!! @WillekeNabur Zoals toegezegd een hoofdstuk uit mijn boek de 4e wereldoorlog verschenen in 2005 over het politieke misbruik van de Marokkaanse bevolking in Nederland.

DE 4E WERELDOORLOG: HET PAD VAN MARX NAAR ALLAH

Hoofdstuk 2.3 DE POLITIEKE MAROKKAANSE GRABBELTON IN NEDERLAND

De extreem radicale moslims uit Marokkaanse kringen in ons land doen niet anders dan het pad bewandelen dat gedurende de jaren zeventig en tachtig door politieke activisten is ‘geplaveid’. Marokkaanse marxistische revolutionairen waren hun voorlopers.
Bijvoorbeeld het voormalige Tweede-Kamerlid Mohammed Rabbae of Abdou Menebhi, momenteel directeur Emcemo. Jarenlang gebruikten zij de Marokkaanse gemeenschap als grabbelton voor hun eigen politieke doelstellingen.
Ze zaaiden tweedracht en vijandigheid binnen de Marokkaanse bevolking in Nederland en speelden uiteindelijk de fundamentalisten in de kaart.
Driss el Boujoufi , vice-voorzitter van de Unie van Marokkaanse Moslim Organisaties in Nederland (ummon), verwoordde die verdeeldheid als volgt: ‘In de zeventiger jaren was er een aantal instellingen dat de conflicten uit Marokko of een ander land in de Nederlandse samenleving wilde uitspelen, in plaats van naar integratie te kijken. Datgebeurde ook met subsidie van de Nederlandse samenleving, terwijl die subsidie daar niet voor was bedoeld. Die conflicten horen ook niet hier. Daardoor is er verdeeldheid ontstaan in bepaalde gemeenschappen.’
Met deze uitspraak raakt Boujoufi de kern van een politiek probleem. De harde feiten hierover worden al jarenlang voor het brede publiek verzwegen. Den Haag deed en doet er wijselijk het zwijgen toe. Hoog tijd voor ‘opening van zaken’.
Het volgende verhaal neemt u mee naar de oorsprong van het probleem binnen de Marokkaanse gemeenschap in Nederland.

2.3.1 Laat de oorlog maar beginnen
Het is 8 september 2001, drie dagen voor de bloedige aanslagen op het World Trade Center in New York en het Pentagon in Washington. In een interview halen
de Egyptenaar Ibrahim Farouk en de Marokkaan Mustafa Aboustib, de oprichters
van de Arabische Partij in Nederland, fel uit naar de Nederlandse overheid. Zij betogen: ‘Wij zijn de valse beloftes zat. Laat de oorlog maar beginnen. Na dertig jaar verwaarlozing hebben wij niks te verliezen. De problemen met Arabische jongeren werken jullie zelf in de hand. Ze nemen wraak op de politie en de Nederlandse overheid. Die hebben hun gezinnen kapotgemaakt. Daarom zeggen wij: laat de ouders hun kinderen opvoeden. De politiek moet ons niet, de Nederlander niet, en ook de autoriteiten in ons land van herkomst moeten ons niet.’
De politici-in-de-dop zijn ook boos op allochtone politici zoals de Marokkaan Oussama Cherribi (VVD) en Mohammed Rabbae (GroenLinks). ‘Onze vertegenwoordigers zijn ze niet. Ze hebben geen contact met de man in de straat’, aldus Farouk en Aboustib. Ze zijn woedend op Cherribi. Een dag voor hun optreden in de media heeft hij harde woorden gesproken. ‘De harde kern van de Marokkaanse jongeren die in de fout gaat, moeten we naar de Sahara in Marokko sturen en daar moeten ze zich leren te gedragen. Je moet ze keihard aanpakken. Laat ze maar 3000 kilometer lopen om een glas water te drinken. We moeten geen genade hebben voor deze types. Een keer in de fout en dan gelijk terug’, aldus Cherribi.
Een maand later broeit het in Amsterdam en andere grotere steden. De Marokkaanse gemeenschap voelt zich ongemakkelijk. Veel Marokkaanse jongeren radicaliseren. Ze zien de zelfmoordenaars die zich op 11 september met vliegtuigen op hun doel hebben gestort als hun helden, als martelaren voor Allah. Ook binnen de inlichtingendiensten groeit het besef dat er iets grondig fout gaat binnen de Arabische bevolking in Nederland. Zo blijkt dat ronselaars uit internationale terreurnetwerken gebruikmaken van deze situatie en proberen zo veel mogelijk jongeren te werven voor de jihad. Enkele maanden na de aanslag van 11 september wordt de vrees van de inlichtingendienst bevestigd.
Eind januari 2002 worden twee in Eindhoven opgegroeide jongeren van Marokkaanse afkomst, Ahmed el Bakiouli en Khalid el Hassnaoui, in Kasjmir door
Indiase soldaten doodgeschoten. Onderzoek door de AIVD wees uit dat het tweetal in Nederland was gerekruteerd door islamitische ronselaars en geestelijk waren voorbereid op deelname aan de jihad. ‘De twee reeds vermelde jonge Nederlandse mannen van Marokkaanse afkomst die in januari 2002 aan de grens van Kasjmir zijn gedood, vormen duidelijke voorbeelden van personen die in Nederland zijn gerekruteerd ten behoeve van de jihad en vervolgens ook uitreisden om een militaire en ideologische training te ondergaan en (of) deel te nemen aan de islamistische strijd. Het lijkt waarschijnlijk, zeer voorzichtig geschat, dat zich op dit moment enkele tientallen personen in Nederland in een rekruteringsproces bevinden. Hoeveel van hen op het punt staan een ideologische en militaire training te ondergaan of zelfs deel te nemen aan de islamitische strijd is onzeker.’
Op schokkende wijze kwam daarmee aan het licht dat ook in Nederland opgegroeide moslims ontvankelijk waren voor radicaal-islamitische opvattingen en manipulatie. Daar bleef het niet bij, het incident stond niet op zich en begon dramatische ontwikkelingen te vertonen.
Ook de twee bekendste Nederlandse terroristen, Mohammed Bouyeri en Samir Azzouz zouden zijn geronseld. Dat gebeurde onder andere in de beruchte El
Tawheed-moskee in het Amsterdamse stadsdeel Oud-West. Ook de Amsterdamse
Arrahmane-moskee raakte in opspraak omdat zij betrokken zou zijn bij het ronselen van moslimjongeren voor de heilige oorlog, de jihad. Dat leidde tot onrust onder de Marokkaanse bevolking in de buurt. De Marokkaanse ouders beklaagden zich bij de politiek en overheidsinstanties over deze ontwikkelingen maar kregen amper of geen gehoor.
Niets nieuws onder de zon. De eerste generatie Marokkanen die naar Nederland kwamen ondervonden een zelfde houding. Toen ging het niet om ronselaars voor de jihad maar om de ronselaars die streden voor de politieke idealen van Marx.
Al jarenlang voert de Haagse en gemeentelijke politiek een luchtbel-achtig beleid ten aanzien van allochtonen in Nederland. Integratie, inpassen, aanpassen etc.
Een aanpak die steeds weer op krachtige wijze wordt gesaboteerd door binnenlandse politieke tegenkrachten die goed georganiseerd zijn in een rijkelijk gesubsidieerd netwerk. Dat weigert de overheid al sinds de jaren zeventig te erkennen. Door vingerwijzen naar anderen weet zij jarenlang een van de belangrijkste oorzaken van het mislukte integratieproces te verbloemen. In mei 2001 gaf de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD, huidige AIVD) hiervan een sprekend voorbeeld. Het hoofd van de dienst noemde de tegenkrachten van integratie de grootste bedreigingen van onze nationale veiligheid. ‘Verschillende landen trachten allochtone bevolkingsgroepen in Nederland aan zich te binden of hun (politieke) activiteiten te controleren... Daardoor worden – bedoeld of onbedoeld – politieke tegenstellingen in Nederland aangewakkerd, hetgeen een negatieve invloed heeft op het integratieproces’, aldus de BVD. En... de toenmalige regering was het daar helemaal mee eens. Maar zowel de BVD als de regering draait om de hete brei heen en verzwijgt de belangrijkste oorzaak van de integratieproblematiek. De eerder geciteerde Driss el Boujoufi verwoordde het prille begin hiervan als volgt: ‘In de zeventiger jaren was er een aantal instellingen dat de conflicten uit Marokko of een ander land in de Nederlandse samenleving wilde uitspelen, in plaats van naar integratie te kijken.’
De voornoemde instellingen bestonden uit een netwerk van actievoerders met een dubbele agenda. Zij vonden dat ‘integratie van buitenlanders (gastarbeiders) discriminatie was en een verlengde van de onderdrukking van het land waar zij vandaan kwamen!’
Laten we ze nog eens bij naam noemen: voornamelijk linkse activisten, de vakbeweging, kerkelijke organisaties en politieke partijen zoals de Partij van de Arbeid en GroenLinks. Daarover zwijgen inlichtingendienst(en) en overheid in alle talen. Hoe kan het dat ondanks de honderden miljoenen euro’s die de Nederlandse overheid heeft geïnvesteerd in het welzijn van de allochtonen, de Egyptenaar Farouk en de Marokkaan Aboustib zeggen dat ze dertig jaar verwaarloosd zijn?
Hoe kan het dat jonge Marokkanen als Samir Azzouz en Mohammed Bouyeri die het voorbeeld van integratie waren, onze samenleving haten en zijn veranderd in monsterachtige terroristen. En... zij zijn niet de enigen! Hoe kon het zover
komen? Waar is het fout gegaan?

(wordt vervolgd)

Reply · Report Post