Cathareen I Simping 🦁 · @CathareenRomase
29th Mar 2015 from TwitLonger
[OS] a little girl I met in Autumn #dmbjdaily (Autumn)
สีสันของใบไม้ทีปลิดปลิว...ร่วงโรย...ยามพวกมันโบยบินพร้อมกัน สีสันช่างดูละลานตาเหมือนหลุดเข้าไปอยู่อีกโลก
สีแดงเข้ม สีส้ม สีเหลือง สีเทา
เหล่าเฉดสีที่ล้อมรอบตัวผมไว้ในตอนนี้....
อู๋เสียยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้สายลมพัดพาใบไม้หมุนวนรอบแล้วรอบเล่า
พัดผ่านมา ดั่งเอ่ยคำทักทายครั้งแรกและคำลาครั้งสุดท้าย ก่อนจะโบยบินจากไปไกลแสนไกล....
เหมือนกับพวกเขา ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม
เพียงชั่วครู่แล้วตายจากไป....พวกเขาหลายคนทั้งที่ช่วยเหลือผมไว้ หรือทำร้ายผม พานพบกันเพียงพริบตาเพื่อลาจาก
ใบไม้สีแดงใบหนึ่งร่วงหล่นมาบนฝ่ามือ ชวนให้นึกถึงใครบางคนที่จากไปพร้อมกับสีแดงเมื่อนานมาแล้ว เธอเป็นหนึ่งในคนที่ผมคงไม่มีวันลืม
...บางทีหากไปเกิดใหม่แล้ว อาจจะเป็นเด็กสาวน่าตาน่ารักก็ได้นะ?
ปึ้ก!!
"เฮ้ย!"
อะไรบางอย่างพุ่งกระแทกจากข้างหลัง พาเอาผมล้มหน้าคะมำใส่กองใบไม้
เหล่าใบไม้ปลิวกระจายรอบตัว บวกกับลมที่พัดมาพอดีส่งเสียงเสียดสีจนไม่ได้ยินอย่างอื่นนอกจากเสียงใบไม้
ผมที่ยังนอนคว่ำอยู่กับพื้น หันหน้าไปมองอะไรบางอย่างที่เกาะหนึบอยู่บนขา
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอนเกาะขาผมนิ่ง
"....หนู....เฮ่หนู...."
เธอยังคงไม่ขยับจนผมเริ่มหวั่นใจเล็กๆ คงไม่ได้วิ่งมาชนแรงจนสลบหรอกนะ?
จะขยับลุกก็ไม่ได้เพราะขาโดนจับไว้ ผมเพ่งมองเธออีกที เส้นผมสีแดงเทียบเท่าใบไม้ที่ร่วงอยู่ข้างๆทำเอาประหลาดใจไม่น้อย
พ่อแม่ที่ไหนอนุญาตให้เด็กตัวเท่านี้ย้อมผมกัน.....หรือจะเป็นสีตามธรรมชาติอยู่แล้ว?
ผมหน้าม้าของเธอปรกหน้าจนมองไม่เห็นว่าสลบหรือตื่นอยู่ ผมเอื้อมมือไปหวังจะปลุกเธออีกที
หากจังหวะที่กำลังจะแตะเรือนผมสีแดง คนที่นอนอยู่กลับเงยหน้าพรึบขึ้นมา
วินาทีที่สบนัยน์ตาเล็กแหลมสีแดงสดเหมือนดวงตาของงูทำเอาผมช็อคตัวชา ขนลุกตัวแข็งนิ่งเป็นหิน
ใบหน้าข้างซ้ายของเธอมีเกล็ดสีแดงเรียงรายด้วย
ชั่วสามวินาทีที่สบตากัน ก่อนสายลมจะพัดวูบอีกครั้ง หอบเอาใบไม้ลอยขึ้นเป็นเหมือนผ้าม่านกางกั้นดวงตาของเธอกับผม
เมื่อทุกสิ่งสงบลง ดวงตาที่ผมเห็นกลับเป็นดวงตาสีดำธรรมดาอย่างที่เด็กคนนึงพึงจะมี ใบหน้าน่ารักมีรอยยิ้มประดับ
...ตาฝาด?
"ขอโทษนะคะคุณลุง หนูวิ่งชนคุณลุงล้มเลย"
เสียงเล็กๆปลุกผมจากภวังค์ ผมรีบส่ายหน้ารัวๆก่อนจะตอบเธอ
"ไม่เป็นไรหรอก หนูเจ็บตรงไหนรึเปล่า"
เด็กน้อยส่ายหน้าจนเส้นผมสีแดงสั้นสะบัดไปมา เธอค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือมาให้ผม
ผมมองมือเล็กนั้น นิ่งไปชั่วครู่แล้วยิ้มให้เธอ ส่งมือไปจับเพื่อยันตัวลุกขึ้น
...เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักดีแฮะ...
"เดี๋ยวหนูกลับไปหาพ่อแม่ก่อนนะคะ ขอโทษอีกทีค่ะ" เธอก้มหัวขอโทษ
"ไม่เป็นไร คราวหลังก็ระวังล่ะ" ผมกล่าวยิ้มๆ เอื้อมมือไปลูบหัวเธอเบาๆสองสามที
เด็กสาวก้มหน้านิ่งอยู่ครู่หนึ่่งแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมา
"ที่จริงหนูไม่ชอบหรอกนะคะ แต่ถ้าเป็นคุณลุงละก็ไม่เป็นไรหรอก"
ปากเล็กๆนั้นแย้มยิ้มอีกครั้ง เป็นยิ้มแสยะที่เด็กในวัยนี้ไม่น่าจะมี
ระหว่างที่ผมกำลังอึ้งไป สายลมก็ทำหน้าที่ของมันอีกครั้งและครั้งนี้ดูเหมือนจะดีเกินไป
ใบไม้จำนวนมากพัดเข้ามาล้อมรอบจนต้องยกมือขึ้นบัง ผมมองไม่เห็นเธอแล้วทั้งๆที่อยู่ห่างกันก้าวเดียว
"ไม่ได้โกรธนายหรอก เจ้าบ้าเอ้ย"
"แต่ก็ขอบคุณที่นึกถึงกันนะ"
เสียงหญิงสาวดังปะปนมากับเสียงเสียดสีของใบไม้
ผมเบิกตากว้าง เสียงนั้นแม้จะไม่ได้ยินนานมากแล้วแต่ก็จำได้
พร้อมๆกับที่เสียงของเธอหายไป สายลมหยุดพัด เหล่าใบไม้พากันทิ้งตัวลงมาเหมือนสายฝน
ร่างของเด็กคนนั้นไม่ได้อยู่เบื้องหน้าผมแล้ว
ผมยืนนิ่งอยู่นาน....นานพอที่สมองจะคิดอะไรเสร็จสรรพ จึงออกเดินกลับบ้าน
หันกลับไปมองใบไม้หลากสีที่โบยบินอย่างไม่รู้เหนื่อย ผมยิ้มให้ใบไม้สีแดงสดที่สุดซึ่งเต้นรำอยู่ตรงนั้นก่อนจะก้าวจากไป
".....เป็นเด็กสาวน่าตาน่ารักจริงๆด้วย"
END
******************************
อ๊ากกก 5555 ไม่เคยเขียนถึงอาหนิงเลยค่ะ แถมออกมาเป็นแบบนี้ด้วย-- /โดนกัด
มันเริ่มจากเมื่อเช้าทวิตไอ้ท่อนแรกไว้ค่ะ แล้วอยากส่งเดลี่ แต่คิดว่ามันสั้นไปหน่อยเลยแต่เพิ่มแล้วออกมาเป็นเงี้ย....
ส่วนผสมของอาหนิงน้อยกับงูหงอนไก่ <3