นางฟ้า*ปริ๊นเซส · @DandoraShine
19th Jun 2013 from TwitLonger
UMBRELLA
PART 6
--- RATE SCENE ---
ถึงแม้นายแบบผิวเข้มจะพยายามส่งสัญญาณแค่ไหน แต่ฝ่ายที่ 'เจ็บ' จนไม่มีแก่ใจจะสนอะไรกลับกระชากอาภรณ์เบื้องล่างของเขาหลุดออกไปโยนทิ้งลงกับพื้น ก่อนโน้มใบหน้าลงใช้กลีบปากสีอ่อนดูดกลืนก่อนกอบกุมแกนกายของเขาเข้าไปจนส่วนปลายสัมผัสกับหลังลำคอ
ปาร์คชานยอล ไอ้บ้า!!!
คิมจงอินอยากจะกระชากกลุ่มผมนุ่มๆ ดึงใบหน้าขาวๆ นั่นมาตะคอกเรียกสติ เพียงแต่ในความเป็นจริง... สิ่งเดียวที่ชายหนุ่มทำได้ในตอนนั้นมีเพียงแค่กัดริมฝีปากป้องกันเสียงครางแห่งความสุขไม่ให้หลุดออกมา ในตอนที่ฝ่ามือกร้านขยุ้มลงไปในเรือนผมของร่างสูงกว่าตามแรงอารมณ์
เกลียวลิ้นและกลีบปากของปาร์คชานยอลยังคงทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมจนชวนให้หลงใหล เพียงแต่ในเสี้ยววินาทีที่ดวงหน้าหวานหล่อเหลาช้้อนสายตาขึ้นแสยะยิ้มให้ฝ่ายถูกกระทำ...ที่ถูกปล่อยให้ค้างกลางอากาศ
เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วราวจงใจยั่วให้สติที่ไหวระริกแตกกระจาย
"คราวนี้บอกอีกสิ... ว่ามึงไม่ต้องการกู..."
ที่ตลกคือ... ถึงแม้คิมจงอินจะได้ชื่อว่า 'เป็นผู้ชายบ้าการเอาชนะ'
แต่ถ้ามาถึงเรื่องของปาร์คชานยอลเมื่อไหร่ เขากลับรู้สึกว่าตัวเอง 'แพ้ราบคาบ' ทุกครั้ง
แม้จงอินจะพยายามเตือนแล้วว่า... อุปกรณ์ช่วยเหลือทุกอย่างไม่มีเหลือให้ใช้แล้ว
แต่ร่างสูงโปร่งกลับเพียงแค่แย้มรอยยิ้ม ขณะค่อยๆ ลดสะโพกเปลือยเปล่าลงบนแกนกายแข็งขึงที่ต้องการการปลดปล่อยของเขาอย่างทุลักทุเล แม้สิ่งที่เด่นชัดกับสายตาของจงอินในตอนนั้นจะกลายเป็นคราบเลือดแห้งๆ ผสมลิ่มสีแดงที่ยังคงไหลซึมจากซอกขาด้านในจะกระชากหัวใจของนายแบบหนุ่มให้ชะงักงัน แต่จงอินกลับทำได้เพียงแค่วาดฝ่ามือทั้งสองข้างไปประคองต้นขาขาวเอาไว้ ขณะปล่อยให้ความอุ่นร้อนตามธรรมชาติค่อยๆ โอบล้อมความต้องการของเขาเอาไว้...ลึกลงไปเรื่อยๆ... จนกระทั่งสะโพกของปาร์คชานยอลประทับลงกับหน้าขา
"มึง... มึงมันบ้า"
เสี้ยววินาทีที่ราวกับว่าอีกฝ่ายจะโน้มใบหน้าลงมาขณะสูดลมหายใจเข้ายาวๆ คิมจงอินก็รู้สึกว่าหน้าผากของพวกเขาสัมผัสกันเบาๆ
ก่อนจะรู้ตัว...ฝ่ามือกร้านก็วาดขึ้นลูบผิวแก้มขาวๆ อย่างแผ่วเบาพลางปลดปล่อยคำถามออกมาอย่างยากเย็น
"เจ็บมั้ย..."
ี่ที่ตลกยิ่งกว่าคือคนที่ค่อยๆ ยันกายส่วนบนขึ้นด้วยการวางฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนแผ่นอกของจงอินค่อยๆ ระบายเสียงหัวเราะแผ่วเบา ก่อนเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆ เรียกกลีบปากอิ่มของเขาให้เม้มแน่นโดยอัตโนมัติ
"...เจ็บสิ... "
ถึงจะอยู่ในเวลาแบบนี้... ปาร์คชานยอลก็ยังคงเป็นปาร์คชานยอล
ดวงหน้าหวานหล่อเหลาที่เริ่มชุ่มรื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อสะบัดจนหยาดเหงื่อฟุ้งกระจาย รอยยิ้มร้ายวาดประดับเหนือกลีบปากสีอ่อน ก่อนเรียวขาเพรียวยาวจะค่อยๆ ขยับหาองศาที่พอเหมาะ แล้วค่อยๆ เพิ่มแรงเคลื่อนกายขึ้นลงให้ถี่เร็วยิ่งขึ้น... ส่งสัมผัสเสียดสีที่โอบอุ้มความต้องการที่ตอนนี้พองคับช่องทางอุ่นร้อนให้ปลุกปั่นพายุอารมณ์ให้ระเบิดพวยพุ่งจนคิมจงอินทนไม่ไหวอีกต่อไป...
สะโพกแข็งแรงค่อยๆ ขยับเคลื่อนรับแรงการขย่มโยกของคนด้านบนอย่างเร่งร้อน
เสียงหอบหายใจครางไหวประสานรับกับจังหวะวาดไหวของเรือนร่างที่สอดประสานอย่างสมบูรณ์แบบ...
เพียงแต่... สิ่งหนึ่งที่คิมจงอินอาจจะยังไม่มีโอกาสได้รับรู้
ไม่สิ กระทั่งตัวตนของปาร์คชานยอลก็ยังคงไม่เข้าใจ 'ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใต้สัญชาตญาณ' ของตัวเองด้วยซ้ำ
ไม่เข้าใจว่า... ลึกๆ แล้ว... ชานยอลรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ 'อุปกรณ์ที่ใช้งานประจำ' ของจงอินหมดไปจากสต็อกของมันในวันนี้พอดี
เพราะอะไรบางอย่างในตัวเขาบอกว่า... ปาร์คชานยอลรู้สึกว่าตัวตนของเขากลับมา 'สะอาด' อีกครั้ง เมื่อ 'ความรู้สึก' ของคิมจงอินหลั่งไหลเข้ามาในร่างกาย...
กลับไปหน้าฟิค: http://my.dek-d.com/cotton-jingle/story/viewlongc.php?id=947300&chapter=7