิ้มขำ ท่องเอบีซีใหม่เป็นทำนองอีกครั้งให้พี่พานฟัง
ใครมาได้ยินคงตลกน่าดู ผู้ชายสองคนนั่งมุงกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะ ร้องเอบีซีดีอีเอฟจีเหมือนที่เด็กอนุบาลร้องกัน
“เอ บี ซี ดี อี เอฟ จี”
“ถูกแล้ว ท่อนต่อไปนะ.......เอช ไอ เจ เค แอล เอ็ม เอ็น โอ พี”
“.....ฮึ่ม....” พี่พานขมวดคิ้ว ผมหัวเราะเบาๆออกมาอีกที ตบบ่าหนาๆที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อผิดกับของผมลิบลับให้กำลังใจ
“ต่อจากอันนี้เหลือสองท่อนเองพี่ นิดเดียว” พี่พานสูดหายใจลึกๆเหมือนตั้งสติ ก่อนจะยิ้มให้ผม
“ขอโทษทีนายน้อย คุณต่อเลย”
“โอเค เอช ไอ เจ ......
‘นายน้อย สอนภาษาอังกฤษให้ผมหน่อย’
เมื่อสามวันก่อนจู่ๆพี่พานก็เดินมาพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง
ผมตกใจมาก ชี้หน้าตัวเองเหรอหรา
‘เอะ ผม?’
‘ไม่มีใครที่ผมจะพึ่งได้อีกแล้วนายน้อย คุณไม่ต้องสอนผมมากก็ได้ ผมอยากได้แค่พื้นฐานเท่านั้นเอง’
‘แล้ว....ทำไมจู่ๆพี่ถึงอยากเรียนล่ะ’
‘.......ผมคิดว่าน่าจะทำให้ผมมีประโยชน์กับพี่สามมากกว่านี้’
ตอนนั้นผมได้แต่อึ้ง รู้ว่าพี่พานเคารพนับถืออาสามมากขนาดไหน แต่พอได้ยินกับตัวเป็นครั้งแรกก็อึ้งไปเหมือนกัน
บางทีอาจจะเกิดอะไรขึ้นซักอย่าง.....แต่ดูจากสีหน้าสุดมุ่งมั่นของพี่พานแล้วผมคงไม่ควรถาม
‘ก็ได้นะ....ตอนนี้ปิดเทอมอยู่ผมว่างพอดี พี่บอกมาดีกว่าว่าพี่ว่างตอนไหน’
‘ถ้างั้นเดี๋ยวอีกสามวันผมจะแวะมาหา’
ตอนแรกผมกังวลมากเพราะไม่เคยสอนใครมาก่อนเลย เข้าเน็ตค้นอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ ทั้งๆที่ควรจะนึกได้ว่าสำหรับคนที่ไม่มีพื้นเลยมันก็ต้องสอนจากพื้นนั่นแหละ
ครั้งแรกผมจึงเอากระดาษที่มีตัวอักษร A-Zให้พี่พาน แล้วก็สอนร้องเพลงเอบีซีเป็นการท่องจำตัวอักษร
พี่พานทำได้ค่อนข้างดีทีเดียวสำหรับคนที่ไม่มีพื้นเลย จุดที่มีปัญหามีไม่กี่ที่
‘เอช’
‘.....เอ้ด’
‘พี่มองปากผมนะ เอ้ด-ชู่’
พี่พานทำหน้าตาแปลกๆ อ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่พูด
‘พี่มองไม่ทันเหรอ มองผมอีกทีนะ’
‘เปล่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้นนายน้อย....คือ....’
‘?’
‘......เราข้ามไปก่อนได้ไหม....’
ไม่รู้ว่าพี่พานมีปัญหาอะไร แต่ผมก็ยอมข้ามจุดนี้ไป ไว้ถึงตัวเอสค่อยระวังไม่ให้ออกเสียงเหมือนกันก็แล้วกัน จริงๆไม่ต้องเอาเปะก็ได้นี่นะ
‘ตรงคำว่า แอนด์ ระหว่าง เอ็กซ์กับวาย จริงๆแล้วมันไม่ใช่ตัวอักษร แต่เป็นคำคำหนึ่งที่เขาเพิ่มขึ้นมาให้เพลงมันสมบูรณ์น่ะพี่พาน’
‘ครับ..... ดับเบิ้ล....เอ็ก’
ผมแอบหลุดขำออกมานิดหน่อยกับดับเบิ้ลเอ็กของพี่พาน โบกมือให้หยุดแล้วท่องให้ฟังใหม่
‘ไม่ใช่พี่ ดับเบิ้ลยู เอ็กซ์ วาย แอนด์ ซี’
‘ดับเบิ้ลยู.....เอ็ก.....วาย.......แอนด์ ซี’
‘เอ็กซ์’
‘.........’
พี่พานทำหน้าตาแปลกๆอีกแล้ว ผมลูบแก้มมองตัวXในกระดาษ ตัวนี้ข้ามก็ได้ เอ็กกับเอ็กซ์จริงๆก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก
‘เอ่อ....นายน้อย....คือว่า’
‘หือ?’
พี่พานเสหน้าไปทางอื่น ลูบท้ายทอยตัวเอง สีหน้าดูลำบากใจ
‘มีอะไรเหรอพี่’
‘.......อย่าไปทำปากแบบนั้นกับใครนะ’
‘หา?’
ผมทำหน้างง ปากแบบไหน?
‘อ่า ช่างมันเถอะ ถือซะว่าผมไม่เคยพูดนะ หืม....แปปนึงนะครับอาสามโทรมา’
ผมฟังพี่พานคุยโทรศัพท์กับอาสาม ดูเหมือนว่าจะมีงานด่วนเข้ามา
..เป็นพี่พานนี่ก็เหนื่อยแฮะ เห็นงานยุ่งตลอดเลย..
ก่อนจากกัน ผมขอโทรศัพท์พี่พานมาอัดเสียงตัวเองลงไป ไว้เผื่อพี่พานจำไม่ได้จะได้เอาไปฟังแล้วท่องตาม
เสียงโทรศัพท์ดังเรียกสติผมที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนโต๊ะ
“ฮัลโหล”
“นายน้อยนี่ผมนะ....พอดีมีข่าวกรวยใหม่เข้ามา น่าจะใช้เวลาสองอาทิตย์ เรื่องนั้นคงต้องพักไว้ก่อน”
“อ้อ ไม่เป็นไร พี่ดูแลตัวเองดีๆนะ ฝากดูแลอาสามด้วย”
“แน่นอน นายน้อยก็ดูแลตัวเองดีๆนะ”
กดวางสาย ผมบิดตัวอย่างเกียจคร้านแล้วฟุบลงไปกับโต๊ะ
...ตั้งสองอาทิตย์ พี่พานจะลืมหมดแล้วรึเปล่านะ...
สองอาทิตย์ถัดมา....
“อู๋เสีย แกสอนภาษาอังกฤษให้พานจื่อใช่ไหม”
อาสามเห็นผมปุ๊บก็เดินดุ่มๆหน้าเคร่งเข้ามาทันที
“ใช่ อารู้ได้ไงน่ะ?”
ผมกลืนน้ำลาย เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ
“ก็ไอ้พานจื่อน่ะสิ! แม่งท่องเอบีซีงึมงำตลอดเวลา น่ารำคาญเป็นบ้า ลงกรวยไปงึมงำไปอยู่นั่นแหละ!”
อาสามบ่นร่ายยาวซะเหมือนผมเป็นคนผิด ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ พยักหน้าฟังอา
...พี่พานครับ ผมรู้ว่าพี่จริงจัง แต่ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้...
“เอ่อใช่ แล้วมันเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เป็นเสียงแกด้วยนะ เอบีซีดีอีเอฟจีอะไรนั่นน่ะ”
“ห๊ะ......”
เชี่ย! พี่พาน!
ความอับอายนี้ผมรับไม่ได้ รีบถามอาสามว่าพี่พานอยู่ไหนแล้ววิ่งไปหาทันที
“พี่พานนน”
“ผมอยู่นี่นายน้อย”
พี่พานส่งเสียงมาจากหลังรถ ในมือถือลังอุปกรณ์ลงกรวยอยู่ พอเห็นผมก็วางลังลง ส่งยิ้มมาให้
“นายน้อย ผมท่องได้หมดแล้วนะ จำตัวอักษรได้หมดแล้วด้วย”
พี่พานยิ้มแป้นแบบที่ผมเริ่มรู้สึกต่อว่าไม่ลง แต่ไม่ได้! เรื่องนี้ยอมรับไม่ได้!
“เก่งมากเลยพี่พาน แต่ว่าอาสามบอกผมว่าพี่เอาเสียงที่ผมอัดให้ไปเป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เหรอ”
“ครับ ผมเปิดฟังทุกวันเลย ต้องขอบคุณนายน้อยที่อัดให้” แล้วพี่พานก็ยิ้มให้ผมอีก
ผมยกมือปิดหน้า รู้สึกอายมากจนหน้าร้อนไปหมด
“นายน้อย?”
“พี่พาน! คือว่าผมก็ดีใจนะที่พี่ตั้งใจมากขนาดนี้ แต่ว่าเสียงผมน่ะ...ไม่ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าได้ไหม คือผมอาย”
พี่พานกระพริบตาปริบๆ เอียงคอเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพึ่งพูดไป
“แต่เสียงนายน้อยเพราะดีออกนะผมว่า ไม่เห็นต้องอายเลย”
พี่พาน! นั่นไม่ใช่ประเด็น!
“ต แต่ผมอายนี่ ถือว่าผมขอเถอะนะ พี่เก็บไว้ฟังก็ได้แต่ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าเนี่ย ผมไม่ไหวจริงๆ”
ผมเกาะแขนพี่พาน ช้อนมองด้วยสีหน้าปริ่มจะร้องไห้สุดฤทธิ์
“ขอโทษนายน้อย ผมไม่รู้ว่าคุณจะคิดมากขนาดนี้ ผมจะเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ล่ะ”
พี่พานบีบบ่าผมเบาๆ สีหน้าเสียใจจนผมเริ่มคิดว่าตัวเองโอเวอร์แอคติ้งไปหน่อยรึเปล่า แต่ผมก็อายมากจริงๆนะ!
“....น่าเสียดาย ผมชอบเสียงนายน้อยมากจริงๆนะ...” พี่พานพึมพำออกมาขณะก้มกดโทรศัพท์
........พี่พานแม่ง.....ผมไม่ใจอ่อนหรอกนะ....
“.....ผมไม่ได้บอกให้พี่ลบซะหน่อย บอกให้เก็บไว้ฟังคนเดียวก็พอ...” ผมกอดอก ก้มหน้าซ่อนความเขินพึมพำกลับไป
มัวแต่ก้มเขี่ยพื้นไปมา รู้ตัวอีกทีมือใหญ่ของคนตรงหน้าก็วางลงบนหัว
ผมเงยหน้าขึ้น เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของพี่พานเหมือนทุกครั้งที่เขายิ้มให้ผม
“เอ บี ซี ดี อี เอฟ จี”
“เอ้ด ไอ เจ เค แอล เอ็ม เอ็น โอ พี”
“คิว อาร์ เอส ที ยู วี”
“ดับเบิ้ลยู เอ็ก วาย แอนด์ ซี”
เสียงร้องเพลงของพี่พานไม่เพี้ยนเลย ไม่มีการสะดุดหรือลังเลด้วย แม้ตัวเอชกับเอ็กซ์จะยังเหมือนเดิม แต่แสดงให้เห็นว่าท่องมาดีจริงๆ ผมยิ้มกว้าง
“ถูกต้องครับนักเรียน เก่งมากเลย”
พี่พานยิ้ม ยีหัวผมแรงๆทีหนึ่งก่อนจะละมือออกไป
“พอดีมีคุณครูเก่งครับ.......แต้ง........กิ้ว......ที.....เชอร์”
ผมอ้าปากเหวอ พี่พานพูดว่าอะไรนะ Thank you teacher?
พี่พานเห็นสีหน้าผมก็หัวเราะออกมา
“พอดี.....อาสามบอกให้ผมมาพูดคำนี้กับคุณน่ะ ผมเองยังไม่รู้เลยว่าแปลว่าอะไร....มันคงไม่ใช่คำที่ไม่ดีใช่ไหม?”
ผมส่ายหน้ารัว ยิ้มดีใจ ความรู้สึกของคุณครูตอนมีนักเรียนมาขอบคุณมันเป็นอย่างนี้รึเปล่านะ
“แต้งกิ้ว แปลว่า ขอบคุณ ทีเชอร์ แปลว่า คุณครู.....รวมก็คือ ขอบคุณคุณครู”
“ผมจะจำไว้.....ต่อจากนี้ก็คงต้องรบกวนคุณครูอีกนะครับ”
....พี่พานแม่ง.....ทำผมเขินอีกแล้ว! ผมเกาแก้ม มองรอยยิ้มของนักเรียนที่อายุมากกว่าโขแล้วรีบหลบตามองนู่นมองนี่ ปากพึมพำตอบกลับเสียงเบา
“....ยินดีให้นักเรียนรบกวนครับ...”
*****************************
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามาถึงตรงนี้ได้ไง เขินจัง(?) /เอาปิ๊บคลุมหัวแล้ววิ่งจากไป