แม่หญิงมุก รุกมะม่วง · @WilyRover
11th Apr 2012 from Twitlonger
[SF] "เนื้อคู่ประตูถัดไป, ตอน: สอบ [YUNJAE,JREN], season 2 : by :รนรด พฮร วลรว วว33 คค. :)
เพิ่มเติม : เวลาใครพูดถึงฟิคเรื่องนี้ในทวิตเตอร์ ช่วยติดแท๊ก #boynextdoortheseries ด้วยนะ! แล้วเราจะเข้าไปแอบส่อง~
ตอน : สอบ
และแล้วช่วงเวลานี้มันก็มาถึง.....
ช่วงเวลาที่ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยอบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความมืด หดหู่ตลอดเวลาไม่ว่าวันนั้นจะแดดออก หิมะตก หรือฝนลง กลิ่นอายแห่งความหมองหม่นลอยละล่อง เหล่านักศึกษาหน้าใสวัยกระเตาะกลายร่างเป็นซอมบี้เดินกันเกลื่อนยิ่งกว่าผีชีวะในเรซิเด้นท์อีวิลทั้งตัวที่ตายแล้วและยังไม่ตายเอามารวมกันทุกภาค
บรรยากาศแห่งโลกที่กำลังถูกครอบงำด้วยอำนาจแห่งผีห่าซาตานที่กำลังคืบคลานเข้ามาเยือน ไม่มีผู้ใดจะเล็ดรอดจากความฉิบหายนี้ไปได้ ไม่เว้นแม้แต่ชุมชนชาวหออาร์ตแห่งความสนุกสนาน บ้า และร่าเริง...
การสอบไฟนอล
“จะมีชีวิตยังไง เมื่อไม่มี A ตรงนี้สักตัว...จะเดินไปยังไง อยู่ไปยังไง เมื่อไม่มี A~ นี่คือการเดินทางสู่อันตรายสู่มหันตภัยเลวร้ายอ๊ายยยอายย~~~”
ใช่แล้ว มันคือมหันตภัย
ไม่ใช่สอบไฟนอลนะ อันนั้นแค่อุปสรรคชีวิต
แต่ถ้ามหันตภัยน่ะ ไอ้เชี่ยนี่เลย ‘ปาร์คยูชอน’
“โอ้ยเชี่ยปาร์ค มึงหยุดเห่าซักสามนาทีมึงจะตายมั้ยยยยยยยยยย กูอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องโว้ยยยยยยยย”
“พรุ่งนี้สอบอะเหี้ยยุนนนนนนนนน ฮือออออออออออออออออ นี่คือการเดินทางงงง สู่อันตรายยย~”
“ก็อ่านหนังสือสิโว้ยยยยยยยยยยยยย”
ตุ้บ!ตั้บ!ปุ้ง! ปึ๋ง! ปั๋ง! โป๊ะ! ปุ๊! ปิ๊! ปึ๊! ป๊ะ!
ทนไม่ไหวแล้วเว้ยยยยยยยยยย
ก๊อกๆๆๆ
หืม~
ก๊อกๆๆๆ !!!!!
อะไรเนี่ย~ ขัดขวางการพอกหน้าสูตรโยเกิร์ตของกูจริงๆ เล้ย ~
ปังๆๆๆๆ !!!!
“เออๆๆๆ ไปแล้วเว้ย หยุดทุบ เดี๋ยวประตูก็พังกันพอดี!”
เสียงหวานเอ่ยลั่น คนอะไร ไร้มารยาทซะจริง! (ได้ข่าวมึงเพิ่งทำอย่างนี้เมื่อตอนที่แล้ว) แต่ถึงควีนเจอยากขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งแค่ไหนก็ได้แต่คิดในใจ เพราะไม่งั้นไอ้ที่แปะๆ พอกๆ อยู่บนหน้านี่ก็หลุดหมดน่ะสิ!
อยากสวยต้องอดทน~
“ว่าไง” เปิดประตู ฉีกยิ้มนางเอกที่คิดว่าสวยที่สุดออกไป
^_____^
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผีชีวะ!!!!”
-____-
ปึง!
ประตูห้องปิดสนิท
หลังจากที่อดทนฟังเพลง มหันตภัย cover by Park Yuchun ที่ห้องตัวเองไม่ไหว ยุนโฮก็ตัดสินใจหอบข้าวของ หนังสือหนังหาออกมาเคาะประตูห้องข้างๆ ด้วยหวังจะพึ่งพิงพักแรมเป็นที่อยู่อาศัยสักชั่วคราว แต่พอไปเคาะประตูแล้วประตูเปิดเท่านั้นแหละ เขาก็เผลอตกใจหน้าขาวๆ ที่เหมือนผีจีนของคนที่มาเปิดประตูจนตะโกนดังลั่นไปเสียฉิบ
เอ่อ อ่า เอ่อ ... อ่า เมื่อกี้ควีนเจนี่หว่า เอ่ออออออออออออออ อ่า พลาดดดดดแฮะ แหะๆ
แหะๆๆๆ ดูดีๆ ก็ไม่ใช่ผีชีวะนี่หว่า นี่มันผีจีน เอ้ย...ว่าที่เมียกูเอง
ทำไงดีล่ะ
เมื่อกี้ปล่อยตัวแลนด์ไปเต็มหน้าควีนเลยอ่ะ แง้ TT
ถึงจะรู้ว่าทำผิดขนาดไหน แต่คนตัวสูงก็ยังหน้าด้านเคาะประตูห้องควีนเพื่อหาที่พึ่งพิงอีกครั้ง ก็อย่างที่บอกไป ช่วงเวลาแห่งการสอบน่ะมันคือสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวสุดๆ จะเรียกว่าเป็นมหานรกของเด็กมหาลัยก็ได้ คือโหดระดับสิบดาวฮังเกอร์เกม แวนเฮลซิ่ง องค์บาก องค์กาก บลาๆ หรืออะไรอะไรทั้งหมดทั้งมวล เรียกได้ว่าหดหู่กันทั้ง ม. ยิ่งกว่าฝนตก ฟ้าร้อง รถติด น้ำไม่ไหล ไฟดับรวมกันอีกเสียด้วยซ้ำ และที่แน่ๆ ... เป็นช่วงที่หลายคนกลายร่างเป็นผีชีวะกันทั่วมหาลัยอีกด้วย
ผีชีวะตาโหลจริงๆ ที่ไม่ใช่ผีจีนพอกหน้าทำสวยแบบเจ้าของห้องเมื่อกี้อ่ะนะ - -;;;
ก็ไม่แปลกที่ยุนโฮจะตกใจ แต่ให้ทำไงได้ เทศกาลสอบนี่น่ะยิ่งใหญ่จริงๆ นะ
ยิ่งใหญ่ขนาดไหนน่ะเหรอ?
คิดดูง่ายๆ ก็ถึงขนาดที่ว่า วอนโลกสวย ชิมกุญแจผี และบอมเลขเด็ดถึงกับลาพักร้อนอ่ะคิดดู !
(อันที่จริงมันก็มีชิมอื่น บอมอื่น อีกด้วยอ่ะนะ แต่ช่างมันเหอะ ฉายาแม่งจะเยอะไปไหนวะ)
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ไม่มีใครคอยอัพเดทข่าวสารทางทวิตเตอร์ ไม่มีใครปั๊มกุญแจหอขาย และไม่มีใครคอยเป็นเจ้ามือหวย พอๆ กับที่คนในหอก็คงไม่มีใครมีอารมณ์มานั่งสนใจเรื่องพวกนี้เหมือนกัน ตอนนี้มีแต่หนังสือ หนังสือ หนังสือ หรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้พวกเขาแต่ละคนมีชีวิตรอดไปยังเทอมถัดไปได้โดยไม่ถูกแบล็คลิสต์ – แน่นอนล่ะ ว่าด้วยเหตุผลเว่อเวินทั้งหมดทุกประการนั่นแหละ ที่ทำให้ชองยุนโฮต้องมาปรากฏตัวที่ห้อง 511 ในเวลานี้
เพราะเขาเชื่อว่า เพลง มหันตภัย (ปาร์คยูชอน cover version) คงไม่ได้ช่วยให้เขาได้ A เป็นแน่..
ก๊อกๆๆ
“แจจุงจ๋า”
ก๊อกๆๆ
“เปิดประตูหน่อยน้า”
ยุนโฮทำเสียงอ้อนวอนอีกครั้ง ในขณะที่ควีนคนสวยที่กำลังเอามือประคองสารพัดผักบนใบหน้าได้แต่ถลึงตาดุอยู่หลังประตู
เรียกกูผีชีวะอย่างนั้น มึงยังหวังจะได้เข้ามาอีกอย่างงั้นเรอะไอ้หมีห๊ะ!
ก๊อกๆๆ
“แจจุงจ๋า”
สาบานได้ว่าให้ตายก็ไม่เปิด!
ก๊อกๆๆ
“ควีนเจจ๋า”
หึๆ ฝันไปเถอะหมี
ก๊อกๆๆ
“คิมแจจุงคนสวยจ๋า” . . . .
“มีอะไรล่ะ?”
บานประตูที่เคยปิดสนิทไปเปิดอ้าออกมาอีกครั้ง จนคนหน้าประตูได้แต่หัวเราะแหะๆ ในใจ
คือมึงบ้ายอใช่ไหม???
แต่ไม่ได้ ถึงจะอยากแซวแต่ต้องกั้นหมาในปากไว้ก่อน – วันนี้จะมาขอความช่วยเหลือเขา ก็ทำหน้าเศร้าๆ เหมือนหมาที่บ้านตายหรือโดนใครเหยียบตีนมายิ่งดี ชองยุนโฮ ท่องไว้ หมาเราตาย ... เท้าเราโดนเหยียบ ... ไอ้ปาร์คทำส้วมแตก
หมาเราตาย ... เท้าเราโดนเหยียบ ... ไอ้ปาร์คทำส้วมแตก
หมาเราตาย ... เท้าเราโดนเหยียบ ... ไอ้ปาร์คทำส้วมแตก
“ยุนโฮ เป็นอะไรอ่ะ คือหน้ามึงเศร้ามากอ่ะ”
บางทีกูอาจเศร้าเพราะประโยคหลัง T__________T เพราะเหตุการณ์นี้แม่งเคยเกิดขึ้นจริงเมื่อไม่นานมานี้
กลิ่นที่ลอยไปถึงร้ายขายน้ำใต้หอ ฮืออออออออ นึกแล้วมันแซด ไอ้เหี้ยปาร์คคคคค ฮือออ
เค้าว่าประสบการณ์จริงมักติดสมองตรึงใจไม่รู้ลืมมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“อ๋อ พอดีไอ้ปาร์คมันป่วนที่ห้องอ่ะ กูอ่านหนังสือไม่ได้เลย เลยว่าจะมายืมห้องมึงเป็นที่หลบภัย”
ยุนโฮยิ้มกว้าง ทำหน้ามีภูมิเด็กเรียนเต็มที่ ในมือมีหนังสือเน่าๆ 2-3 เล่มประกอบการตัดสินใจของควีน ทั้งๆ ที่พร็อบก็พร้อมขนาดนี้ แต่คุณควีนกลับทำเพียงกลอกตากลมๆ มองเขาหัวจรดตีนแล้วเปรยประโยคสั้นๆ
“หืม หน้าอย่างมึงหรออ่านหนังสือ?”
= _ = ;;;;;;;;;;; ถ้าไม่ติดว่าเป็นว่าที่เมียกูกระทืบจมพื้นหอไปแล้วจริงๆ นะ
แต่เห็นแก่ตาแป๋วๆ ปากกลมๆ แล้วก็แตงกวา มะเขือเทศ พวกนั้น (?) จะให้อภัยสักวัน
“เออ อ่านจริง ไม่ได้ล้อเล่น แล้วจะให้เข้าป่ะ ไม่ให้เข้าจะได้ไปขอห้องอื่น” เริ่มเปลี่ยนโหมดกลับมาสู่โหมดเครียด ทำเอาควีนผีชีวะ (ชื่อใหม่หรอ?) ถึงกับตั้งตัวไม่ทัน แจจุงทำหน้ามุ่ยนิดๆ แต่ก็พูดเสียเบาลง
“เปล่านี่ ไม่เห็นต้องทำหน้าดุเลย ก็เข้ามาสิ”
ที่เล่นตัวไม่ใช่อะไร ก็แค่กลัวคนเค้าจะครหานินทาว่าพาผู้ชายเข้าห้องก็แค่นั้นเอง
ปุจฉา : ละมึงไม่ใช่ผู้ชายหรอหะ !????
แจจุงเปิดทางให้คนปากดีที่วันนี้ผีเข้าจู่ๆ จะมากลายร่างเป็นเด็กเรียนซะอย่างนั้น เดินเข้ามา ยุนโฮทำตัวสงบเสงี่ยมเตรียมใจพร้อมเต็มที่ว่าวันนี้จะไม่ทำอะไรให้ควีนต้องโมโหโกรธาเป็นอันขาด ตาตี่ๆ มองซ้ายขวา ห้องควีนกับจุนซูสะอาดสะอ้านดี รกนิดหน่อยแต่ก็ด้วยหนังสือและของใช้ที่จำเป็นของเด็กหอเช่น เครื่องสำอาง (?) เอิ่มมมมมมมม ว่าที่เมียค้าบบบบบบบบ ว่าที่เมียโคตรแมนเลยอ่ะค้าบบบบบบบบบบ
“อ่ะ จะอ่านตรงไหนก็อ่าน หามุมหาที่เอาแล้วกัน” ปากกลมว่า ก่อนจะพยายามเอานิ้วชี้กดผักกลมๆ ลงบนแก้มลงบนหน้าผาก ยุนโฮขมวดคิ้ว
“แล้วมึงไม่อ่านหนังสือหรอ กูเห็นนั่งแปะผักอยู่นั่นอ่ะ”
“อ่านสิ แต่ขอเวลากูสวยแป๊บ”
= ______ =
“เออ ตามใจมึ...มึง นี่มันอะไรวะเนี่ย บนเตียงเนี่ย!”
ยุนโฮหันไปมองเตียงข้างๆ ของแจจุงที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ประหลาด สายสิญจน์และสิ่งของที่คล้ายเครื่องทำทรงจ้าวมากมายกองเกลื่อน แจจุงกลอกตาที่ผิวหนังใต้รอบยังเต่งตึงด้วยมาร์สสีขาวโพลนมามอง ก่อนจะยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“อ๋อ พิธีกรรมของจุนซูน่ะ เจ้านั่นกำลังเตรียมการอัญเชิญองค์ประทับของท่านไอน์สไตน์มาช่วยปัดเป่าความโง่และปลูกฝังความรู้ให้แก่ห้องฉันอยู่”
ท...ท่านไอน์สไตน์
จุนซูนี่มึง...
ทำไมมึงไม่เชิญไมเคิลแองเจลโลหรือแวนโก๊ะมา ! พวกมึงเรียนศิลปกรรมกันไม่ใช่เหรอ ? (อ้าว)
ในขณะที่ยุนโฮกำลังทำหน้างงอยู่นั่นเอง คำตอบที่เป็นการกระทำซึ่งชัดเจนกว่าคำพูดก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
มันคือ เอิ่ม = _ =
ตอนนี้จุนซูในร่างทรงท่านไอน์สไตน์กำลังเดินกำลูกประคำออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ขมังเวทย์เต็มที่ บนหัวกลมๆ มีวิกหัวฟูเทรนด์นักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะระดับโลกอยู่บนหัว โดยที่สวมเสื้อกาวน์ซึ่งไม่รู้ว่าไปหามาจากไหนเอาไว้ ดวงตาเรียวคมกริบจดจ้องเครื่องเวทย์บางอย่างที่วางตระหง่านตั้งเด่อยู่บนเตียงอย่างมีนัยยะสำคัญ ก่อนจะท่องมนต์บทสวดอะไรบางอย่างที่ยุนโฮฟังแล้วรู้สึกเพลียเกินกว่าจะทำใจจริงจังกับพิธีประทับทรงนี้ไหว
“โอม...นัมมึนตรึงโป๊ะ เปรี๊ยะนัมเมียว!!!”
+ _____________+
ยุนโฮ : บทสวดอะไรของแม่งวะนั่นนน??
แจจุง : ทำไมมึงใช้บทเดียวกันทุกพิธีเลยวะ กูจะเชื่อได้มั้ยเนี่ยยยยยยยย??
จุนซูก้มลงไปคลำลูกประคำอีกครั้ง หลับตาขมวดคิ้วตัวสั่นน้อยๆ พอเป็นพิธี ยุนโฮกับแจจุงจ้องท่าทางนั้นพลางลุ้นกันตัวโก่งไปด้วย ราวหนึ่งนาทีที่ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบประหนึ่งต้องมนตร์ ทันใดนั้น ดวงตาเรียวเล็กก็เบิกโพลง ก่อนจะเปล่งเสียงลั่น!
“ว้อท!”
เฮือก!!!!!!!!!!!!!
“แวร์!!
เอ่อ....
“เวน!!!”
-*-
“วายยยยยยยยยยยยยยยยย”
sleep.gif
“ไอ ยู วี เดย์ ฮี ชี อิท!!”
=___________=
คือมึงต้องการสื่อสิ่งใด?
แจจุงและยุนโฮที่ต้องแรกได้แต่นั่งสะดุ้งเฮือก เพราะจู่ๆ จุนซูก็ตะโกนขึ้นมาถึงกับทำหน้าเพลีย ไอ้บทสวด what where when why I you we they he she it นั่นของมึงมันคืออะไรวะ?????????????????????????????
จุนซูเป่าลมด้วยท่าทางแห่งพ่อมดผ่านลูกประคำในกำมืออีกครั้ง ก่อนจะก้มโค้ง แล้วคลายมือออกช้าๆ
คือเป็นอันเสร็จพิธีสินะ -*-
“ฮ้า เสร็จซักที .. อ้าวยุนโฮ สวัสดี ^^ มาเมื่อไหร่เนี่ย?”
นี่วิญญาณไอน์สไตน์องค์แรงถึงขั้นทำลายความสามารถในการมองเห็นของมึงเลยเรอะจุนซู!?
“ก็ เออ นานแล้ว...” ตอบไปแบบงงๆ
“อืม ไม่ต้องเป็นห่วงนะยุนโฮ เราทำพิธีเผื่อแผ่ผลบุญให้ห้อง 510 ด้วย รับรองว่าพรุ่งนี้วันสอบจะโชค A กันทุกคนเลยล่ะ” จริงเหรอวะ ขอบคุณนะจุนซู Y_Y
“อ่ะ เอ่ จุนซู ฉันสงสัยจัง ทำไมบทสวดตะกี้นาย ม..มันแปลกๆ ล่ะ?” ถามไปแบบกล้าๆ กลัว หันกลับไปมองคนที่กลับไปนอนแผ่อ่านสูตรพอกหน้าอะไรนั่นต่ออย่างไม่ใส่ใจแล้วก็”ด้แต่เหวอ – นี่มึงไม่สงสัยแบบกูเลยหรอควีน?
“แปลกยังไงหรอ” จุนซูเอียงคอ ดูน่ารัก และปัญญาอ่อน
“ก็บทสวดมันเหมือนภาษาอังกฤษ เอ่อ what where … he she it อะไรนั่นอ่ะ”
“อ๋ออออ ก็ภาษาแงกฤษไงยุนโฮ” จุนซูตอบหน้าซื่อ “ก็ฉันจะเรียกองค์ประทับท่านไอน์สไตน์นี่นา ขืนพูดเกาหลีเขาก็ไม่เข้าใจน่ะสิ”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูเชื่อเค้าเลย !
ยุนโฮทำหน้าเพลีย ก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้นพรมแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาปิดหน้า – บางที พระเจ้าอาจสร้างเพื่อนปัญญาอ่อนมาให้เขาเพื่อให้ชองยุนโฮตระหนักได้ว่า ... ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ...
“แล้วทำไมยุนโฮถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ” ก็ไม่ได้สังเกตอะไรกับสีหน้าเพื่อนที่ดูเจื่อนเต็มทน ในขณะที่ยุนโฮหันมาตอบ “ก็ที่ห้องน่ะสิ ไอ้ปาร์คมัวแต่ร้องเพลงโคฟเวอร์ รำคาญจนฉันอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย”
“หรอ ยูชอนน่ะเหรอ” ว่าจบก็เตรียมจะเปิดประตูเดินออกไป แจจุงเห็นจึงรีบทัก “จะไปไหนอ่ะ?”
“ไปดูยูชอนน่ะ”
“ทำไม มันแค่ร้องเพลงนะ รำคาญเปล่าๆ น่า จุนซู” ยุนโอทักด้วยความหวังดี ก็เจอมากับตัวแล้วนี่ มหันตภัยเลวร้ายของพวกแม่งอ่ะ = _ = ;;;
“อ๋อ เปล่าหรอก พอดีฉันสงสัยว่าเพลงที่ยูชอนร้องอาจจะเป็นเพลงโหมโรงพิธีกรรมอะไรบางอย่างก็ได้น่ะ เผื่อจะได้ข้อมูลดีๆ เลยว่าจะไปปรึกษาซะหน่อย ^^ ขอบคุณที่บอกนะยุนโฮ”
= [] = !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มึงเชิญไปอยู่ด้วยกันเถอะ ถ้าจะเพี้ยนทั้งคู่ขนาดนี้!!!!!!!!
แล้วจุนซูก็จากไป
เหลือทิ้งไว้แต่เพียงเราสอง~
และทั้งห้องก็กลับมาตกอยู่ในความเงียบสงัดอีกครั้ง
ยุนโฮหยิบหนังสือกลับมานั่งอ่านเงียบๆ อีกครั้ง ในขณะที่คนที่กำลังพอกหน้าอยู่เริ่มยุกยิกๆ ขึ้นมาบ้าง ดวงตากลมๆ กลอกมองมายังคนที่นนั่งนิ่งเป็นปูนปั้นอยู่หน้าหนังสือแล้วได้แต่ทำน่าหมั่นไส้
ชิ ทำตัวเป็นเด็กเรียน ไอ้ผักชีเอ๊ย! อ่านวันนี้มันก็ไม่ได้ช่วยให้แกได้เอหรอกน่า!!
ควีนคนสวยได้แต่เขม่นขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ
แต่ช้าก่อน!
เห็นทุกทีไอ้หมีนี่ก็ได้แต่บีกับเอนี่หว่า
ทั้งๆ ที่บ้าบออยู่ทุกวันเนี่ยนะ? มันทำได้ไงวะ ??????
แต่ก็นั่นแหละ ยังไงก็สู้คนสวยอย่างเราไม่ได้มั่งปะ ไม่อยากจะบอก ควีนนี่กลับบ้านไปบอกพ่อแม่ว่าได้เกรดดีทุกเทอม!
เกรดดีไง เกรด D จริงๆ นั่นแหละ !!! แม่งเซ็งเว้ย!!
ไม่อยากจะแฉเลยว่าความโง่ของกูนี่ระดับให้จุนซูอัญเชิญนักวิทยาศาสตร์มาประทับทรงกูทั้งโลกกูก็ยังโง่อยู่อ่ะ!!
ละทำไงดีล่ะ~
ปากกลมเม้มแน่น ในขณะที่คิดแผนชั่วอยู่ว่าจะใช้ประโยชน์จากว่าที่สามี (?) ยังไงดีอยู่ คนตัวขาวลุกจากที่นอนพลางดึงแตกงามะเขือเทศที่หั่นเป็นแว่นๆ เรียงกันอยู่บนใบหน้าขาวใสพอกโยเกิร์ตสูตรพิเศษของตัวเองออกทิ้งหมด คิมแจจุงวิ่งเข้าไปล้างหน้าโดยใช้เวลาสองนาที ก่อนจะรีบวิ่งออกมากอดแขนกอดขาคนตั้งใจเรียนแน่นจนยุนโฮถึงกับสะดุ้ง
“ยุนโฮจ๋า”
“เห้ย อะไรของมึงเนี่ยแจจุง ผีจีนออกจากร่างละหรอ”
ชิส์ ฝากไว้ก่อนนะมึง ไอ้หมี!
“ติวหนังสือสอบให้เค้าหน่อยดิ”
“มึงเรียนคนละเอกกับกู”
“เอาเฉพาะที่ลงเหมือนกันก็ได้~”
ยุนโฮตาโต มองคนที่ทำตัวอ่อนหวานพลางกอดแข้งกอดขาเขาอยู่ด้วยหัวใจเต้นตึกตัก แม่ง เวลาจะทำตัวน่ารักแม่งก็น่ารักชิบหายเลยวุ้ย!!
“มึงอ้อนกูหรอ”
ไม่ให้เรียกอ้อนแล้วจะบอกว่ากูกระทืบมึงอยู่หรอ ชองยุนโฮ!!! โง่นิ ว่าที่แฟนกู (?)
“เรื่องมากจริงมึง ตกลงจะติวกูมั้ย”
“ติวก็ได้ แต่ต้องให้จูบนะ”
ตึง!
ค่าตอบแทนเยอะไปป่ะมึง!
“ทำไมกูต้องมาเปลืองตัวกับมึงด้วย!” ควีนเชิดใส่ กอดอกหน้ามุ่ยจนยุนโฮหลุดขำ เสียงทุ้มว่า “ก็ตามใจ แต่ไม่ติว แบกด็อกกลับไปเลี้ยงที่บ้านเต็มกระเป๋าไม่รู้ด้วยนะ”
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาสัตว์เลี้ยงมาขู่กูทำไม แค่นี้ก็เต็มคอกแล้วเนี่ย!!
“.....”
“น่าแจจุง ไม่ต้องเล่นตัวหรอก กูรู้มึงก็อยากจูบกับคนหล่อๆ อย่างกู”
ถุ๊ย!
“.หลงตัวเองชิบหาย!”
“กูรู้น่าว่ามึงก็ชอบกู วันนั้นอ่ะ เคลิ้มเลยนะ อย่าให้พูด” ยุนโฮทำเสียงล้อๆ ในขณะที่แจจุงได้แต่เขินม้วนต้วนจนเอาเท็กซ์บุ้คฟาดหน้าขาว่าที่แฟนไปหลายครั้ง
โอ้ยเชี่ย ว่าที่เมีย รุนแรงชิบหาย TT เวลามึงเขินช่วยคว้าหนังสือเล่มเล็กหน่อยได้มั้ย!
ยุนโฮครางอูย แต่ยังรักษามาด เอาวะ ถ้าพรุ่งนี้เกรดห่วยแต่ขอได้คนสวยๆ มาเป็นแฟนสักคนก็คุ้มวะ
“มึงแม่งมั่ว” คนเขินก็ยังม้วนต่อไป ด้วยท่าทางจริตแตก (?) ที่มองๆ ไปยุนโฮก็ว่าน่ารักดี : )
“มั่วแล้วรักมั้ยล่ะ” หยอดเข้าไปอีก เรื่องเสี่ยวๆ เนี่ยกูถนัดนัก!
“ใครเค้ารักมึงวะ !”
“มึงไง มึงรักกู”
“แม่งขี้โม้ โมเมตลอด!”
“อ๋อเหรอ แต่มีเรื่องนึงกูไม่โม้ว่ะ”
“อะไร”
“กูรักมึง”
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >///////////////////////////<
ไอ้ที่ม้วนอยู่แล้วตอนนี้ก็แทบจะพันกันเข้าไปเป็นปลาหมึกย่างโดนไฟ ควีนคนสวยนั่งตัวนิ่มตัวอ่อนอยู่อย่างนั้นจนยุนโฮได้แต่ขำ ก่อนคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกขำจะทำหน้ามุ่ยแล้วรีบดึงตัวเองกลับเข้าประเด็นเดิม
“โอ้ยๆๆ พอๆ ตกลงจะติวให้กูปะ!”
“ก็บอกว่าติวได้แต่ต้องให้จูบ”
“โอ้ย โรคจิตอ่ะ กูผู้ชายเหมือนมึงนะ!”
“แล้วไง”
“โอ้ย”
“ก็กูชอบมึง กูก็อยากจูบมึง กูผิดตรง...อุ้บ”
เสียงทุ้มที่กำลังพูดไม่หยุดหยุดไปจนได้ เมื่อคนน่ารักที่นั่งอยู่ตรงหน้าจู่ๆ ก็พุ่งเข้าประกบปากเข้าหากันอย่างหนักหน่วง ไม่รู้ว่ารำคาญเสียงเขาหรือว่าอยากจะติวแล้วกันแน่ ร่างสูงรู้สึกได้ทันทีว่าหัวใจตัวเองตอนนี้เต้นแรงขึ้นเป็นเท่าทวีเหลือเกิน ยุนโฮชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นบดริมฝีปากกลับไป ก่อนจะประคองคนที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอ่อนระทวยเข้ามากอดแน่น
เสียงหนึ่งเอ่ยอู้อี้
“กูให้แค่จูบนะ”
“ครับ รับรองว่าไม่ท้อง”
เชี่ยแม่ง!!!!!!!!!!!!!!!!
♥
ประเด็นก็คือยุนโฮคิดว่าไอ้พวกบ้านี่จะเลิกบ้าแล้วป่ะ
แต่ลืมอะไรไปหรือเปล่า
คนบ้า มักเป็นคนบ้าอยู่วันยังค่ำ
“เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา อยากได้มด รังเกียจหมาเชิญทางนี้จ้า~”
“เพียงสามสิบนาทีกับการติวน้องให้ถึงฝัน สินกำอ.มิน และครูพี่บอม ยินดีต้อนรับทุกคนจ้า”
แม่งมาอีกแล้วไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง = _______________ =
สองคู่หูชู้ชื่นที่ดูยังไงก็ไม่น่าเรียนเก่งแต่ความเป็นจริงกลับหัวดีขั้นเทพกลับมาคัมแบ็คอีกครั้งในมากคุณครูโรงเรียนกวดวิชา – หลังถอดคราบของพนักงานปั๊มกุญแจและเจ้ามือหวยออกจนหมดสิ้น ก็สาบานได้เถอะว่าชุมชนชาวหอยังตกลงปลงใจกันมาใช้บริการชางมินกับคิบอมกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่งอีกแล้ว!!
ก็ไม่รู้แม่งหรอกว่ามีอะไรดี แต่ก็เอาเหอะ ทางเลือกกูมีไม่เยอะอ่ะนะ!
“เร็น ไปติวสอบกับครูพี่บอมกัน” มือใหญ่ของเด็กขี้กวนดึงจุกเล็กๆ บนกลุ่มผมบลอนด์จนมันโยกเยกไปมา ทำเอาคนน่ารักตวัดตาขวับ
“อ๊ะ ไอ้บ้าเจอาร์ ดึงผมเราอีกแล้ว เราจะฟ้องซอนเบ!”
“เอาน่า อยากฟ้องอยากไรก็เชิญ แต่ตอนนี้ไปติวสอบกับครูพี่บอมกัน”
“ทำไมเราต้องไปกับนายด้วย เราจะให้ซอนเบติวให้”
“รุ่นพี่แจจุงที่กวาดด็อกเรียบเทอมที่แล้วอ่ะเหรอ? แน่ใจ?”
ตากลมกะพริบปริบๆ ทันทีที่ได้ยินคำนั้น
ซ.....ซอนเบนิมกวาดด็อกเรียบเลยหรอ O _ O
งี้น้องเร็นก็ไม่ไหวนะ!
ใบหน้าน่ารักถึงกับนิ่งไป ปากหยักนุ่มเม้มเข้าก่อนจะนิ่งไป และในจังหวะที่เพื่อนจอมกวนกำลังจะเดินไปนั่นเอง มือเล็กก็เกาะเข้าที่ชายเสื้อยืดนั่น ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ไอ้บ้าเจอาร์ พาเราไปด้วยสิ”
^^
และสุดท้าย ... เขา - ทวิตเตอร์แมน
นักรบแห่งแสง หนุ่มโลกสวยผู้ที่ชีวิตขาดทวิตไม่ได้.......เชวซีวอน หรือ @siwon407
ถึงจะช่วงสอบ ก็ใช่ว่าซีวอนจะร้างลาโลกแห่งทวิตภพอันสวยงามไปเสียทีเดียว เจ้าตัวยังส่องความเป็นไปบนโลกอย่างใกล้ชิด พร้อมเฝ้ารอเวลาอัพเดทข่าว และแน่นอน...เรื่องของยุนแจเองก็เช่นกัน
คิดหรือว่าหูหมาตาเหยี่ยวอย่างเชวซีวอนคนนี้จะไม่เห็นช็อตเด็ดที่ชองยุนโฮย่องเข้าห้องพักคิมแจจุง – คิมจุนซูเดินออกมา – และทิ้งสองคนนั่นไว้ในห้อง
ถึงจะมีแค่รูปประตู แต่ในเมื่อเขาคือทวิตเตอร์แมน แน่นอนว่าซีวอนย่อมสร้างสถานการณ์ให้จู่ๆ มันอลังการดาวล้านล้านล้านล้านล้านดวงได้
และด้วยเกียรติแห่งยุนแจชิปเปอร์อันดับหนึ่ง เขาขอน้อมรับตำแหน่งนั้นไว้พร้อมหน้าที่การงานที่เหมาะสม
QUOTE
@siwon407 ชองยุนโฮย่องเข้าห้องควีนเจหายเงียบวันก่อนสอบ ! รับรองได้ว่าตับระเบิด!!
♥
ย้ายกลับมาที่สองคู่ชู้ชื่นคู่สุดท้าย ณ ห้อง 510
“จะมีชีวิตยังไง เมื่อไม่มี A ตรงนี้สักตัว...จะเดินไปยังไง อยู่ไปยังไง เมื่อไม่มี A~ นี่คือการเดินทางสู่อันตรายสู่มหันตภัยเลวร้ายอ๊ายยยอายย~~~”
ปาร์คยูชอนยังคงตะโกนลั่นห้องพลางขึ้นเสียงสูงจนหลงป่าไปหลายคีย์อย่างอนาถ หากแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้แฟชั่นเนเบิ้ลกายอย่างเขารู้สึกเสียเซลฟ์แต่อย่างใด ตราบใดที่ยังมีหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้ปรบมือเชียร์เป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆ อย่างแข็งขัน
“เพราะมากเลยยูชอน บทสวดของนายนี่ขลังจริงๆ” ^__^
มึงก็ฟังไปได้จ้าว่ามันเพราะน่ะนะ!!
ยูชอนยิ้มภูมิใจ
“แน่นอนจ้ะจุนซู นายลองบ้างไหม เผื่อเอากลับไปใช้กับพิธีกรรมของนายได้ดีนะ”
หน้าที่บานอยู่แล้วบานขึ้นไปอีกด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจเมือนึกขึ้นได้ว่าตัวเองได้ทำผลงานอันเป็นประโยชน์แก่มวลมนุษยชาติอีกครั้ง คราวนี้แหละ เมื่อพิธีกรรมของจุนซูสำเร็จ คราวนี้แหละ ที่ชุมชนชาวหออาร์ตของเราจะต้องซาบซึ้งในพระคุณของปาร์คยูชอนคนนี้ว่าเขาเป็นฮีโร่ขนาดไหน
ก็เพลงมหันตภัยเวอร์รีเมคเนี่ย เขาแต่งเองเลยนะ!
แค่คิดว่าจุนซูจะเอามันไปประกอบในพิธีกรรมไอน์สไตน์ประทับทรงเขาก็ตื้นตันจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!
ยูชอนชื่นใจ
จุนซูก็ชื่นใจ
รอยยิ้มสดใสของทั้งคู่ส่งให้แก่กันอีกครั้ง
ก็โอเค
และเราก็พอจะรู้แล้วล่ะเนอะ ว่าหออาร์ตของเรา ใครจะติดโพลเอาด็อกไปกินในเทอมนี้น่ะ! ; )
(ไม่เอฟก็บุญแล้วมึง)
TBC.