@SimoneLaurey Hier de analyse van de socialistische islam-spagaat.

De soms bizarre, apologetische handelswijze van socialisten inzake de islam is een dwangmatig iets.
Ze hebben het soms, zeker in de lagere echalons, zelf ook buitengewoon moeilijk met het verdedigen van vrouwensluiering of eerwraak.
Toch gaan ze er, hun eigen afkeer soms luid overschreeuwend, mee door.
Waarom?

Om dat te begrijpen moet je de ideologische structuur van het socialisme met therapeuten-oogjes bekijken.
Socialisme is weinig anders dan de politieke variant van slachtofferbewustzijn.
Zie “Karpman Triangle”. http://en.wikipedia.org/wiki/Karpman_drama_triangle
Kort:
Slachtofferbewustzijn (victimhood) komt voor in 3 rollen, die elkaar in stand houden.
Doel van iedere rol is om eigen verantwoordelijkheid af te schuiven naar de ander.
Rol 1 Slachtoffers (onderverdeeld in angry victims en pathetic victims)
Rol 2 Daders (of als dader aangewezenen)
Rol 3 Redders (Ridders op het witte paard).

“Het is jouw schuld dat ik in de ellende zit” piept of krijst het slachtoffer.
“Niet waar, je dwong me om je aan te pakken met je domme gedrag, voor je eigen bestwil”, pareert de Dader.
“Kun je wel tegen zo’n zwakkere, ik sta achter hem en zal jou grote bullebak eens even een lesje leren” briest de Redder.

Belangrijk: dit gedrag is dwangmatig.
(Iedere therapeut zal je vertellen dat driekwart van zijn wachtkamer er zit vanwege dit slachtofferbewustzijn).
Bij gebrek aan dit rollenspel worden de partijen gedwongen om verantwoordelijkheid voor hun eigen situatie te dragen, en dat proberen ze nou juist te vermijden.
De reden daarvoor is angst voor falen en chaos in hun leven.

De slachtoffers proberen zo van alles in hun belang door anderen te laten opknappen.
De daders proberen hun harde gedrag te billijken
De Redders proberen hun gevoel van tekortschieten en minderwaardigheid invulling te geven met Mooie Idealen.

Nu de socialistische variant.
Hier zijn de socialisten uiteraard de Redders.
“Rechts” is de Boef/dader.
Wie of wat het slachtoffer is maakt ze niks uit: als er maar wat te redden valt.
Je vindt dit al terug in de allereerste dagen van het socialisme, toen opstandige jongedames en –heren van goeden huizen (redders!) “opkwamen voor het proletariaat (slachtoffers!) die door het kapitalisme van hun ouders (daders!) werden uitgebuit”.

Marx institutionaliseerde deze gedachte in zijn pseudowetenschappelijke theorieen.
Vooral het Historisch Materialisme staat er bol van.
Criminelen zijn volgens deze theorie eerder slachtoffers van, uiteraard, het kapitaal.
Alle disfunctioneren is volgens het Historisch Materialisme toe te schrijven aan sociaal-economische factoren.
“Gedwongen door armoe”.
Gered worden deze arme “slachtoffers” van wreed kapitalisme, ook weer uiteraard, door de socialisten.
Deze gedachte is ook vandaag nog volop in gebruik bij socialisten.
(Die ik daarom, tot hun afkeer, mét deze onderbouwing gewoon allemaal nog steeds “Marxisten”noem).

Nou waren die arrebeiers de eerste door socialisten geredde zwakkeren.
Niet eens zo’n slecht plan, want ze waren er eind 19e, begin 20e eeuw bar aan toe.
De industriële revolutie had sociale omstandigheden geschapen, die tot dan toe niet hadden bestaan, en waar dus ook geen voorzieningen voor waren.
Er moest hygiene, onderwijs, medische zorg, behuizing komen.
En die kwám er.
Wel werden de arrebeiers verondersteld om op aangeven van de opstandige jongedames- en heren van goeden huizen te gaan staken, en verder braaf met het mondje dicht te doen wat hun elites hen zeiden.
Het paternalisme in het socialisme is dus niet nieuw.
Het lag zelfs aan de basis van de beweging.

Maar ja, het proletariaat werd op die manier dus middenklasse.
En vertikte het om nog rabiaat links te blijven: veranderde belangen.
De linkse beweging begon stemmen te verliezen.

Irene Vorrink (PvdA) zei in de 60er jaren al;
“Als de arbeiders het straks allemaal beter hebben, moeten we op zoek naar andere groepen om voor op te komen”.
Je ziet het: de PvdA is er niet voor de Zieligen.
De Zieligen zijn er voor de PvdA.

Die nieuwe groepen om voor op te komen kwamen er.
De socialisten verklaarden alles behalve zichzelf, en hun geliefde rechtse zondebokken, tot Zielig.
Vrouwen, ouderen, jongeren, moslims, Surinamers, Antillianen, homo’s, fietsers, treinreizigers, delinquenten, walvissen, Afrikanen, Indianen, zieken, bomen, kokkels, korenwolven, koraalriffen, kunstenaars.
Allemaal zwakkeren.
Allemaal zielig.
Allemaal kansloos zonder de “hulp” van de Redders met hun Mooie Idealen, waar ze vooral zélf zulke prachtige gevoelens van krijgen.

Die prachtige gevoelens van de Redders zijn het doel.
Vandaar dat het ze tot op de dag van vandaag weinig kan schelen of hun gehelp nu in de praktijk wel echte resultaten boekt.
Het is toch práchtig soldair en sociaal, was zeur je nou over rendement en resultaat?

Moslims zijn tegenwoordige toch wel hun meest geliefde Zwakkeren.
Want moslims zijn er meer dan Joden en homo’s.
En in tegenstelling tot korenwolven en walvissen, hebben ze stemrecht.


Daarom blijven de socialisten de moslims door dik en dun steunen tegen “rechts”.
Puur dwangmatig.
En als “rechts” dan roept dat moslims slecht zijn tegen homo’s en vrouwen, dan springen de socialisten op de barricaden en zeggen dat dat allemaal niks uitmaakt.
En dat het allemaal door het fesisme van de Slechte rechtse daders komt.
Dat de enige oplossing hun Weldenkendheid is.
Als je ze er op wijst dat ze vroeger het nog wel eens opnamen voor vrouwen en homo’s, dan ben je een ranzige facist die hen in verlegenheid brengt met “domme tokkievragen”.
Dreig je het hele circus op te rollen door iedereen in een positie van eigen verantwoording te plaatsen (politiek leiderschap), dan kun je zelfs moord verwachten.
Everything goes om het slachtoffer-spelletje aan de gang te houden.

Noot.
Ook rechts speelt soms een heel domme en dwangmatige rol hierin.
De traditionele dader die “Ik moet wel, je vraagt erom” roept.
Om zo zijn fermheid en strengheid, die hem een veilig gevoel geven, te billijken.
Het soort maatregelen wat ze om die reden voorstellen, hebben dan ook vaak eerder als doel om hen van een gevoel van veiligheid te verzekeren.
Niet om een oplossing voor het opgetreden probleem te forceren.
(Anders Breivik was een typische Karpman-Driehoek Dader! “Ze dwingen me ertoe”.)

Oplossing.
De enige directe weg uit deze Karpman Triangle is via de Dader.
Slachtoffer en Redder zitten te diep in hun faalangst en zelfhaat om de stap uit victimhood in één keer te kunnen maken.
Een “dader” hoeft alleen maar moed te scheppen, en af te stappen de overtuiging dat hij doet wat hij doet, omdat hij er door de slachtoffers door gedwongen wordt.
Als hij zegt “dit is volgens mij de oplossing voor het probleem, zo ga ik het proberen, en je mag me erop afrekenen”, dan is hij vrij.
Hoe hard de redders en slachtoffers ook gillen dat het helemaal mis gaat zo, en hij aan Sesjale Afbraak doet.

Het zal dus nog wel even duren.
Redders zijn in Europa overal, tot in de fijnste haarvaten, aan de macht.
Slachtoffers staan wegens vermeende zieligheid in hoog aanzien, alhoewel ze niet voor vol worden aangezien.
Degenen die de rol van dader spelen worden in heel Europa verguisd en gecriminaliseerd, en fiscaal uitgezogen.

Toch zal de oplossing juist van die laatsten moeten komen.
Er beweegt iets ... het “Ik zeg wat ik denk, en ik doe wat ik zeg. En u mag me erop afrekenen” van Fortuyn was de eerste aanzet.
De eerste rechtse politius die niet meer met het slachtofferistische afschuifspelletje mee wenste te spelen.
Het spelletje was in gevaar, en er ging een Redder-moordenaar op pad om het te redden.

We zullen zien hoe het verder zal gaan.
Vooralsnog is het onbeslist.

Reply · Report Post