FIC [EXO] Kris x Kai 3 *DRAMA* ....................






ล้ิงตอนแรก : http://www.twitlonger.com/show/l0e19a
ลิ้งตอนที่สอง : http://www.twitlonger.com/show/l0pah5

#โปรดมีสติและวิจรณญาณในการอ่าน ฮุฮิ



________________________________________________________________________________






CHAPTER 3




เวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ แต่คงนานพอที่จะทำให้คิมจงอินรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว

ทันทีที่คิมจงอินลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาพร่าเลือน ที่พอจะเห็นก็มีเพียงแต่ผนังสีดำ มีโคมไฟรูปร่างแปลกประหลาดที่คอยให้แสงสว่างเล็กๆอยู่ที่มุมห้อง ห้องนี้เป็นห้องที่ไม่มีหน้าต่าง ที่คิมจงอินเห็นก็มีเพียงแต่ประตูห้องน้ำแบบบานเลื่อนเท่านั้น ไม่มีแสงสว่างจากข้างนอกส่องเข้ามาแม้แต่นิดเดียว

นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังชี้ไปที่เลขสอง

คิมจงอินไม่รู้ว่ามันบ่ายสองหรือตีสองกันแน่

อะไรกัน?
ที่นี้มันที่ไหนวะ ?
เขากำลังจะไปมหาลัยกับพี่อี้ฟ่านไม่ใช่หรือไง..

อ้ะ.. นึกออกแล้ว

ไอ้อี้ฟ่านนั่นมันโปะยาสลบเค้า! ไอ้บ้านั่น!
อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง

พอเริ่มที่จะตั้งสติได้เกี่ยวกับสถานการ์ณที่เกิดขึ้นได้แล้ว คิมจงอินเริ่มที่จะขยับตัว ดวงตาที่เคยพร่าๆเพราะปรับแสงไม่ทัน
ก็ตื่นขึ้นมาเต็มร้อยทันทีเมื่อเห็นว่าที่ข้อมือทั้งสองข้างมีกุญแจมือล็อคไว้! ลองขยับแรงๆจนเกือบจะเป็นกระชาก พยายามออกแรงให้มากที่สุดจนผิวบริเวณข้อมือเลือดออกและห้อเลือด แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าไอ้กุญแจมีสีเงินวาววับนี่มันจะขยับแม่แต่ซักนิด

"ปัดโธ่! อะไรกันวะ!"

คิมจงอินสบถ แล้วก้มลงมามองที่ตัวของตัวเองเอง แล้วก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อเสื้อนักศึกษาที่เคยเรียบร้อยของเค้าถูกปลดกระดุมหน้าออกจนหมด เผยให้เห็นหน้าท้องเรียบสีแทน กางเกงยีนส์สีดำพอดีตัวก็ถูกถอดออกไปเหลือแต่เพียงบ็อกเซอร์ลายตารางบางๆตัวเดียว

แล้วคิมจงอินก็ยิ่งโมโหหนักขึ้นไปอีกเมื่อมองไปที่ข้อเท้า..

ที่ข้อเท้าของคิมจงอินก็มีผ้าเนื้อด้านสีแดงมัดเอาไว้! ไม่ได้มัดแน่นหนาอะไรเลย แต่คิมจงอินในตอนนี้ก็ไม่มีปัญญาจะปลดเงื่อนง่ายๆของเชือกเส้นนั้นออก

เล่นมัดทั้งมือทั้งขาของเขาไว้ทั้งสองข้าง...
นี่แม่งจะเล่นอะไรกับกูวะ?!

"แม่ง!!! เหี้ยอะไรวะ!! ปล่อยกู!!! "

คิมจงอินตะโกนออกมาสุดเสียงแต่ก็เสียงตอบรับ เขาได้แต่ขบกรามแน่น..

"ไอ้สัตว์! แน่จริงออกมาสิวะ!"

"… "

"แม่ง !!"

"ตื่นขึ้นมาก็โวยวายเลยนะเด็กน้อย.. "

ประตูห้องน้ำถูกเลื่อนออก เผยให้เห็นร่างสูงของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทอง บนใบหน้าและเรือนผมยังมีหยดน้ำหยดเล็กๆเกาะอยู่ ดวงตาคมสีเหล็กกำลังยิ้มพร่าอย่างเจ้าเล่ห์แทนเรียวปากได้รูปของเจ้าตัว

"ฉันแค่ไปล้างหน้าแปปเดียวนายจะโวยวายทำไม.. หืมม​?"

อู๋อี้ฟ่านค่อยๆเดินมาหาคิมจงอินอย่างไม่รีบร้อน ใช้มือที่มีผ้าผันแผลพันอย่างลวกๆปลดเนคไทแล้วเหวี่ยงท้ิงไปอย่างไม่ใยดี แล้วก็ค่อยๆปลดกระดุมของเสื้อเชิร์ตเนื้อดีของตนอย่างช้าๆ แล้วเดินมาอยู่ข้างๆเตียงของจงอิน แล้วยิ้มให้จงอินอย่างอารมณ์ดี ใช้มือลูบหน้าของจงอินเบาๆ

จงอินเบี่ยงหน้าหลบอย่างแรง แล้วมองหน้าของอี้ฟ่านอย่างเอาเรื่อง ดวงตาขวางอย่างไม่ยอมแพ้

"มึงจะทำอะไรกู มึงจับกูมาทำเหี้ยอะไร!"

"จุ๊ จุ๊.. พูดเพราะๆสิครับเด็กดี"

อี้ฟ่านเอานิ้วชี้มาวางบนปากของจนอิน แล้วกดเบาๆ ส่ายหัวเล็กน้อยเป็นทำนองว่า 'พูดไม่เพราะมันไม่ดีนะเด็กน้อย'

"เรื่องของกู กูจะพูดยังไงก็เรื่องของกู!"

"… "

"… นี้มันปากกู!!! "

อี้ฟ่านเลิกคิ้วมองคิมจงอิน

"อื้อออ ปากของจงอินหรอครับ"

"…."

"แน่ใจหรอ?"

ว่าแล้วอู๋อี้ฟ่านก็ก้มลงประกบริมฝีปากของตนกับริมฝีปากของคิมจงอินทันที จงอินเม้มปากเน้นเพื่อป้องกันการรุกรานของลิ้นร้อนที่ตอนนี้เลาะลิ้มไปทั่วริมฝีปากหนา แต่ซักพักอี้ฟ่านเอามือบีบไปที่กรามของจงอินอย่างแรงเพื่อให้จงอินยอมรับสัมผัสและลิ้นของเขา บีบที่กรามแรงขึ้นๆจนจงอินเผลอร้อง และใช้จังหวะนั้นสอดลิ้นร้อนๆเข้าไปในโพรงปากของจงอินทันที

"อื้อ… "

เป็นเสียงที่จงอินครางออกมาก ลิ้นช่ำชองของอี้ฟ่านป่ายไปป่ายมาไปทั่วปากของของจงอิน จงอินไม่ตอบสนอง ได้แต่ถอยหนี แต่อี้ฟ่านก็ติดตามแล้วเกี่ยวรัดลิ้นอุ่นๆของจงอินได้อยู่ดี จงอินไม่เคยเป็นฝ่ายโดนไล่ต้อนแบบนี้ จงอินไม่เคยเป็นฝ่ายรับ เคยแต่รุก

มันเหมือนไม่ใช่การจูบ.. มันไม่ใช่..

ปึ้ด!

อี้ฟ่านถอนจูบออกมาจากจงอิน บริเวณมุมปากของอี้ฟ่านมีเลือดไหลออกมา

"นี่เด็กน้อยกัดลิ้นพี่หรอครับ?​"

อี้ฟ่านใช้มือปาดไปที่มุมปากของตน รู้สึกเจ็บ และได้กลิ่นคาวตีขึ้นมาจากข้างใน..
จงอินกัดลิ้นเค้า.. อย่างแรงซะด้วย

"ถุย! ก็เออสิวะ!"

จงอินตอบและถุยน้ำลายที่มีเลือดของอี้ฟ่านอยู่ใส่หน้าของอี้ฟ่านเต็มๆแล้วมองอย่างสะใจ

"ถ้ามึงเสี้ยนก็ไปเอากับคนอื่น! อย่ามายุ่งกับกู ไอ้แก่โรคจิต!"

จงอินถุยน้ำลายใส่หน้าของอี้ฟ่านอีกครั้ง แล้วใช้หัวโขกไปที่หน้าของอี้ฟ่าน
อี้ฟ่านใช้มือป้ายเอาน้ำลายของจงอินที่ติดอยู่บนใบหน้าออก
.. .. หลังจากนั้นก็ยิ้มเล็กๆให้จงอิน

เพี้ยยยยยยย!!!

ใบหน้าของจงอินหันไปตามแรงตบของอี้ฟ่านอย่างแรง เลือดไหลออกมาเต็มปากของจงอิน

เพี้ยยยยยยย!!

อี้ฟ่านตบจงอินอย่างแรงอีกครั้งด้วยหลังมือไม่สนใจเลยว่าตนใส่แหวนวงใหญ่อยู่
ไม่ได้สนใจเลยว่า หน้าของจนอินจะแตกเพราะไปกระทบกับแหวนวงนั้น

"พี่เจ็บนะครับ.. ชอบความรุนแรงทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่แรกละ.. "

อีฟ่านพูดแล้วตบจงอินที่ใบหน้าซ้ำๆ

"อ้าว.. หมดแรงไปแล้วหรอครับ? "

"… "

"นี่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยนะครับจงอิน"

"มะ.. มึงจะทำอะไรกู.. "

จงอินพูดออกมาด้วยเสียงกระท้อนกระแท้น ภายในโพรงปากเจ็บไปหมด

"พี่บอกให้พูดเพราะๆไงครับ.. "

"…"

"อยากโดนตบอีกหรอ ?"


เพี้ยะะะ !!!

ไม่รอให้จงอินจินตอบอี้ฟ่านใช้มือตบไปที่หน้าของจนอินแรงๆอีกที
จงอินหันไปตามแรงตบของอี้ฟ่านแต่ก็ไม่วายส่งสายตาวาวๆมาให้อี้ฟ่านตลอดเวลา
… อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง

"ว่าไงครับเด็กน้อย.. "

"… "

"จะพูดดีๆกับพี่ได้หรือยัง?"

"กู ไม่ พูด ! ไอ้เหี้ย!"

"ว๊าาา … สงสัยต้องใช้มาตการขึ้นเด็ดขาดกับเด็กดื้อซะล่ะ"

อี้ฟ่านขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วคร่อมจงอินเอาไว้ มือแกร่งลูบไล่ไปตั้งแต่ปลายเท้า แล้วมาที่ต้นขาด้านใน ไล้มาอย่างช้าๆจงถึงกึ่งกลางร่างของจงอิน ลูบไล้แผ่วเบาอยู่ตรงนั้น

จงอินใจหายวูบ เมื่อเริ่มจะนึกขึ้นได้ว่ามีอะไรจะเกิดขึ้นกับตนเอง

"มึงจะทำอะไรกู? กูรุกนะเว้ย! "

"กูบอกให้มึงพูดกับกูดีๆ! ไม่เข้าใจรึไงวะ!!!"

อี้ฟ่านตะคอกจนอิน แล้วบีบกึ่งกลางร่างของจงอินอย่างแรงจนจงอินจุก ความร้อนแล้วตีวนไปมาภายในร่างของจงอิน
อี้ฟ่านลุกไปปลดเชือกที่มัดขาของจงอินทั้งสองข้างออก ก่อนที่จะจับขาทั้งสองข้างของจนอินให้แยกออกจากกัน

จงอินที่พอจะเดาเรื่องราวตอนต่อไปดิ้นจนสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะอี้ฟ่านใช้ทั้งตัวกดทบจงอินเอาไว้

อี้ฟ่านถอดบ็อกเซอร์ตัวบางของจนอีกออก ตอนนี้ทั้งร่างของจนอินไม่เหลืออะไรติดตัวแม้แต่เพียงชิ้นเดียว แต่อี้ฟ่านเพียงแค่ปลดกระดุมคอสองสามเม็ดกับรูดซิปกางเกงลงนิดหน่อยเท่านั้น จงอินบิดขาเข้าหากันเพื่อที่จะปิดบังแก่นกายของตัวเองที่เริ่มจะตั้งชันขึ้นมาด้วยความกระดากอาย และพยายามจะหุบเขาของตัวเองเข้าหากัน แต่อี้ฟ่านก็ใช้มือของตัวเองกันไว้ไม่ใช้จงอินสามารถหุบขาเข้ามากันได้ ก่อนที่อุ้งมือใหญ่จะกอบกุมรอบแก่นกายของจนอินแล้วขยับไปมา

"ใหญ่เหมือนกันนี่.. "

อี้ฟ่านรูดซิปกางเกงจนหมดแล้วงัดเอาแก่นกายของตนที่พร้อมใช้งานเต็มที่แล้วออกมา
จงอินที่มองอยู่เบิกตากว้างอยากตกใจและหวาดกลัว

"แต่สู้พี่ไม่ได้นะเด็กน้อย"

"พี่.. ปล่อยผมไปเหอะ.. ผมทำอะไรผิดผมขอโทษ .. "

จงอินร้องขออี้ฟ่าน น้ำตาคลออยู่ที่หน่วยตา แต่อี้ฟ่านเพียงแค่ปรายตามองแล้วหัวเราะ

"ช้าไปแล้วมั้ง​ "

อี้ฟ่านลูบไปทั่วตัวของจงอินอย่างหยาบโลน เอ่ยชมไม่หยุดปากว่าทำไมผิวของจนอินที่ดูเหมือนจะกร้านแต่พอลองได้สัมผัสกลับนุ่มลื่นและหอมขนาดนี้ จงอินได้แต่ครางและร้องให้ น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมากว่าสิบปีตอนนี้เปรอะเปื้อนทั่วดวงหน้า

กลัว….

คิมจงอินกลัว..

ปล่อยเขาไปเถอะ

ขอร้อง

ได้โปรด..

คิมจงอินทำอะไรผิด ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้..

พระเจ้า.. ทำไม

ทำไมทำไมทำไม

ทำไม….


"อ้ากกกก!!... ฮือออออ... ผมเจ็บ.. "

จงอินร้องลั่นขึ้นมาทันทีเมื่ออี้ฟ่านแทรกแท่งร้อนอันใหญ่โตของตัวเองเข้ามาภายในช่องทางที่ไม่เคยมีใครได้รุกล้ำมาก่อนของคิมจงอิน ปราศจากสารหล่อลื่นการเบิกทางและปราศจากการเล้าโลมใดๆทั้งสิ้น ช่องทางของจนอินในตอนนี้แสนจะฝืดเคือง

เจ็บ..

เจ็บเหลือเกิน

เหมือนตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

เหมือนตายทั้งเป็น..

เลือดสดๆไหลออกมาจากช่องทางที่ฉีกขาดไหลเยิ้มไปเปื้อนไปทั่วแก่นกายของอู๋อี้ฟ่าน...
สำหรับอู๋อี้ฟ่านน่ะ.. เลือดถือเป็นสารหล่อลื่นชั้นยอดของเขาเลย

อี้ฟ่านใช้มือสอดเข้าไปใต้ขาพับของจงอินแล้วแยกออกเพื่อให้ช่องทางของจงอินเบิกกว้าง แล้วจัดการแก่นกายร้อนๆของตนเองไปจนมิด ช่องทางที่ฉีกขาดอยู่แล้วยิ่งฉีกขาดหนักเข้าไปอีก

อี้อี้ฟ่านไม่ได้สนใจ ไม่ได้สนใจเลย

ไม่สนใจร่างข้างใต้เลยว่าจะเจ็บปวดขนาดไหน
ไม่สนใจน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายและเลือดที่เปรอะเปื้อนไปเต็มผ้าปูเตียงสีขาว
ไม่สนใจเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นและเสียงร้องขอความเมตตาที่ดังออกมาจากปากของคิมจงอิน

แรงบีบรัดภายในตัวเองจงอินทำให้อี้ฟ่านไม่สนใจอะไรทั้งนั้นจัดการดันตัวเองกระแทกเข้าออกๆจนมิดลำ

"ฮืออออ .. "

มันเป็นเสียงร้องของจงอินที่ดังขึ้นมา

ทรมาน…

อึดอัด…

อึดอัดเหลือเกิน

เจ็บ..

เจ็บไปทั่งตัว..

บริเวณร่างกายส่วนล่างของคิมจงอินไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว มันด้านชา
ไม่มีความรู้สึกที่เรียกว่าอารมณ์ทางเพศเกิดขึ้นกับจงอินเลย

มันมีแต่ความเจ็บ เจ็บ
เจ็บเจ็บเจ็บเจ็บ

เมื่อไหร่จะจบ...


"อ๊าาา … ของมึงนี่รัดแน่นดีจัง .. "


"ถ้ารู้ว่าเอามึงมันจะทั้งแน่นทั้งฟิตทั้งเสียวแบบนี้.. "


".. กูจับมึงเอาตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้าบ้านกูแล้ว"


หยุดพูด..
อึดอัด เจ็บ
จุก ..

อาย

อยากจะอ้วก...

พอซักที..
ไม่ไหวแล้ว...


ให้คิมจงอินตายเถอะ...
ให้เขาตายนะ

ได้โปรด

ให้เขาตายเถอะ



อี้ฟ่านกระแทกสะโพกเข้าๆออกๆอย่างแรงแล้วครางเสียงดังอย่างสุขสม ขยับโยกไปบนร่างกายของจนอินไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ปลดปล่อยเข้าไปในตัวของจนอินไม่รู้กี่หนต่อกี่หนจนน้ำสีขาวขุ่นปนแดงจากเลือดที่ออกมาจากร่างกายของจนอินเปรอะเปื้อนไปทั่วที่นอนที่เคยเป็นสีขาว ถึงจะปลดปล่อยออกไปหลายครั้งแล้ว แต่อี้ฟ่านก็ไม่รู้จักพอ ยังบรรเลงเพลงรักที่รุนแรงใหม่อีกครั้ง.. อีกครั้งและอีกครั้ง ...



…ไม่ได้สนใจที่จะมองร่างที่ไร้สติของคิมจงอินที่นอนนิ่งราวกับซากศพ



ไม่ได้สนใจเลย..

ไม่ได้สนใจแม้แต่นิดเดียว






#จงอินนนนนนนนนนนนนนน

Reply · Report Post