อี้ฟ่านใช้มือบีบไปที่กรามของจือเถาเบาๆ แล้วพอจือเถาเผลออ้าปากร้องเพราะความรำคาณ
ลิ้นหนาที่แสนช่ำชองของอี้ฟ่านก็แทรกเข้าไปในโพรงปากทันที เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กๆที่ไม่ตอบสนอง
กวาดไปทั่วโพรงปากอุ่นๆของร่างบางดูดซับเอาความหวานไปอย่างไม่รู้จักเหนื่อย

อู๋อี้ฟ่านในตอนนี้เหมือนคนตะกละตะกลาม...
โลภมาก

ไม่รู้จักพอ..

ถ้าเป็นเรื่องของฮวางจือเถา
อู๋อี้ฟ่านไม่เคยรู้จักพอ

มือใหญ่ของอี้ฟ่านลูบไล้ไปทั่วแขนเล็กๆของจือเถา เอื้อมมือมายังกระดุมเสื้อนอน ค่อยๆปลดไปทีละเม็ดๆอย่างช้าๆและแผ่วเบาเพราะกลัวว่าจือเถาจะตื่น ค่อยๆปลดกระดุมช้าๆไม่รีบร้อน ไม่ใช่เป็นเรื่องยากอะไร แต่เหงื่อของอี้ฟ่านกลับไหลออกมาเต็มหน้า..

กลัวหรอ..
กลัวร่างตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาหรอ...
กลัวใช่ไหมอี้ฟ่าน.

… เพราะนายก็รู้ว่าสิ่งที่นายกำลังจะทำมันผิด
มันผิดมันผิด..

นายรู้.. แต่นายก็ยังทำ..
ใช่ไหมอี้ฟ่าน ?

ทันทีที่ผิวกายสีขาวเรียบลื่นของจือเถาปรากฏ อี้ฟ่านกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก แลบลิ้นมาเลียไปทั่วริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองทันที

จือเถาโตขึ้นมาก..
โตขึ้นมากจริงๆ..
ตุ่มไตสีชมพูเล็กๆทั้งสองข้างนั้นมันทำให้อี้ฟ่านอยากจะบ้าตาย

จือเถาสวยเหลือเกิน..
บอบบาง.
บอบบางไปเสียทุกสัดส่วน..

เขาไม่ได้เห็นร่างกายของจือเถามานานเท่าไรแล้วนะ.. เมื่อก่อนเขากับจือเถาชอบอาบน้ำด้วยกัน
แต่เมื่อจือเถาขึ้นชั้นประถมปลายเจ้าตัวก็สั่งห้ามไม่ให้เขาเข้าไปในห้องนอนเวลาจือเถาเปลี่ยนเสื้อผ้า
และไม่ให้เขาคอยช่วยอาบน้ำ หรืออยู่เป็นเพื่อนในห้องน้ำอีกเลย... ตอนแรกเขาก็งงๆว่าทำไมต้องห้ามเขาด้วย
แต่ตอนนี้... ต้องขอบคุณจือเถาที่ห้าม.... เพราะถ้าเขาได้เห็นร่างกายของทุกๆวันทุกๆวันล่ะก็... มีหวังได้ตายแน่ๆ

อี้ฟ่านค่อยๆก้มไปซุกไซร้ริมฝีปากกับซอกคอของจือเถา... ดูดเม้มเบาๆพยายามไม่ให้เกิดรอยช้ำ
แต่ทุกๆที่ที่ปากของอี้ฟ่านดูดเม้มก็ยังเห็นเป็นรอยสีกุหลาบบางๆอยู่ดี..

ค่อยๆไล่ลิ้มริมฝีปากไปตามยอดอกดูดกลืนย้ำๆเท่าๆกันทั้งสองข้าง
... มือใหญ่อีกข้างก็เลื่อนไปที่ขอบกางเกงนอนตัวบางของจือเถา

ตอนนี้ในดวงตาของอี้ฟ่านว่างเปล่า..

ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น...

นอกจากความสเน่ห์หาในตัวของจือเถาเท่านั้น



อี้ฟ่านค่อยๆบดเบียดอกกำยำแล้วแนบชิดกับนางกายของจือเถา ปากหน้าก้มลงไปจูบอย่างลุกล้ำเหมือนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ จนกลีบปากบางของจือเถาเริ่มบวมช้ำ ก่อนที่จะผละมาที่ยอดอกชูชันที่แข็งเป็นไต ดูดดันอย่างหิวกระหาย เม้มอย่างไม่เบาที่ยอดอกตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นของตน

ความร้อนจากแรงเสียดสี มือใหญ่ที่พยายามปลุกเร้า และความเจ็บนิดๆที่ยอดอกทำให้จือเถาที่กำลังนอนหลับสนิทค่อยๆปรือตาขึ้นมา.. สิ่งแรกที่เห็นคือกลุ่มผมหนาสีทองที่กำลังดูดดันยอดอกของตัวเอง และกลิ่นหอมของน้ำหอมราคาที่ส่งกลิ่นฟุ้งปะปนไปกับกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอลล์ จือเถาเบิกตาขว้างทันทีเมื่อรู้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองถูกปลดออกไปจนเกือบหมดแล้ว







"อ๊ะ… "






"พี่ชาย.. ."






"จะทำอะไรฮะ.. "






อี้ฟ่านที่กำลังหลงไหลในร่างกายของคนข้างล่างไม่ได้สนใจเลย ยังคงซุกไซร้ไปทั่วอกเล็กๆที่สั่นเทา ไม่ได้สนใจมือของจือเถาที่พยายามจะผลักไสอย่างอ่อนแรงเลยซักนิด



"เถาเถาเอ่อร์... "






"พี่รักจือเถานะ.. "





อี้ฟ่านพูดเหมือนละเมอ แล้วยิ้มให้จือเถา แล้วจัดการถอดซับในตัวบางของตัวเองและจือเถาออกไป
ตอนนี้ตัวของทั้งสองเปลือยเปล่า ความร้อนจากทั้งสองร่างค่อยๆถูกถ่ายทอดหากัน

ปลายลิ้นร้อนๆของอี้ฟ่านลากผ่านไปที่ตุ่มไตที่แข็งชูชัน ร่างของจือเถาสะท้านเฮือกพลางเบี่ยงกายหนีแต่ไม่สำเร็จ
ก่อนที่จะผลักไสร่างหนาอย่างสุดแรง แต่ดูเหมือนอี้ฟ่านจะไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นยังคงไล้ลิ้นไปมาอย่างกระหาย



"ไม่ต้องกลัวนะเถา.. "



มือใหญ่ค่อยๆลากไปที่แก่นกาย
มือที่สั่นเทาและดวงตาอันว่างเปล่าของคริสกำลังลวนไล้ไปทั่วร่างกายของจือเถา..

ไม่รู้แล้ว...

ต่อให้รู้ก็ไม่สน...

จือเถาต้องเป็นของเขา
เป็นของอู๋ฟ่าน....

เหมือนคนมัวเมา...

หลงไหลในกามอารมณ์..

มือใหญ่ค่อยๆล้วงไปใต้กางเกงนอนตัวบาง ค่อยๆขยับไปที่แก่นกายเล็กอย่างเบามือ ปลุกปลั่นแก่นกายที่สงบนิ่ง
มือใหญ่อีกข้างฟ้อนเฟ้นไปทั่วร่างบาง อี้ฟ่านปลดเสื้อเชิร์ตที่น่าอึดอัดของตนเองไปอีกทางอย่ารีบร้อนในขณะที่สายตาคมสีเข้มไม่ได้ละออกจากร่างของอีกคนได้เลย




ผิดนะ.. มันผิด




ปากหนาค่อยๆก้มลงจูบซับไปตามหน้าอกเรียบเนียนของจือเถาทิ้งรอยสีแดงขุ่นไว้ทั่ว





มันไม่ดีนะ.. มันไม่ดี






สองมือใหญ่ค่อยๆรั้งทั้งกางเกงของตัวเองและจือเถาให้พ้นไป






อี้ฟ่าน.. นายก็รู้นี่ว่ามันผิด...





อี้ฟ่านค่อยๆบดเบียดอกกำยำแล้วแนบชิดกับนางกายของจือเถา ปากหน้าก้มลงไปจูบอย่างลุกล้ำเหมือนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ จนกลีบปากบางของจือเถาเริ่มบวมช้ำ ก่อนที่จะผละมาที่ยอดอกชูชันที่แข็งเป็นไต ดูดดันอย่างหิวกระหาย เม้มอย่างไม่เบาที่ยอดอกตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นของตน

ความร้อนจากแรงเสียดสี มือใหญ่ที่พยายามปลุกเร้า และความเจ็บนิดๆที่ยอดอกทำให้จือเถาที่กำลังนอนหลับสนิทค่อยๆปรือตาขึ้นมา.. สิ่งแรกที่เห็นคือกลุ่มผมหนาสีทองที่กำลังดูดดันยอดอกของตัวเอง และกลิ่นหอมของน้ำหอมราคาที่ส่งกลิ่นฟุ้งปะปนไปกับกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอลล์ จือเถาเบิกตาขว้างทันทีเมื่อรู้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองถูกปลดออกไปจนเกือบหมดแล้ว







"อ๊ะ… "






"พี่ชาย.. ."






"จะทำอะไรฮะ.. "






อี้ฟ่านที่กำลังหลงไหลในร่างกายของคนข้างล่างไม่ได้สนใจเลย ยังคงซุกไซร้ไปทั่วอกเล็กๆที่สั่นเทา ไม่ได้สนใจมือของจือเถาที่พยายามจะผลักไสอย่างอ่อนแรงเลยซักนิด





"เถาเถาเอ่อร์... "






"พี่รักจือเถานะ.. "





อี้ฟ่านพูดเหมือนละเมอ แล้วยิ้มให้จือเถา แล้วจัดการถอดซับในตัวบางของตัวเองและจือเถาออกไป
ตอนนี้ตัวของทั้งสองเปลือยเปล่า ความร้อนจากทั้งสองร่างค่อยๆถูกถ่ายทอดหากัน

ปลายลิ้นร้อนๆของอี้ฟ่านลากผ่านไปที่ตุ่มไตที่แข็งชูชัน ร่างของจือเถาสะท้านเฮือกพลางเบี่ยงกายหนีแต่ไม่สำเร็จ
ก่อนที่จะผลักไสร่างหนาอย่างสุดแรง แต่ดูเหมือนอี้ฟ่านจะไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นยังคงไล้ลิ้นไปมาอย่างกระหาย



"ไม่ต้องกลัวนะเถา.. "



มือใหญ่ค่อยๆลากไปที่แก่นกายเล็ก เข้าไปครอบครองความร้อนผ่าวของจือเถา ความวูบหวามและวาบไหวทำให้สติสัมปชัญญะที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วของอี้ฟ่านลดน้อยลงไปจนติดลบ




"พี่อี้ฟ่านจะทำอะไร ? "




จือเถาเบี่ยงกายออกจากความควบคุมของอี้ฟ่านอย่างยากลำบาก ดวงตาโตรื้นแดง



"ของแบบนี้มันต้องคนรักกันทำไม่ใช่... .. "


"แล้วจือเถาไม่รักพี่หรอ.. ?"


"…. " ฮวางจือเถาเบิกตากว้าง


"หือ.. ?​"



"ระ.. รักสิฮะ! แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้.. "


"แล้วมันจะเป็นแบบไหนล่ะ? "


อี้ฟ่านจับมือของจือเถาแล้วบีบไว้ ใช้มืออีกข้างเชยคางของจือเถามาให้สบกับสายตาของตน
สายตาที่ร้อนแรงและเต็มไปด้วยความปราถนาที่ไม่สามารถจะหยุดลงได้แล้ว


"พี่เป็นพี่ผม! แล้วผมก็เป็นน้องพี่นะฮะ.. "

"… "

"เราเป็นพี่น้องกันนะพี่ฟ่าน.. "

"… "

"… "

"พี่รักเถา.. "

". . ."

"ไม่ได้รักแบบพี่ชาย.. "

"… "

"พี่รักจือเถาเหมือนที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครซักคนได้ได้… "

"พี่ฟ่านฮะ.. "

"รักมาตั้งนาน.. รักมาตั้งแต่เห็นจือเถาครั้งแรก.. "

"ฮึก.. "

"และตอนนี้พี่ก็เก็บความรู้สึกนี้ไม่ไหวอีกแล้ว .. "

"พี่.. . "

"เป็นของพี่ได้ไหมจือเถา.. ? ช่วยรับความรักครั้งนี้ของพี่ได้ไหม.. ?"

"… "

"ถ้ารังเกียจ.. ก็ช่วยบอกให้พี่ได้รู้ ตบหน้าพี่แรงๆหรือไม่ก็ผลักไสพี่ด้วยแรงทั้งหมดที่จือเถามี"

"… "

"ถ้าไม่อย่างนั้น พี่จะถือว่าจือเถาตกลง และพี่จะทำให้จือเถาเป็นของพี่... "


อี้ฟ่านบีบมือของจือเถาให้แน่นขึ้นอีก ดวงตาของอี้ฟ่านมั่นคงและแน่วแน่ ตรงกันข้ามกับดวงตาของจือเถาที่สับสนและแสนจะสั่นเครือ แววรื้นไปด้วยม่านน้ำตาบางๆที่พร้อมจะทะลักออกมาได้ทุกเวลา ไหล่เล็กๆที่เปลือยเปล่าลู่เข้าหากันเพื่อป้องกันตัวเองจากความหนาว

สับสน.. จือเถาตอนนี้สับสน..

เบลอ..
มันเบลอไปหมด

ทำอะไรไม่ถูก..
คิดอะไรไม่ออก..
เหมือนสมองไม่สั่งการอะไรทั้งนั้น..


" และพี่จะทำให้จือเถาเป็นของพี่... "


อี้ฟ่านดันจือเถาให้นอนราบลงบนที่นอนอีกครั้ง


"… เป็นของพี่คนเดียว "


มือใหญ่ค่อยๆปาดน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาของจือเถาอย่างอ่อนโยน


" ตลอดไป "


อี้ฟ่านย้ิมให้จือเถาอย่างใจดี อี้ฟ่านรู้ว่าตอนนี้จือเถากลัว.. แต่เขาก็ไม่รู้จำยังไงเช่นกัน..
อี้ฟ่านก้มลงไปจูบจือเถาอย่างหนักหน่วง จือเถาที่ไม่ประสาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้อี้ฟ่านรุกล้ำอยู่เช่นนั้น
ลิ้นร้อนๆดุนดันไปทั่วโพรงปากของคนตัวเล็ก เกี่ยวกระหวัดและดูดดึงอย่างช่ำชอง
โดยไม่สนใจว่าจือเถากำลังจะขาดอากาศหายใจ


"อื้อ.. ."


เมื่อจูบจือเถาจนหนำใจอี้ฟ่านก็เลื่อนตัวเองลงไปที่ซอกคอหอมๆคลอเคลียอยู่แถวนั้นไปมา
จือเถานอนกัดริมฝีปากเพื่อสะกัดกั้นเสียงครางและความรู้สึกที่ตนไม่รู้จัก
และเพราะจือเถาทำเช่นนั้น มันทำให้อี้ฟ่านรู้สึกหัวเสียและไม่พอใจ..

ทำไมต้องทำอย่างนั้น?
เสียงของจือเถา... เขาอยากได้ยิน..
เสียงครางของจือเถา... เขาอยากได้..
อยากได้ทุกอย่างที่ออกมาจากร่างตรงหน้า

อี้ฟ่านเลื่อนต่ำลงมาที่ตุ่มไตเล็กๆสั่นสองข้าง เข้าครอบครองและดูดดึง ทำทุกอย่างเพื่อให้จือเถาทนไม่ไหว
ขบเม้มอย่างไม่เบานักตรงจุดที่เขาคิดว่าเป็นจุดที่เต็มไปด้วยความรู้สึก มืออีกข้างก็บีบคลึงยอดอกสีชมพูไปมาอย่างเท่าเทียมกัน ใช้ประสบการ์ณทั้งหมดที่มีปรนเปรอร่างตรงหน้าให้ครางออกมาอย่างมีความสุขให้ได้

"อ๊ะ.. "

"พี่ฟ่าน. "

"อ๊า.. "


เสียงครางของจือเถามันทั้งใสหวานดังกังวานและกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้อย่างดีเหมือนที่เขาคิดไว้จริงๆ
อย่างงั้นแหละเด็กน้อย.. ร้องครางแบบนี้แหละ..

"พี่ฟ่านอย่าครับ!"

เสียงหวานๆที่ดังขึ้นเมื่ออี้ฟ่านลูบไล้แก่นกายเล็กที่เริ่มจะขยายใหญ่ตามแรงอารมณ์ แต่เสียงนั้นก็หายไปกลายมาเป็นเสียงใสที่ครางหวานแทนเมื่ออี้ฟ่านจัดการกอบกุมแก่นกายเล็กแน่นแล้วเคล้นคลึง ชักเข้าออกไปมา

"อ๊า… "

"อ๊ะะ. "

"มันสกปรกนะ.. "

"หยุดเถอะ.. "

อี้ฟ่านไม่ได้สนใจเสียงร้องห้ามอย่างแผ่วเบาของจือเถาซักนิด ยังคงปรนเปรอจือเถาต่อไป

"ไม่ไหวแล้วนะฮะ.. "

"อื้อ. ."

"จะออกแล้วนะ..."

ถือเถากระตุกเกร็งเล็กๆเป็นครั้งแรก ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะไหลออกมาเต็มมือของอี้ฟ่าน

"แฮ่กๆ.. "

จือเถาหอบอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่จะทำหน้าเหมือนจะผลอยหลับไป แต่อี้ฟ่านก็ไม่สนใจ เลื่อนตัวลงไปที่สะโพก เคล้นคลึ้งละไล้ลิ้นเสียไปมาถึงช่องทางสีหวานที่ปิดสนิท ช่องทางเล็กๆสีชมพูที่ดูก็รู้แล้วว่ามันยังไม่พร้อมสำหรับอี้ฟ่าน..

แล้วยังไงล่ะ..?

ลิ้นหนาถูกส่งเข้าไปชิมลางข้างในโพรงอุ่น ก่อนที่จะสอดแทรกนิ้วยาวเข้าไปภายใน ขยับและควานไปมาเพื่อทำให้กล้ามเนื้อบริเวณนั้นผ่อนคลาย ก่อนที่นิ้วที่สองและสามจะตามเข้ามาติดๆ โดยไม่รอให้ช่องทางอุ่นร้อนได้สร้างความเคยชิน จนช่องทางหวานเริ่มจะฉีกขาด อี้ฟ่านไม่ได้หยิบเจลหล่อลื่นมาจากที่ร้าน นั่นทำให้เขาต้องใช้น้ำรักของจือเถาและน้ำลายของตัวเขาเองมาป้ายที่ปากทางที่ตอนนี้ขมิบราวกับเชื้อเชิญ ก่อนที่จะแยกขาเล็กๆของจือเถาให้แยกออกจากกันให้มากที่สุดแล้ว จ่อแก่นกายใหญ่ที่ขยายใหญ่ขอตนเข้าที่ปากทาง


ไม่ไหวแล้ว..
ขอโทษนะจือเถาแต่มันคงเจ็บหน่อย...
พี่ขอโทษจริงๆ..


อี้ฟ่านดันตัวเข้าได้เพียงนิดหน่อย อาจเป็นเพราะขนาดที่แตกต่างกันระหว่างแกนกายกับนิ้ว ทำให้เลือดสีสนให้จือเถาไหลออกมาอาบไปทั่วแก่นกายใหญ่ และเพราะเลือดสดๆที่ไหลมานั้น ทำให้เป็นเหมือนสารหล่อลื่นอย่างดีที่ทำให้อี้ฟ่านสามารถดันตัวเองไปจดสุดแก่นกาย...


"เจ็บ!!! พี่ฟ่าน!! เถาเถาเจ็บ!!"


เสียงของจือเถาที่กรีดร้องขึ้นมาทำให้อี้ฟ่านต้องใช้มืออีกข้างปิดไว้เพราะเกรงว่าห้องข้างๆจะได้ยิน
ผนังห้องบางๆแบบนี้ไม่สามารถเก็บเสียงอะไรได้เลย


"เดี๋ยวก็หายเจ็บนะจือเถา.. "

"ผมเจ็บ.. พี่ฟ่านออกไปจากตัวของผมนะ.. "

"ไม่"

"ฮือออ พี่.. ผมเจ็บ.. "

"เดี๋ยวมันจะไม่เจ็บแล้วนะ.. "

"… "

"พี่สัญญา..."

อี้ฟ่านค่อยๆขยับตัวเข้าออกอย่างเป็นจังหวะช้าๆรอให้จือเถาได้ปรัปตัว ก่อนที่จะเพิ่มจังหวะให้เร็วและแรงมากขึ้นเรื่องๆเม่อเห็นว่าช่องทางที่กำลังตอดรัดเขาอย่างบ้าคลั่งเริ่มจะผ่อนคลาย จือเถาจิกไหล่ของอี้่ฟ่านอย่างแรงเพื่อบรรเทาความเจ็บของตน สะโพกเล็กก็ขยับเป็นจังหวะรับกับการประสานจากร่างข้างบน

เสียงครางจากทั้งคู่ที่เริ่มดังขึ้นอย่างลืมตัว
เสียงครางที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเมื่อทั้งคู่ใกล้จะถึงฝั่งฝัน

"อ๊.. อ๊าาา … . พี่อี้ฟ่าน .. "

"ฮื้อ.. เถาเถาเออร์.. "

อี้ฟ่านกระแทกตัวเร็วและแรงก่อนที่จือเถาจะปลอดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สองในเวลาที่ติดๆกัน จือเถาสลบลงไปทันทีหลังจากนั้น อี้ฟ่านที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยดันตัวเองเบาๆอีกสองสามครั้งก่อนที่จะกดแก่นกายแช่ไว้แล้วปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวเองจือเถา น้ำรักบางส่วนก็ไหลมาเปรอะเปื้อนออกมาเต็มขาของจือเถา... น้ำสีขาวขุ่นของอี้ฟ่านเมื่อผสมกับเลือดก็กลายเป็นสีชมพูจางๆ..

แก่นกายของอี้ฟ่านตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด.. เลือดที่ไม่ใช่ของเขา..
เลือด..
ของจือเถา...

อี้ฟ่านพยายามใช้ผ้าขุนหนูผืนหนาซับเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากข้างในช่องทางรักที่ฉีกขาดและบวมช้ำ..
ไม่ว่าอี้ฟ่านจะพยายามเรียกขนาดไหนจือเถาที่สลบไปแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา...




จือเถา..





เลือดสีสดยังไหลออกมาไม่หยุด
ไหลออกมาเรื่อยๆจนเปรอะเปื้อนไปทั่วผ้าปูที่นอนสีขาวที่เคยบริสุทธิ์
ใช่.. ที่เคยบริสุทธ์...
แต่ตอนนี้มันไม่บริสุทธิ์อีกแล้ว...
ก็เหมือนกับจือเถา
ที่ตอนนี้เปรอะเปรื้อนไปด้วยรอยดำด่าง
รอยดำด่างที่อู๋อี้ฟ่านผู้นี้บรรจงแตะแต้มไปด้วยความเต็มใจ



จือเถาเออร์..
พี่ขอโทษ..

แต่พี่ไม่เสียใจเลย
ที่พี่ทำให้จือเถาเป็นของพี่ในวันนี้..
เพราะมันจะทำให้จือเถาเป็นของพี่..



ตลอดไป

Reply · Report Post