Ακούστε λοιπόν τι μαθαίνει ένα παιδί, που μετά τον θάνατο του γονιού του που έχει τύχει να έχει αφήσει πίσω του ένα πνευματικό έργο και το οποίο καλείται αυτό το παιδί να το υπερασπιστεί και ειδικά όταν αυτός ο δημιουργός είναι ο Μανώλης Ρασούλης που υπερασπίστηκε με όλο του το είναι όσο λίγοι τους δημιουργούς και τον άνθρωπο:
Μαθαίνει ότι θα ξεπεταχτούν από παντού "συνάδελφοί" του που θα χύνουν δάκρυα για τον χαμό του ενώ όταν βρισκόταν εν ζωή του έκαναν τον βίο αβίωτο.
Ότι θα ξεσκιστούν οι εφημερίδες τάχα για να τον τιμήσουν να ξεπουλάνε το έργο του χωρίς να ζητήσουν την παραμικρή άδεια την οποία είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να ζητήσουν.
Συνάδελφοί του, και ειδικά τραγουδιστές, που τον κυνηγούσαν για ένα τραγούδι και τους βοήθησε όταν ήταν ακόμα άσημοι, τώρα, φτασμένοι πια, δεν θα δέχονται να τραγουδήσουν σε αφιερώματα για εκείνον, ούτε καν θα τον αναφέρουν στο βιογραφικό τους.
Συνάδελφοί του, και ειδικά τραγουδιστές (πάλι) που έκαναν μεγάλες επιτυχίες με στίχους του θα συμπεριφέρονται σαν να ανήκουν τα τραγούδια αυτά ΜΟΝΟ στους ίδιους και θα τα χρησιμοποιούν σαν να είναι αποκλειστικά δικά τους.
Θα παίρνουν τους δίσκους που έκαναν με τους δικούς του στίχους και θα τους δίνουν σε εφημερίδες χωρίς να ειδοποιούν κανένα και να δίνουν αναφορά σε κανένα.
Συνάδελφοί του, θα κάνουν αφιερώματα σε εκείνον με ειδική υποσημείωση στα αφιερώματα ότι μόνο εκείνοι γνώριζαν καλά ποιος ήταν ο Ρασούλης και τι πραγματικά ήθελε.
Θα ξεπετάγονται από παντού διάφοροι διεκδικητές της ζωής του με έναν και μόνο εχθρό. Το παιδί του και τους πραγματικούς του φίλους.
Αυτό που μαθαίνει ένα παιδί μετά από ένα τέτοιο θάνατο, είναι να μην μπορεί ποτέ να πενθήσει τον γονιό του, αλλά να πρέπει να πολεμάει ατελείωτα αυτούς που ωφελούνται ιδιοτελώς από το δικό του έργο.
Και ακόμα, δεν έχω αναφέρει τίποτα.
Θα γίνει όμως και αυτό.

Reply · Report Post